Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013

Προσευχή του Πατρός Σέργιου Μπουλγκάκωφ


"Ιησού Χριστέ, Κύριε και Σωτήρα μας,
μας υποσχέθηκες ότι θα
κατοικείς πάντα μαζί μας.
Μας καλείς όλους τους Χριστιανούς
να πλησιάσουν και να μοιραστούν
το Σώμα Σου και το Αίμα Σου,
αλλά η αμαρτία μάς διήρεσε
και δεν έχουμε πλέον τη δύναμη
να μοιραστούμε μαζί τη Θεία Ευχαριστία.
Εξομολογούμαστε αυτή μας την αμαρτία
και Σε παρακαλούμε
συγχώρεσέ μας και βοήθησέ μας
να υπηρετήσουμε την οδό της
υμφιλίωσης κατά το Θέλημά Σου.
Άναψε τις καρδιές μας με
τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος,
χορήγησέ μας Πνεύμα Σοφίας και Πίστης,
Παρρησίας και Υπομονής,
Ταπείνωσης και Σταθερότητας,
Αγάπης και Μετάνοιας, διά των προσευχών
της Υπερευλογημένης Θεοτόκου
και όλων των Αγίων. Αμήν.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2013

Ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο γιὰ νὰ κάμει τὸν ἄνθρωπο δεκτικό τῆς θεότητος


Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ὅταν ὁ πιστὸς σκέπτεται καὶ συνειδητοποιεῖ, ὅσο τὸ δυνατὸν τὸ γεγονὸς τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, χαίρει, ἀλλὰ καὶ συγκλονίζεται. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο καὶ ἡ πλέον τολμηρὰ φαντασία, ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει. Μπροστὰ λοιπὸν σ' αὐτὸ μυστήριο τῆς Θεϊκῆς συγκατάβασης καὶ ἀγάπης, τὸ καλύτερο ποὺ ἔχει νὰ κάνει ὁ μικρὸς ἄνθρωπος, εἶναι νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ προσαρμοσθεῖ στὸ πανάγιο καὶ σωστικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Κι ὅταν λέμε αὐτό, δὲν ἐννοοῦμε ἡ κίνηση αὐτὴ τῆς ὑποταγῆς νὰ πραγματοποιεῖται «δουλικὰ» καὶ ἐξ ἀνάγκης. Νὰ μὴ γίνεται μὲ μία στάση ἀνάγκης καὶ μὲ στενὴ καρδιά, διότι σὲ μία τέτοια κατάσταση δὲν ἀναπαύεται οὔτε ὁ ἄνθρωπος, οὔτε βεβαίως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἡ ὑπακοή μας καὶ ἡ ἀφιέρωσή μας πρὸς τὸν «τεχθέντα Βασιλέα», γίνεται, πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἀρχοντιά. Μὲ καρδιὰ ποὺ θὰ πάλλεται ἀπὸ οὐράνια χαρὰ καὶ συγκίνηση, διότι ἀξιωνόμαστε νὰ γίνουμε καὶ πάλι τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, λαμβάνοντας τὴν «Υἱοθεσίαν»!
Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε νὰ συμβαίνει καὶ....
μὲ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν, ὁ ὁποῖος καταγράφει τὴν ζωὴ τοῦ πρό, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὸν Χριστό.

Βεβαίως ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἀποστόλου εἶναι κάτι τὸ ἐξαιρετικὸ καὶ τὸ μοναδικὸ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅμως, παρόμοιες περιπτώσεις, γνωριμίας καὶ ἀποδοχῆς ὁλοκληρωτικῆς του Προσώπου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε καὶ βλέπουμε πάρα πολλές.

Πραγματικά, οἱ ἐπιστροφὲς αὐτὲς στὸν «σαρκωθέντα Θεόν», ποὺ βλέπουμε γύρω μας, ἀποτελοῦν τὰ σύγχρονα μεγάλα θαύματα ποὺ ἐνεργεῖ ὁ Κύριος καὶ τὰ ὁποία ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος. Ὁ παντοδύναμος. Ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινός!

Δὲν χρειάζεται καὶ πολλὴ ἔρευνα γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν πραγματικότητα. Λίγο ἂν ψάξουμε γύρω μας καὶ στὸ περιβάλλον μας, θὰ συναντήσουμε τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ποὺ τοὺς κέρδισε ὁ Χριστὸς καὶ ποὺ παραδόθηκαν στὴν ἀγάπη Του, μὲ ὅλη τὴ θέληση τῆς ὑπάρξεώς τους. Καὶ φυσικά, στὶς ἀντίθετες τῶν περιπτώσεων, στὴν ἄρνηση δηλ. τῆς ἀποδοχῆς τῆς κλήσεως καὶ τέλος στὸν διωγμὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του, αὐτὸς ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὴν κατάσταση εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἐλευθερίας του, ἐπιλέγει τὴν ἀρνητικὴ χρήση αὐτῆς καὶ χάνει αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχει δημιουργηθεῖ. Ἔτσι, ἔχουμε μπροστά μας καὶ στὴν προσωπική μας ἐπιλογή, εἴτε τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Ἰησοῦ, πραγματώνοντας τὴ Χριστοποίησή μας, εἴτε τὴν ἄρνηση, τὴν ἄρνηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Στὴν δεύτερη περίπτωση, τὰ πράγματα καταντοῦν περισσότερο τραγικὰ ἀπ' ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ φανταστεῖ, ἀφοῦ οἱ συνέπειες τῆς ἀρνητικῆς ἐπιλογῆς, δὲν παύουν μπροστὰ σ' ἕναν ψυχρὸ τάφο, ἀλλὰ περνοῦν στὸν χῶρο αὐτῆς τῆς αἰωνιότητας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, βιώνουν τόσο ἔντονα αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, τόσο στὸ ἐπίπεδό της εὐχαριστιακῆς συνάξεως τῶν μελῶν τοῦ Σώματος, ὅσο καὶ ἐκτὸς αὐτῆς, στὴν πεζὴ καθημερινότητα, ὥστε εἶναι πράγματι ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουν τὰ πάντα γι' αὐτὴ τοὺς τὴν κλήση.

Ἡ Ἀποστολικὴ φράση «ἡγοῦμαι σκύβαλα πάντα εἶναι ἴνα Χριστὸν κερδίσω» (Φίλ. Γ' 8), ἀποτελεῖ τὸ σῆμα κατατεθὲν τοῦ εὐλογημένου ἀγώνα τῶν ἁγίων καὶ τῶν συνειδητῶν πιστῶν «ἕως οὐ μορφωθεῖ Χριστὸς» στὶς καρδιές.

Γνωρίζουν πλέον ὅσοι ποθοῦν τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ ἁπλὴ ἀποδοχή, ἀφοῦ «ὁ λέγων ἐν ἐαυτῶ μένειν, ὀφείλει, καθὼς Ἐκεῖνος περιπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν» (Ἃ' Ἰωὰν Β' 6). Ἐκεῖνος δηλ. ποῦ λέει ὅτι μένει καὶ ζεῖ μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στὴν πνευματική του παρουσία, ἔχει ὑποχρέωση, ὅπως Ἐκεῖνος ἔζησε καὶ συμπεριφέρθηκε, ἔτσι κι αὐτὸς νὰ συμπεριφέρεται καὶ νὰ ζεῖ.

Καὶ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τὴν βλέπουμε καὶ στὸν Ἅγιο Ἰάκωβο τὸν ἀδελφόθεο, τὸν ὁποῖον καὶ συνάντησε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπως ἀναφέρει στὸ κλείσιμο τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καὶ τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία μας, ἑορτάζει καὶ σήμερα τὴ μνήμη του.

Ἐξ' αἰτίας δὲ τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, εἶναι τοποθετημένο καὶ τὸ Ἀποστολικὸ αὐτὸ ἀνάγνωσμα στὴ λατρευτική μας σύναξη.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ἔζησε μὲ τὸν Χριστὸ στὴ Ναζαρέτ. Μετὰ δὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ὁ Κύριος φανερώθηκε σ' αὐτὸν ἰδιαιτέρως. Ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας. Γιὰ τοῦτο καὶ στὸ περιβάλλον τῆς νεοϊδρυθείσης Ἐκκλησίας, ὀνομαζόταν «ὁ Δίκαιος». Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά του ἦταν ὅτι προσευχόταν συνεχῶς γιὰ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ στὴν ἀληθινὴ πίστη.

Τόσο πολὺ μάλιστα εἶχε ἐπιδοθεῖ στὴ ζωὴ τῆς προσευχῆς, ὥστε, κατὰ τὴν παράδοση, τὰ γόνατά του εἶχαν σκληρύνει καὶ εἶχαν γίνει σὰν τὰ γόνατα τῆς καμήλας.

Ἔγινε ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων καὶ θεωρεῖτο μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ὡς στύλος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ δὲ τέλος τοῦ ὑπῆρξε μαρτυρικό.

Τὰ ἱερὰ συναξάρια μᾶς ἀναφέρουν ὅτι ὀλίγον πρὸ τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους καὶ τὴν πρωτόγνωρη καταστροφὴ τῆς Ἁγίας Πόλεως, οἱ φανατικοὶ Ἑβραῖοι, ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ πολιορκοῦσαν τὴν Ἐκκλησία, τὸν ἐλιθοβόλησαν.

Ἐπισημαίνεται ἐπίσης τὸ γεγονός, ὅτι ἐπειδὴ δὲν πέθανε ἀμέσως, ἕνας γναφεὺς τὸν κτύπησε δυνατὰ στὸ κεφάλι μὲ ξύλο καὶ τὸν ἀποτελείωσε.

Ὁ Ἅγιος ἀδερφόθεος Ἰάκωβος, ἔγραψε καὶ μία ἐκ τῶν ἑπτὰ καθολικῶν ἐπιστολῶν, πολὺ νωρίς, πρὸ τοῦ 50 μ.Χ., καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Εἶναι ἐπιστολὴ ἡ ὁποία περιέχει πολὺ πρακτικὲς ὁδηγίες, γιὰ τὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν. Ὁδηγίες θεόπνευστές της ὁποίας ἡ μελέτη ὁδηγεῖ στὴν αὐθεντικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ὀρθὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου.

Στὸ κείμενο αὐτὸ ἀποκαλύπτεται ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἁγιότητα τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου. Ἐπίσης, ἔχουμε τὴν ἐπ' ὀνόματί του Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία τελεῖται τὴν 23η Ὀκτωβρίου, ὅπου ἑορτάζεται καὶ ἡ μνήμη του.

Τόσο λοιπὸν ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὅσο καὶ ὁ Ἄπ. Παῦλος, ἔζησαν καὶ βίωσαν καὶ μετέδωσαν καὶ μέσω τῶν ἱερῶν τους κειμένων, συνεχίζουν νὰ μεταδίδουν τὴν χάρη τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ.

Καὶ ἐπειδὴ ζοῦμε αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες μέσα στὴν Ἱερὴ ἀτμόσφαιρα τῶν Χριστουγέννων, ἂς δώσουμε τὸν λόγο στὸν ρωμαλέο ἀγωνιστὴ τῆς πίστεώς μας, στὸν πατέρα καὶ διδάσκαλο, τὸν Μέγα Ἀθανάσιο.

Γεμάτος δέος καὶ ἐνθουσιασμό, μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς Γεννήσεως, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς στὸ περίφημο ἔργο τοῦ «περὶ ἐνανθρωπήσεως»: «Ὁ Θεός, ὄχι μόνο μᾶς ἔπλασε ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀλλὰ μὲ τὴν χάρη τοῦ Λόγου, μᾶς ἀνέπλασε, γιὰ νὰ ζοῦμε κοντά Του. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως, ἀπεστράφησαν τὰ αἰώνια καὶ μὲ τὴ συμβουλὴ τοῦ διαβόλου ἐπέστρεψαν στὰ φθαρτὰ καὶ ἔγιναν οἱ ἴδιοι αἴτιοι νὰ καταστραφοῦν. Ἔτσι ἡ φθορὰ κατέκτησε τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὁ λογικὸς καὶ κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος ἄνθρωπος, ἐχάνετο...

Γι' αὐτὸ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ πετύχει, νὰ ἀναδημιουργήσει, τὸν κατ' εἰκόνα ἄνθρωπο, Αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ Πατρός... Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς ἦλθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, γιὰ νὰ δώσει στὴν φθαρμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τὴν πρώτη της ὀμορφιά».

Καὶ συνεχίζει στὸ καταπληκτικὸ νόημα τοῦ μεγάλου γεγονότος: «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, γιὰ νὰ κάμει τὸν ἄνθρωπο δεκτικό της Θεότητος... Αὐτὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς θεοποιήσει διὰ τοῦ Ἑαυτοῦ του καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γυναίκα Παρθένο, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὴν πλανεμένη δική μας γέννηση στὸν Ἑαυτό Του καὶ γίνουμε κι ἐμεῖς γένος ἅγιον καὶ «κοινωνοὶ θείας φύσεως», ὅπως ἔγραφε ὁ μακάριος Πέτρος»!

Εἴθε ἀδερφοί μου, τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονός, νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε ὁλοένα καὶ περισσότερο στὴ ζωή μας.

Ἀμὴν

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Σάββατο, 28 Δεκεμβρίου 2013

Τὰ Χριστούγεννα μέσα ἀπ' τὰ μάτια τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ

Βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε. Σηκώθηκε ὁ ἅγιος Ρωμανός, πῆγε στὴν ἐκκλησία, ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα κι ἄρχισε νὰ ψάλλει: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει.»

Ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδὸς καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἔμεσσα τῆς Συρίας. Ἀφοῦ ἔμαθε ἄριστα ἑλληνικά, πῆγε στὴ Βηρυτό, ἔγινε διάκονος, καὶ πρὸς τὰ τέλη τοῦ 5ου αἰώνα, στὰ χρόνια του Ἀναστασίου τοῦ Ἅ΄, 491-518, ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μόνασε τὴν Παναγία τῆς Κύρου. Συχνὰ ἀγρυπνοῦσε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν. Ἤτανε κακοφωνος καὶ στεναχωριόταν καὶ παρακαλοῦσε τὴν Παναγία νὰ τοῦ δώσει δύναμη.

Ἕνα βράδυ, βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε, ἦρθε στὸν ὕπνο του ἡ Παναγία καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα χαρτί, καὶ τοῦ εἶπε: «Αὐτό, Ρωμανέ, νὰ τὸ φᾶς.» Ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ τὸ 'φαγε καὶ μετὰ ξύπνησε. Καὶ τότε τοῦ 'ρθε Θεία Ἔμπνευση νὰ γράφει καὶ νὰ μελουργεῖ ὕμνους. Νὰ γράφει, δηλαδή, στίχους καὶ μουσικὴ μαζί. Γι' αὐτὸ ὀνομάζεται καὶ Μελωδός.

Βράδυ Χριστουγέννων ἤτανε. Σηκώθηκε, πῆγε στὴν ἐκκλησία, ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα κι ἄρχισε νὰ ψάλλει: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει.» Τὸ κοντάκιο τῶν Χριστουγέννων, ποὺ πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ χαρτὶ ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Παναγία καὶ ὀνομαζόταν «κοντός». Ἔκτοτε, ἔγραψε πολλοὺς καὶ ἔξοχους ὕμνους γιὰ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς μεγαλύτερους ἁγίους, καθὼς καὶ γιὰ γεγονότα τῆς Καινῆς καὶ Παλαιᾶς Διαθήκης, μέχρι τὸ εἰρηνικὸ τέλος τῆς ζωῆς του, τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 555. Θεωρήθηκε ὁ πρίγκιπας τῶν μελωδῶν καὶ ὁ Πίνδαρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς.

Στὴν Ἁγία καὶ Πάνσεπτη Γέννηση τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ
- Ρωμανοὺ Μελωδοῦ

Προοίμιον

Ἡ Παναγία σήμερα στὸν κόσμο φέρνει ὡς ἄνθρωπο τὸν Ἄγνωστο Θεό,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον στὸν Ἀπροσπέλαστο παρέχει·
ἄγγελοι μὲ τοὺς βοσκοὺς δοξολογοῦνε
καὶ μάγοι ἔρχονται στὸ δρόμο μὲ τ' ἀστέρι·
ἀφοῦ πρὸς χάρι μᾶς γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

Οἶκοι

ἃ΄
Ἡ Βηθλεὲμ ἄνοιξε τὸν Παράδεισο, ἐλᾶτε νὰ δοῦμε·
τὴν ἀπόλαυση κρυμμένη βρήκαμε, ἐλᾶτε νὰ πάρουμε
τοῦ παραδείσου τὰ δῶρα, μέσα στὸ Σπήλαιο·
ἐκεῖ φανερώθηκε ὄνειρο Ὑπερφυσικό, ποὺ προσφέρει ἄφεσι,
ἐκεῖ μέσα εὑρέθηκε πηγάδι ἀχειροποίητο,
ἀπ' ὅπου ὁ Δαβὶδ παλιὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ πιῆ·
ἐκεῖ μέσα βρίσκεται Κόρη ποὺ ἐγέννησε Βρέφος
καὶ σταμάτησεν ἀμέσως τὴ δίψα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Δαβίδ· γιὰ τοῦτο πρὸς τὸ Σπήλαιο ἃς τρέξουμε, ἐκεῖ ποὺ ἐγεννήθη
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

β΄
Ὁ δημιουργός της μητέρας Γιὸς τῆς θέλησε κι ἔγινε·
ὁ προστάτης τῶν βρεφῶν Βρέφος στὴ φάτνη πλάγιαζε·
καὶ προσπαθώντας νὰ Τὸν καταλάβει Τοῦ 'λεγεν ἡ Μητέρα Του:
"Πές μου, παιδί μου, πῶς σπάρθηκες ἢ πῶς ἐφύτρωσες
σὲ κοιτάζω, Σπλάχνο μου, καὶ μένω κατάπληκτη,
γιατί Σὲ θηλάζω καὶ γάμο δὲν ἔκανα·
κι ἐνῶ Σὲ βλέπω σπαργανωμένο
τὴν παρθενία μου ἀκόμη ἀπείραχτη θωρῶ·
γιατί Ἐσὺ τὴν ἐφύλαξες ποὺ διάλεξες κι ἔγινες
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

γ΄
Ὑπέροχε Βασιλιά, ποιὰ σχέση ἔχεις Ἐσύ, μ' ἐμᾶς ποῦ ἐπτωχεύσαμε;
Δημιουργέ του οὐρανοῦ, γιατί στοὺς χωματένιους ἦρθες;
Ἀγάπησες τὸ Σπήλαιο ἢ ζήλεψες τὴ Φάτνη;
Νὰ ποὺ δὲν βρίσκεται δωμάτιο γιὰ τὴ δούλη Σου στὸ χῶρο ποὺ ξεπεζέψαμε·
δὲ λέω μόνο δωμάτιο μὰ οὔτε καὶ σπήλαιο,
γιατί κι αὐτὸ ἐδῶ 'ναι ξένο·
καὶ στὴ Σάρρα σὰν ἔγινε μητέρα ἐδόθηκε κληρονομιὰ μεγάλη, σ' ἐμένα ὅμως οὔτε φωλιά.
Χρησιμοποίησα τὸ Σπήλαιο ποὺ θεληματικὰ κατοίκησες Ἐσύ,
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

δ΄
Ἐνῶ ἔκανε αὐτὸν τὸν νοερὸ διάλογο
καὶ καθικέτευε Ἐκεῖνον, ποὺ ξέρει ὅλα τα μυστικά,
ἀκούει τοὺς Μάγους τὸ Βρέφος νὰ ζητᾶνε.
Κι ἀμέσως τοὺς εἶπε: «Ποιοὶ εἶσθε;»,
κι αὐτοὶ τὴ ρωτᾶνε: «Ἀλήθεια Ποιὰ εἶσαι Σύ,
ποῦ γέννησες Τέτοιο Παιδί;
ποιὸς εἶναι ὁ πατέρας καὶ ποιὰ ἡ μητέρα σου;
Διότι ἔγινες Μητέρα καὶ τροφὸς Παιδιοῦ, χωρὶς πατέρα
τοῦ Ὁποίου καθὼς εἴδαμε τὸ ἄστρο καταλάβαμε πὼς ἦρθε στὸν κόσμο
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

ἐ΄
Γιατί καθαρὰ ὁ Βαλαὰμ μᾶς παρουσίασε
τὸ νόημα ἐκεῖνο ποὺ προφήτεψε,
εἶπε δηλαδὴ ὅτι ἄστρο θ' ἀνατείλει,
ἄστρο ποὺ σβήνει ὅλα τα μαντέματα καὶ τὰ προοιωνίσματα· ἄστρο ποὺ διαλύει τῶν σοφῶν τὶς παραβολές,
τὶς γνῶμες καὶ τοὺς γρίφους·
Ἄστρο ἀπ' τ' ἀστέρι ποὺ φαίνεται
ἀσύγκριτα λαμπρότερο, γιατί εἶναι ὅλων των ἄστρων Ποιητής,
περὶ τοῦ ὁποίου ἔγινε ἡ προφητεία. Ἀπ' τὸν Ἰακὼβ ἀνατέλλει
Νέο παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

Στ΄
Τὰ παράξενα λόγια ἡ Μαριὰμ καθὼς ἄκουσε,
ἔσκυψε καὶ προσκύνησε τὸ Σπλάχνο της
καὶ κλαίγοντας Τοῦ εἶπε: "Εἶναι μεγάλα γιὰ μένα Παιδί μου,
ὅλα μεγάλα, τὰ ὅσα ἔκανες σ' ἐμένα τὴ φτωχή.
Γιατί νά, ἔξω οἱ Μάγοι Σὲ ζητᾶνε,
οἱ βασιλιάδες τῆς Ἀνατολῆς· τὸ Πρόσωπό Σου ἐπίμονα γυρεύουν
καὶ ἰκετεόυνε θερμὰ γιὰ νὰ Σὲ δοῦνε οἵ του λαοῦ Σου διαλεχτοί·
γιατί 'ναι αὐτοὶ στ' ἀλήθεια ὁ λαός Σου, στοὺς ὁποίους ἐφανερώθης
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

ζ΄
Κι ἐπειδὴ εἶναι λαός Σου, Παιδί μου, διάταξε
μέσα νὰ 'ρθούνε γιὰ νὰ δοῦν
πλούσια ἀνέχεια, τίμια φτώχεια·
Ἐσένα τὸν Ἴδιο ἔχω δόξα καὶ καύχημα· γι' αὐτὸ καὶ δὲ ντρέπομαι·
Ἐσὺ εἶσαι ὀμορφιὰ καὶ στολίδι
τῆς φάτνης καὶ ἐμένα · το νὰ μποῦνε·
δὲ μὲ νοιάζει ποὺ εἶναι ταπεινὰ ἐδῶ μέσα·
ἀφοῦ Ἐσένα κρατάω σὰν θησαυρό, Ἐσένα ποὺ ἦρθαν βασιλεῖς γιὰ νὰ δοῦνε,
βασιλεῖς καὶ μάγοι ποὺ ἔμαθαν ὅτι ἐφάνης
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.»

κβ΄
Βλέποντας τώρα ἡ Ἀψεγάδιαστη δῶρα πρωτότυπα καὶ ὄμορφα
οἱ Μάγοι στὰ χέρια νὰ βαστᾶνε καὶ κάτω νὰ πέφτουν καὶ νὰ προσκυνοῦν,
τὸ ἀστέρι νὰ δείχνει, τοὺς βοσκοὺς νὰ δοξάζουν,
ὅλων αὐτῶν τὸν Πλάστη καὶ Δημιουργὸ ἱκέτευε καὶ ἔλεγε:
«Παιδί μου, Σὺ ποὺ δέχτηκες τρία δῶρα,
τρεῖς χάρες θέλω νὰ κάνης σὲ μένα ποὺ Σὲ γέννησα·
Σὲ παρακαλῶ δῶσε καλοὺς ἀέρες,
καλοὺς καρποὺς στὴ γῆ καὶ φύλαγε τοὺς ἀνθρώπους.
Συμφιλιώσου μὲ ὅλους γιὰ χάρι μου, γιατί ἐγεννήθης,
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.

κγ΄
Εἶναι ἀλήθεια, Σωτήρα μου, Εὔσπλαχνε, πὼς δὲν εἶμαι μονάχα δική Σου Μητέρα·
οὔτε χωρὶς σκοπὸ σὲ θηλάζω Ἐσένα ποὺ τὸ γάλα χορηγεῖς· ἀλλὰ γιὰ ὅλους Ἐγὼ θερμὰ Σὲ ἱκετεύω·
μὲ ἔκανες στόμα καὶ καύχημα ὅλου του γένους μου·
γιατί ἐμένα ἔχει ἡ οἰκουμένη Σου
προστασία πανίσχυρη, καταφύγιο καὶ στήριγμα·
ἐμένα κοιτάζουν ὅσοι διώχθηκαν
ἀπ' τὸν παράδεισο τῆς ἀπόλαυσης, γιατί τοὺς ἐπαναφέρω καὶ τοὺς κάνω
νὰ αἰσθανθοῦνε ὅλα τα καλὰ μέσω ἐμοῦ ποὺ σ' ἐγέννησα
Νέο Παιδί, τὸν Ἄχρονο Θεό.

κδ΄
Σωτήρα μου, σῶσε τὸν κόσμο· ἀφοῦ γι' αὐτὸ ἦρθες στὴ γῆ· κάμε νὰ ἐπικρατήσουν ὅλα τα δικά Σου· ἀφοῦ γι' αὐτὸ ἔλαμψες
σὲ μένα καὶ στοὺς Μάγους καὶ σ' ὅλη τὴν κτίσι·
κοίταξε, νὰ οἱ Μάγοι, ποὺ τοὺς φανέρωσες τὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου,
Σὲ προσκυνοῦν καὶ δῶρα Σου προσφέρουν
χρήσιμα κι ὄμορφα καὶ πολὺ ἀπαραίτητα·
ἀφοῦ ἐτοῦτα χρειάζομαι, ἐπειδὴ ἑτοιμάζομαι,
στὴν Αἴγυπτο νὰ ταξιδέψω καὶ νὰ φύγω μὲ Σένα, γιὰ Σένα,
Ὁδηγέ μου, Υἱέ μου, Πλάστη μου, Λυτρωτῆ μου,
Νέο Παιδί, Ἄχρονε Θεέ.»

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου 2013

Ἐπιστήμη καὶ εὐτυχία



π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

-Γέροντα, ἔχει διατυπωθεῖ ἡ ἄποψις, ὅτι μὲ τὴν τεχνολογικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἐξέλιξη θὰ λυθοῦν ὅλα τα προβλήματα. Τί λέτε;

-Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει. Ἐπειδὴ βγάλαμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας, ὅσο ἀναπτυσσόμεθα καὶ ἐξελισσόμεθα τεχνολογικῶς, τόσο κατερχόμεθα καὶ ὀπισθοχωροῦμε ἠθικῶς. Καὶ σήμερα ἡ τεχνολογία καὶ ἡ ἐπιστήμη ἔχουν θεοποιηθεῖ. Καὶ ἴσως ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν κατάπτωση, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ὑπερηφάνειά μας. «Πέπτωκεν ὁ ἄνθρωπος ἰσοθεΐαν φαντασθεῖς», λέγει ἕνα τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ φαντάσθηκε ὁ ἄνθρωπος ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει ἴσος μὲ τὸν Θεό, ἔφαγε τὸ ράπισμα καὶ σωριάστηκε κάτω. Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει καὶ σήμερα αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ ἴσως ἄλλα χειρότερα αὔριο, ὡς τίμημα τοῦ μεγάλου τολμήματος τὸ ὁποῖο κάνουμε. Θέλουμε νὰ θεοποιήσουμε τὶς ἱκανότητές μας, τὴν ἐπιστήμη καί...τὴν τεχνολογία, νὰ θεοποιήσουμε τὴν διάνοιά μας. Σὰν νὰ λέμε στὸν Θεό: «Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ σένα, μποροῦμε μόνοι μας νὰ φτιάξουμε τὴν ζωή μας».
Ἂν διαβάσετε τοὺς ὑλιστὲς ἐπιστήμονες τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνος, θὰ δεῖτε νὰ λέγουν ὅτι στοὺς ἑπόμενους αἰῶνες, καὶ μάλιστα στὸν ἀμέσως ἑπόμενο, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐπιστήμη θὰ λύσει ὅλα τα προβλήματά του. Τὰ πάντα! Καὶ ἡ ἠθικὴ ἀκόμη θὰ καθορίζεται ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη. Δὲν θὰ χρειάζεται μεταφυσική, ἐξωανθρώπινη ἠθική, μία ἠθικὴ ποῦ τὴν δίνει κάποια αὐθεντία, ποῦ λέγεται Θεός. Ἡ ἴδια ἡ ἐπιστήμη θὰ διδάξει στὸν ἄνθρωπο τὰ καθήκοντά του!
Καὶ εἴδαμε ποῦ φθάσαμε. Ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία ἐπραγματοποίησαν μὲν ἰλιγγιώδη ἅλματα, ἀλλὰ ἔχουμε φθάσει νὰ τρέμουμε ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ κάποιο πυρηνικὸ ὄλεθρο. Ὄχι πλέον γιὰ μερικὲς χιλιάδες ἢ ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, τὸ τίμημα τῆς ἰσοθεΐας.
Ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν ὅπως θέλει ὁ Κύριος, θὰ εἶχαν, βεβαίως, ἀναπτύξει τὶς δυνάμεις μὲ τὶς ὁποῖες τοὺς προίκισε ὁ Θεός, ἀλλὰ συγχρόνως θὰ προσεχαν πολύ, ἐπειδὴ καὶ ἡ ἠθικὴ συνείδησίς τους θὰ ἦτο ἀνεπτυγμένη. Δὲν θὰ προχωροῦσαν ἀσυλλόγιστα πέραν τοῦ σημείου ποῦ μποροῦν νὰ ἐλέγξουν. «Κατὰ τὸ πάπλωμά τους, ὅπως λέγει καὶ ἡ λαϊκὴ παροιμία, θὰ ἅπλωναν καὶ τὰ πόδια τους». Σήμερα ἁπλώσαμε πολὺ περισσότερό τα πόδια μᾶς ἔξω ἀπὸ τὸ πάπλωμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κρυοπαγιάσουμε!
Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα
Ἔκδοσις Ι. Ἡσυχαστηρίου Κεχαριστωμένης
Θεοτόκου Τροιζήνας

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Πέμπτη, 26 Δεκεμβρίου 2013

Η Παναγία και ο κλόουν


Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πιά δουλειά. Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο. Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα. Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να Της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι. Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός…

Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε. Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρεί. Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ’ τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία. Καί τι να δεί! Ο Πέτρος ήταν μπρός στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά. Μία περπατούσε με τα χέρια, μία ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μία κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός. Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε.

Τα πέρασε για μεγέλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές. Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν. Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.

Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή του φάνηκε πως είδε την Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν’ απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου. Ανατριχίασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας: "Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα…"

Πηγή: 
http://www.agioritikovima.gr
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τετάρτη, 25 Δεκεμβρίου 2013

Εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Kυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ


Ἅγιος Ἰωάννης ο Χρυσόστομος

Πολλαὶ μὲν καὶ ἀναρίθμητοι τῶν Χριστιανῶν αἱ θεοφιλεῖς πανηγύρεις·
τί δὲ τῆς παρούσης πανηγυρικώτερον, ὅτι ὁ δεσπότης Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ κόσμος ἀνεγεννήθη;

Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀνεκλήθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ Εὕα τῆς λύπης ἐλυτρώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ δράκων ἠφανίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ παράδεισος ἀνεκαινίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ διάβολος κατεκρίθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ᾅδης ἠλλοιώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ γῆ ἀνεκτίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ ἀὴρ ἐκαθάρθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ οὐρανὸς ηὐφράνθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Ἰουδαϊσμὸς ἐμειώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ἐπυκνώθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ συναγωγὴ ἐκαπνίσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἡ ἐκκλησία εὐωδιάσθη·
ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ τὸ φῶς προσετέθη.

Σήμερον γὰρ καὶ τοῦ σωματικοῦ φωτὸς αὔξησις καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἔλλαμψις.
Τοῦ γὰρ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης Χριστοῦ ἐκ τῆς παρθενικῆς ἀδιαφθάρτου παστάδος ἀνατείλαντος, τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας ἀπελάθη καὶ τὸ φῶς τῆς εὐσεβείας διεδόθη, ὁ παγετὸς τῆς βλασφημίας διελύθη, ὁ δὲ καρπὸς τῆς θεογνωσίας ἐπιάνθη καὶ ὁ ἀστὴρ τῆς ἀληθείας εἰς πάντας ἀνέτειλεν.
Ὅθεν τοῦτο τὸ φῶς θεωρήσαντες οἱ προφῆται ἐκ πολλῶν τῶν χρόνων ἐβόων πρὸς αὐτὸν λέγοντες·
Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.
Τί ἐστιν Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς;
Ἐν σοί φησι τὸν πατέρακατανοήσομεν·
φῶς γὰρ εἶ φωτὸς μηνυτικόν.
Πῶς οὖν πανηγυρίζομεν σήμερον,
τοῦ ἀΰλου φωτὸς Χριστοῦ ἀΰλως παρακύψαντος
ἐκ τῆς ἀτοιχωρύχου παρθενικῆς πηγῆς;
Οὐκέτι τὰ εἴδωλα ψηλαφῶμεν,
ἀλλὰ τὰ θυσιαστήρια κατανοοῦμεν·
οὐκέτι ἐγγαστριμύθους ἀξιοῦμεν,
ἀλλὰ προφήτας παρακαλοῦμεν·
οὐκέτι ἐπαοιδοὺς θεραπεύομεν,
ἀλλ' ἀποστόλους ἐγκωμιάζομεν·
οὐκέτι ὑπὸ δένδρον εἰδωλολατροῦμεν,
ἀλλ' ὑπὸ τὸν σταυρὸν κυριολογοῦμεν·
οὐκέτι τὰ τέκνα ἡμῶν τοῖς δαιμονίοις θύομεν,
ἀλλὰ τὰς καρδίας ἡμῶν ἀναγινώσκομεν,
ἀλλ' εὐαγγέλια τῷ Θεῷ θυμιῶμεν·
οὐκέτι μυθολογίας ἐπιγινώσκομεν·
οὐκέτι Πλάτωνα καὶ Ἀριστοτέλην σεμνύνομεν,
ἀλλὰ Πέτρον καὶΠαῦλον ἐκθειάζομεν·
οὐκέτι τὴν σάρκα περιτεμνόμεθα,
ἀλλὰ τὴν ψυχὴν σφραγιζόμεθα·
οὐκέτι πικρίδας Ἰουδαϊκὰς ἐσθίομεν,
ἀλλὰ τὸ μέλι τῆς χάριτος καταπίνομεν·
οὐκέτι ἐν Βαβυλῶνι αἰχμαλωτιζόμενοι λέγομεν·
Πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας;
ἀλλὰ πανταχοῦ τῆς γῆς εὐφραινόμενοι βοῶμεν·
Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς·
οὐκέτι μερικῶς πανηγυρίζοντες πενιχρῶς παρατρύζομεν λέγοντες·
Γνωστὸς μόνον ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὁ Θεός,
ἀλλὰ καθολικῶς γενεθλιάζοντες πλουσίως ὑποψάλλομεν·
Πάντα τὰ ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας,
ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως.
Μηκέτι τὸν Βάαλ προσκαλεῖσθε,
ἀλλὰ τὸν Θεὸν παρακαλεῖτε·
ἐκεῖνος ἀδολεσχεῖ,
οὗτος θαυματουργεῖ·
ἐκεῖνος καθεύδει,
οὗτος γρηγορεῖ.
Πάντα τὰ ἔθνη, κροτήσατε χεῖρας,
ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως.
Τί ἐστιν ἀλαλάξατε;
Ἀντὶ τοῦ εὐχαριστήσατε τῷ νικοποιῷ Χριστῷ·
ἀλαλαγμὸς γὰρ νίκης ἀναγνωρισμός.
Ἀλαλάξωμεν τοίνυν τῷ νικοποιῷ Χριστῷ,
καὶ μὴ τοῖς ψευδωνύμοις εἰδώλοις προσκυνήσωμεν,
διότι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια,
ὁ δὲ Κύριος τοὺς οὐρανοὺς ἐποίησεν.

Ἤκουες γοῦν ἀρτίως τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου λέγοντος·
Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου, ἰδοὺ μάγοι παρεγένοντο ἀπὸ ἀνατολῶν ἐν Ἱεροσολύμοις λέγοντες·
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, ὢ τοῦ φρικτοῦ ἱλαστηρίου,
ὢ τοῦ ἀκαταλήπτου μυστηρίου.
Ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ὁ δεσπότης Χριστὸς γεννᾶται,
καὶ πρὸ πάντων ὑπὸ μάγων ὁρᾶται·
ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου,
καὶ ἀρχὴν ἡμερῶν λαμβάνει ὁ ἄναρχος·
ἐν σπηλαίῳ τίκτεται,
καὶ τῇ χειρὶ τὰ πάντα βαστάζει·
ἐν φάτνῃ τίθεται,
καὶ τροφὴ πάντων γίνεται·
σπαργάνοις κατειλεῖται,
καὶ λύσιν ἁμαρτιῶν δωρεῖται·
ἐκ μήτρας προέρχεται,
καὶ τὴν μητέρα παρθένον τηρεῖ·
εἰς Αἴγυπτον φεύγει,
καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνάγει·
ὡς παιδίον βαστάζεται,
καὶ ὡς Θεὸς γνωρίζεται·
Ἀρχέλαον κάμπτει,
καὶ τὸν διάβολον τύπτει·
μάγους προσκαλεῖται,
καὶ Ἰουδαίους ἀπωθεῖται·
κύνας τρέφει,
καὶ τὰ τέκνα τύπτει.

Ἀλλὰ ταῦτα ἀκούων μὴ ἀσπλαγχνίαν τοῦ δεσπότου Χριστοῦ καταψηφίσῃ, ἀλλὰ ῥᾳθυμίαν τῶν Ἰουδαίων·
ἀντεστράφη γὰρ ἡ τάξις οὐ τῇ φύσει ἀλλὰ τῇ γνώμῃ,
καὶ γέγοναν οἱ κύνες τέκνα, τὰ δὲ τέκνα κύνες.
Ἠμείφθη γὰρ ἡ προσηγορία,
ἐπειδὴ καὶ ἠλλοιώθη ἡ πολιτεία·
οἵα κύων ἡ Χαναναία γυνὴ τοὺς εἰδωλικοὺς μακέλλους ἐκλείχουσα, καὶ οἵα θυγάτηρ γέγονε τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς μαρτυρικοὺς τύπους τῶν ἀποστόλων ἀγαπήσασα.
Ὅτε μὲν γὰρ τῷ Ἑλληνισμῷ προσεῖχεν, τότε ἔλεγε πρὸς αὐτὴν ὁ Κύριος ὀνειδιστικῶς·
Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ δοῦναι τοῖς κυναρίοις·
ὅτε δὲ τῷ Χριστιανισμῷ προσετέθη, τότε ἤκουσεν ἐγκωμιαστικῶς·
Θάρσει, θύγατερ, γενηθήτω σοι ὡς θέλεις.
Ὅτι δὲ καὶ Ἰουδαίων παῖδες ἀπὸ τέκνων κύνες προσηγορεύθησαν, μὴ παρ' ἐμοῦ δεηθήσῃ μαθεῖν, ἀλλὰ παρὰ τοῦ μακαρίου Παύλου τοῦ ἀπὸ κυνὸς γεγενημένου·
Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας.
Ὅτι δὲ μᾶλλον τῶν Ἰουδαϊκῶν τέκνων οἱ Ἑλληνικοὶ κύνες καὶ ἐπέγνωσαν καὶ ἐπέδραμον τῷ δεσπότῃ Χριστῷ, ἐκ τῶν ἀρτίως ἀναγνωσθέντων λάμβανε τὴν ἀπόδειξιν.

Οἱ μάγοι ἐθνικοὶ ὑπῆρχον καὶ ἀκροθήνιοι τῶν κακῶν,
ἀλλ' ὅμως μόνον εἶδον τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ,
εὐθέως ἐν Ἱεροσολύμοις κατέδραμον καὶ κόπον ὑπέμειναν,
ἵνα θεάσωνται τὸν εἰρηκότα·
∆εῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς.
Καὶ οὐ μόνον κόπους ὑπέμειναν,
ἀλλὰ καὶ δῶρα προσήνεγκαν τῷ δεσπότῃ Χριστῷ μηδέπω ἀνεγνωκότες τὸν εἰρηκότα·
Μὴ ὀφθῇς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου κενός.
Βλέπε μάγων πίστιν·
οὐκ ἐσκανδάλισεν αὐτοὺς ἡ φάτνη,
οὐκ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀπιστίαν τὸ σπήλαιον,
οὐκ εἶπον ἑαυτοῖς τῷ τῆς ἀμφιβολίας λόγῳ κλονούμενοι·
Οὗτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Πόθεν τοῦτο;
Ἀντὶ πορφύρας ῥάκκος περιβέβληται·
ἀντὶ χρυσοστρώτου κλίνης εἰς τοὔδαφος ἔρριπται·
ἀντὶ βασιλικῶν αὐλῶν σπήλαιον ὑαίνης κατέλαβεν.
Ποῦ τῶν δορυφόρων τὸ πλῆθος;
Ποῦ τῶν ὑπασπιστῶν ἡ θεραπεία;
Ποῦ τῆς χαρμοσύνης ἡ εὐωδία;
Οὐδεὶς αὐτῷ παρακαθέζεται, μία μόνη γυνὴ παρέπεται καὶ αὐτὴ δεδοίκουσα φαίνεται μὴ γνωσθῇ ὁ τεχθείς.
Οὐδὲν τῶν ἐπιτηδείων ἔχει·
οὐδὲν βασιλικὸν ὁρῶμεν ἐν αὐτῷ·
πτωχοῦ τινός ἐστι τοῦτο τὸ γέννημα.
Ἐξέλθωμεν, ὑποστρέψωμεν, τὸν ἀστέρα μετὰ ἀκριβείας ἴδωμεν, μὴ ἄλλον ἀντ' ἄλλου προσκυνήσωμεν καὶ τὸ κέρδος ἀπολέσωμεν.
Ἀλλ' οὐδὲν τούτων οἱ μάγοι οὔτε εἶπον οὔτε ἐνενόησαν·
μόνον δὲ εἶδον τὸν δεσπότην, εὐθέως καὶ ἐπέγνωσαν καὶ προσεκύνησαν καὶ δῶρα προσεκόμισαν.
Ἔπειθε γὰρ αὐτοὺς οὐχ ἡ πτωχότης τοῦ σπηλαίου,
ἀλλ' ἡ τοῦ ἀστέρος πλουσιότης·
οὐκ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς ἀπιστίαν ἡ εὐτελὴς τοῦ Κυρίου τῆς ὁράσεως θέα,
ἀλλ' ἔπειθεν αὐτοὺς ἡ περιαστράπτουσα αὐτὸν τῆς θεότητος αἴγλη.
Ἐροῦσι δὲ πάντως τινές·
Τί οὖν;
Ἡ προφητεία αὕτη οὐκ ἠδύνατο ὑπὸ Ἰουδαίων γενέσθαι,
ἀλλ' ὑπὸ ἐθνικῶν μάγων;
∆ιὰ τί οὖν φησιν ὁ τῶν ὅλων Θεὸς διὰ μάγων τὴν προφητείαν ταύτην ἐποιήσατο;
∆ιὰ τί;
Ἄκουε συνετῶς.
Πρὸς κατάκρισιν τῶν Ἰουδαίων·
ἐπειδὴ γὰρ μόνον ἤκουον προφήτου περὶ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Κυρίου, εὐθέως ἐφονοκτόνουν, τούτου χάριν ὁ Κύριος εὐδόκησε δι' ἐθνικῶν μάγων τὴν προφητείαν ποιήσασθαι, ἵνα γνῶσιν ἐντεῦθεν Ἰουδαῖοι ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀβραὰμ εἰς τὰ ἔθνη μετηνέχθη.

Ὅθεν καὶ ὁ Κύριος τοῦτο μηνύων ἐκ πολλῶν τῶν χρόνων εὐλογῶν τὸν Ἀβραὰμ ἔλεγεν·
Πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς τὴν ἄμμον τὴν παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης.
Ψάμμον τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ ὀνομάζει διὰ τὸ ἄκαρπον τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τὸ ἁλμυρὸν τῆς γνώσεως, ἀστέρας δὲ τὰ ἔθνη διὰ τὸ φέγγος τῆς γνώσεως.
Ὅθεν καὶ ὁ μακάριος Παῦλος τοῖς ἔθνεσι γράφων ἔλεγεν·
ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ.
Ἐλθόντες οὖν οἱ μάγοι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐπηρώτων τοὺς Ἰουδαίους λέγοντες·
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.
Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;
Ἢ ἀναγγείλατε, ἢ ἀκούσατε.
Βασιλεὺς ὁ τεχθείς, οὐράνιον τὸ δῶρον, λογικὸς ὁ ἀστήρ, ἀνατολικὸν τὸ χάρισμα, καθολικὸν τὸ μήνυμα·
ἀνάλογος ὁ ἀστὴρ τοῦ γεννηθέντος.
Ὁ κήρυξ μάτην κρύπτεται τὸν σκεπασθῆναι μὴ δυνάμενον·
ὥσπερ δὲ οὗτος ὁ ἥλιος οὐ δύναται ὑπό τινος κρυβῆναι –πανταχοῦ γὰρ καθ' ἑκάστην ἐκλάμπει–, οὕτω καὶ ὁ δεσπότης Χριστὸς ὁ τῆς δικαιοσύνης ἥλιος, Θεὸς ὢν πανταχοῦ πιστευθήσεται.
Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἀμήν.

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ : agios.dimitrios.kouvaras.blogspot.com

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη, 24 Δεκεμβρίου 2013

Περιμένοντας τὰ Χριστούγεννα


Γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος . Μ. σίου Γρηγορίου γ. ρους)

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος καλεῖται νὰ γιορτάσει ἢ μᾶλλον νὰ ζήσει ἀληθινὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὰ δεινὰ τῶν κακῶν καὶ τοῦ διαβόλου. Καλεῖται νὰ δεχθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας καὶ νὰ γεμίσει θεία χάρη καὶ εὐλογία.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς καλοῦν νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ μελετήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο, ποὺ κυριολεκτικὰ ἄλλαξε τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου.

Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου; Ὅλη ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου περιέχεται στὴ φράση τοῦ Μεγ. Ἀθανασίου : «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ». 

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς φέρει ἁπλὰ μιὰ νέα διδασκαλία, ἀλλὰ νὰ μεταδώσει σὲ μᾶς τὴ θεία ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Νὰ μᾶς κάνει μετόχους θείας Ζωῆς κατὰ χάρη. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεὸς κατὰ χάρη. Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ καὶ οὐσιῶδες νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς καὶ σημαντικῆς γιορτῆς.
Πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ κόσμος ζοῦσε στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς εἰδωλολατρίας μὲ φωτεινὲς ἑξαιρέσεις.

Ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Δημιουργό του εἶχε δυσάρεστες συνέπειες στὴ ζωή του. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πλάσμα του. Στὸν κατάλληλο χρόνο στέλνει στὴ γῆ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. «Ὁ Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ, γ´ 38). 

Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ ἀπρόσιτος προσιτός, ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μέγα καὶ παράδοξον τὸ μυστήριον. Ἦλθε στὴ γῆ ὄχι ὅπως αὐτὸς μποροῦσε, ἀλλὰ ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ τὸν δοῦμε καὶ νὰ τὸν καταλάβουμε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος μὲ σάρκα γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα μὲ μᾶς. 

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικὰ : «Πῶς ἔγινε τοῦτο τὸ ἐκπληκτικὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο; Ἕνεκα τῆς δικῆς Του ἀγαθότητος καὶ ὅπως ἕνας βασιλέας βγάζει τὴν βασιλικὴ στολὴ καὶ σὰν ἁπλὸς στρατιώτης ρίχνεται στὴ μάχη, γιὰ νὰ μὴ ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ ἔτσι πετύχει τὴ νίκη, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε μὲ ἀνθρώπινη μορφή, γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρισθεῖ καὶ ἀποφύγει ὁ ἐχθρός τη σύγκρουση μαζί του, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ φοβίσει τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ἦρθε γιὰ νὰ τοὺς σώσει καὶ λυτρώσει».

Τελικὰ μία εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἐξήγηση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει πολὺ καθαρὰ αὐτὴ τὴν ἐξήγηση. «Διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς», «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». 

Μαζὶ μὲ τὸν μεγάλο Ἀπόστολο κάθε πιστὸς βλέπει πίσω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ἀγάπη ποὺ ἔφθασε μέχρι τὸ Σταυρό.
Περιμένουμε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς γεννήσεως. Καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀναμένει τὴν ἀνταπόκριση τῆς δικῆς μας ἀγάπης. Μᾶς ἀγάπησε, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καὶ μεῖς. Νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας. Νὰ συνδεθοῦμε μαζί του. Εἶναι ἀσφαλῶς ἡ μεγαλύτερη δωρεὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τὰ φετεινὰ Χριστούγεννα ἂς εἶναι ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς γεμάτη ἀπὸ τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Πηγή: Ἀναβάσεις
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ agios .dimitrios.kouvaras.blogspot.com