Η δύναμη της ησυχίας

Η δεύτερη Κυριακή των νηστειών, ως συνέχεια της πρώτης, είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που η σοφία, η αγιότητα και ο αγώνας του οδήγησαν την εκκλησία σε ένα νέο θρίαμβο ενάντια σε μια νέα αίρεση.

Ο αιρετικός Βαρλαάμ δίδασκε ένα Θεό που κατανοείται και αναλύεται με τη χρησιμοποίηση του λογικού μας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλούσε για ένα Θεό που κατανοείται εμπειρικά και όχι διανοητικά, που ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ στο χώρο της καρδιάς, γι’ αυτό και ΔΕΝ Ανακαλύπτεται.

Ο Ησυχασμός ζωντάνευε την ορθόδοξη παράδοση και τόνιζε την εσωστρέφεια, την ησυχία και τη θέα του έσω ανθρώπου, ως μέσον για την κάθαρση από τα πάθη. Γιατί τα πάθη εμποδίζουν το φως του Χριστού να καταυγάσει την ύπαρξη και να ενωθούμε κατά χάρη με το θεό μας.

Σ’ ένα κόσμο που τρέχει, που αγχώνεται και συγχύζεται, που θεωρείται ότι η ευτυχία είναι αποτέλεσμα εργασίας, η διδασκαλία του Ησυχασμού είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Γιατί μας μιλά για την ουσία της ζωής που γνωρίζεται στο βάθος της καρδιάς, όταν ο άνθρωπος ησυχάσει.
 

Η ησυχία δεν είναι, σίγουρα, αδιαφορία ή οκνηρία. Είναι κίνηση στην ακινησία της και δράση στην αδράνειά της. Ο άνθρωπος, για να ησυχάσει, πρέπει να παλέψει κυρίως με τους λογισμούς. Ξέρουμε τη δύναμη των λογισμών και το πόσο δύσκολο είναι να τους τιθασεύσεις, να τους ελέγξεις και να τους μεταβάλεις από κακούς σε καλούς. Η «ευχή του Ιησού» ή η «προσευχή της καρδιάς» ή η «νοερά προσευχή», όπως ονομάζεται το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι στα χέρια μας μια μεγάλη δυνατότητα για να νικήσουμε το διάβολο, να φύγουν οι λογισμοί, να ηρεμήσουμε και, κυρίως, να προσελκύσει τη χάρη, που θα μεταποιήσει το χάος της καρδιάς μας σε Βασιλείαν Θεού ζώντος. Η προσπάθεια του ανθρώπου να προσευχηθεί, να αγωνιστεί, να στερηθεί είναι η έμπρακτη απόδειξη της θελήσεώς του να συμπορευτεί με το Θεό για να ενωθεί μαζί του.

Ευρισκόμενοι στο «στάδιο των αρετών», τη Μεγάλη Σαρακοστή, η Κυριακή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά γίνεται υπενθύμιση για την ανάγκη της εγρήγορσης. Τα πολλά και τα περιττά που ζούμε καθημερινά μας σπρώχνουν στη λήθη του «ενός εστί χρεία». Κι αυτή η λήθη, το να ξεχάσουμε γιατί δεν είναι προτεραιότητα μας, είναι, κατά τους πατέρες, θανάσιμο αμάρτημα, δηλαδή μας χωρίζει από την πηγή της ζωής.

Η εκκλησία ως μάνα, γνωρίζοντας τις αδυναμίες και αναπηρίες μας, μας καλεί, και με τη δεύτερη Κυριακή της Μ. Σαρακοστής, σε μια σταδιακή πορεία προς τη Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Μας προσκαλεί δηλαδή να περάσουμε από την επανάσταση στην εγρήγορση, από την επιθυμία της αλλαγής στο μέσα μας κόσμο, για να φανερώσουμε αυτό που γίναμε με το βάπτισμα: τέκνα Θεού. Γνωρίζοντάς το δε εμπειρικά, να γνωρίσουμε τη χαμένη χαρά, την εσωτερική γαλήνη, τη ζωντανή βασιλεία του Θεού μας που βρίσκεται «εντός ημών» .

Πηγή: Με παρρησία         

to diavasame sto istologio agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com