Ένα κερί αναμμένο στο άφιλο σκοτάδι, μία αναδυόμενη προσευχή στη σιγαλιά της νύχτας

Ξεχάσαμε τις αμαρτίες μας και πολλοί βαλθήκαμε,να ερμηνεύουμε με βουλιμία τα ουράνια, πνευματική αντίθεση στην αντιφατική ζωή μας, τί πλάνη, ν' αγωνίζεται κάποιος σθεναρά, να εντρυφήσει στην Πατερική διδασκαλία και συνάμα, να στέκει γυμνός από θεοδώρητες αρετές,να θελγόμαστε από τα υπερκόσμια και ν΄αποστρεφόμαστε ακουσίως τα πνευματικά εγκόσμια, πολλοί λησμονούμε τον καθημερινό καλλωπισμό της αμαρτόφρονης ψυχής μας, μισακόλουθοι και ανακόλουθοι στις πνευματικές μας ανάγκες, χαριεντιζόμαστε εωσφορικά στις αναγνωστικές μας κατακτήσεις, δυστηχώς, η γνώση από μόνη της είναι βιβλίο που διαβάστηκε, αλλά, ποτέ δεν πραγματώθηκε,μια ψεύτικη,πλαστικοποιημένη κούκλα που θεάται σε μια πολύχρωμη βιτρίνα,αλλά δεν έχει λόγο να μιλήσει,γιατί απλά, δεν υπάρχει Θεός να κατοικήσει, καθαίρει η προσευχή ψυχή μου, υπερβατική ανάσα σε ακατάληπτους χώρους,νοερή μετάθεση του νου, εκεί που ψάλλουν αναρίθμητες χορωδίες αγγέλλων, ανάμεσα σε νεφέλες θυμιαμάτων, που εκχέονται από τα στόματα ορθοπραττούντων χριστιανών, αυτοί που μαντρώνουν με ταπεινά λιθάρια το ποίμνιο του Χριστού, είμαστε απίστευτα μικροί στην απεραντοσύνη του Παντοκράτορος Θεού και απίστευτα μεγάλοι στην μικρότητα ττης φθίνουσας ελαχιστότητάς μας,ένας μαύρος κόμπος η χαρά μου κι ένα τρεμάμενο δάκρυ η ελπίδα μου, την κάρφωσα στην υποκρίνουσα, δονκιχωτική παρουσία μου, για να σκέφτομαι,πως στον επόμενο τόνο μπορεί να μην υπάρχω, προσευχηθείτε,είναι το καλύτερο αναλγητικό για την ψυχή μας και το καλύτερο αντισηπτικό για τους δυσώδεις λογισμούς μας, η πιο ιδεατή στιγμή της ημέρας είναι η ώρα της προσευχής το βράδυ, όταν απομονώνεσαι από τις έρπουσες ερινύες και τους ενδόμυχους λογισμούς, σ' ένα ησυχαστικό δωμάτιο που στεγάζει τον εκχεόμενο πόνο και την αιμορραούσα αμαρτία,ένα μελισσοκέρι αναμμένο στο άφιλο σκοτάδι, που γίνεται αδελφός στην πάσχουσα ψυχή και στο ανείπωτο δέος, όταν ανάμεσα στσ τριζοβολήματα της λάμψης και τις αντανακλάσεις του φωτός, γονατίζεις στην αναστημένη ελπίδα και στην ηττοπάθεια του αντάρτη Εγώ, πώς να κρυφτείς πίσω από ένα ταπεινό απόδειπνο, πώς να μην κλάψεις σ' ένα κατανυκτικό Μεσονυκτικό, άλλοι φοβούνται τον Μεγάλο Αδελφό, αλλά δεν τρέμουν στην θωριά ενός Παντοκράτορος Χριστού, άλλοι ντρέπονται τα αδηφάγα μάτια του κόσμου, αλλά θρασύδειλα παίζουν την παντομίμα μπροστά στα μάτια του Θεού.

Γιώργος Δημακόπουλος

Πηγή: Αγιοκυπριανίτης

to diavasame sto istologio agiosdimitrios.kouvaras.blogspot.com