Γιατί δὲν ἐκκλησιάζεσαι;

Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου 2013

Γιατί δὲν ἐκκλησιάζεσαι;

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
 

Στὴν ἐκκλησία συντηρεῖται ἡ χαρὰ ὅσων χαίρονται. στὴν ἐκκλησία βρίσκεται ἡ εὐθυμία τῶν πικραμένων, ἡ εὐφροσύνη τῶν λυπημένων, ἡ ἀναψυχὴ τῶν βασανισμένων, ἡ ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων. Γιατί ὁ Χριστὸς λέει: «Ἐλᾶτε σ” ἐμένα ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι μὲ προβλήματα, κι εγω θὰ σας ἀναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Τι πιὸ ποθητὸ ἀπ” αὐτὴ τὴ φωνή; Τι πιὸ γλυκο ἀπὸ τουτη τὴν πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεῖ ὁ Κυριος, ὅταν σε προσκαλεῖ στὴν ἐκκλησία. σε ἀνάπαυση ἀπὸ τοὺς κόπους σε παρακινεῖ. σε ἀνακούφιση ἀπὸ τις ὀδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτημάτων. Μὲ τὴν πνευματικὴ ἀπόλαυση θεραπεύει τὴ στενοχώρια καὶ μὲ τὴ χαρὰ τὴ λύπη.

Παρ” ὅλα αὐτά, λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι που ἔρχονται στὴν ἐκκλησία. Τι θλιβερό! Στοὺς χοροὺς καὶ στὶς διασκεδάσεις τρέχουμε προθυμα. Τις ἀνοησίες τῶν τραγουδιστων τις ἀκοῦμε μὲ εὐχαρίστηση. Τις αἰσχρολογίες τῶν ἠθοποιῶν τις ἀπολαμβάνουμε για ωρες, δίχως νὰ βαριόμαστε. Καὶ μονο ὅταν μιλάει ὁ Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε καὶ ζαλιζόμαστε. Μα καὶ στὰ ἱπποδρόμια, μολονότι δὲν ὑπάρχει στέγη για νὰ προστατεύει τοὺς θεατες ἀπὸ τὴ βροχή, τρέχουν οἱ περισσότεροι σὰν μανιακοί, ἀκόμα κι ὅταν βρέχει ραγδαια, ἀκόμα κι ὅταν ὁ ἄνεμος σηκώνει τὰ παντα. Δὲν λογαριάζουν οὔτε τὴν κακοκαιρία οὔτε τὸ κρυο οὔτε τὴν ἀπόσταση. Τίποτα δὲν τοὺς κρατάει στὰ σπίτια τους. Ὅταν, ὅμως, πρόκειται νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, τότε καὶ τὸ ψιλόβροχο τοὺς γίνεται ἐμπόδιο. Κι ἂν τοὺς ρωτήσεις, ποιὸς εἶναι ὁ Ἀμῶς η ὁ Ὀβδιού, πόσοι εἶναι οἱ προφῆτες η οἱ ἀπόστολοι, δὲν μποροῦν ν” ἀνοίξουν τὸ στόμα τους. Για τ” αλογα, ὅμως, τοὺς τραγουδιστες καὶ τοὺς ἠθοποιοὺς μποροῦν νὰ σε πληροφορήσουν μὲ κάθε λεπτομέρεια. Εἶναι κατάσταση αὐτή;

Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, καὶ σχεδὸν κανένας δὲν παρουσιάζεται στὸ ναό. Φαίνεται πως ἡ ἀπόσταση παρασύρει τοὺς χριστιανοὺς στὴν ἀμέλεια. η μᾶλλον ὄχι ἡ ἀπόσταση, ἀλλὰ ἡ ἀμέλεια μονο τοὺς ἐμποδίζει. Γιατί, ὅπως τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ἐμποδίσει αὐτὸν που ἔχει ἀγαθὴ προαίρεση καὶ ζῆλο νὰ κάνει κάτι, ἔτσι καὶ τὸν ἀμελῆ, τὸν ράθυμο καὶ ἀναβλητικὸ ὅλα μποροῦν νὰ τὸν ἐμποδίσουν.

Οἱ μαρτυρες ἔχυσαν τὸ αἷμα τους για τὴν Ἀλήθεια, κι εσυ λογαριάζεις μια τοσο μικρὴ ἀπόσταση; Ἐκεῖνοι θυσίασαν τὴ ζωή τους για τὸ Χριστό, κι εσυ δὲν θέλεις οὔτε λιγο νὰ κοπιάσεις; Ὁ Κυριος πέθανε για χάρη σου, κι εσυ Τὸν περιφρονεῖς; Γιορτάζουμε μνῆμες ἁγίων, κι εσυ βαριέσαι νὰ ἔρθεις στὸ ναό, προτιμώντας νὰ κάθεσαι στὸ σπίτι σου; Καὶ ὅμως, πρέπει νὰ ἔρθεις, για νὰ δεῖς τὸ διάβολο νὰ νικιέται, τὸν ἅγιο νὰ νικάει, τὸ Θεὸ νὰ δοξάζεται καὶ τὴν Ἐκκλησία νὰ θριαμβεύει.

«Μα εἶμαι ἁμαρτωλός», λές, «καὶ δὲν τολμῶ ν” ἀντικρύσω τὸν ἅγιο». Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶσαι ἁμαρτωλός, ἔλα ἐδῶ, για νὰ γίνεις δίκαιος. Η μήπως δὲν γνωρίζεις, οτι καὶ αὐτοὶ ποῦ στέκονται μπροστὰ στὸ ιερο θυσιαστήριο, ἔχουν διαπράξει ἁμαρτίες; Γὶ” αὐτὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς νὰ ὑποφέρουν καὶ οἱ ἱερεῖς ἀπὸ κάποια πάθη, ὥστε νὰ κατανοοῦν τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καὶ νὰ συγχωροῦν τοὺς ἄλλους.

«Ἀφοῦ, ὅμως, δὲν τήρησα ὅσα ακουσα στὴν ἐκ­κλησία», θὰ μοῦ πεῖ κάποιος, «πῶς μπορῶ νὰ ἔρθω πάλι;». Ἔλα νὰ ξανακούσεις τὸν θειο λόγο. Καὶ προσπάθησε τώρα νὰ τὸν ἐφαρμόσεις. Ἂν βάλεις φάρμακο πάνω στὸ τραῦμα σου καὶ δὲν τὸ ἐπουλώσει τὴν ιδια μέρα, δὲν θὰ ξαναβάλεις καὶ τὴν ἑπόμενη; Ἂν ὁ ξυλοκόπος, που θέλει νὰ κόψει μια βελανιδιά, δὲν κατορθώσει νὰ τὴ ρίξει μὲ τὴν πρώτη τσεκουριά, δὲν τὴ χτυπάει καὶ δεύτερη καὶ πέμπτη καὶ δέκατη φορα; Κᾶνε κι εσυ τὸ ιδιο.

Ἀλλά, θὰ μοῦ πεῖς, σ” ἐμποδίζουν νὰ ἐκκλησιαστεῖς ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ ἐργαστεῖς. Ὅμως δὲν εἶναι εὔλογη καὶ τουτη ἡ πρόφαση. Ἑφτὰ μέρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα. Αὐτὲς τις ἑφτὰ μέρες τις μοιράστηκε ὁ Θεὸς μαζί μας. Καὶ σ” εμας ἔδωσε εξι, ἐνῶ για τὸν ἑαυτὸ Του ἄφησε μία. Αὐτὴ τὴ μοναδικὴ μέρα, λοιπόν, δὲν δέχεσαι νὰ σταματήσεις τις ἐργασίες;

Καὶ γιατί λέω για ὁλόκληρη μέρα; Ἐκεῖνο που ἔκανε στὴν περίπτωση της ἐλεημοσύνης ἡ χήρα του Εὐαγγελίου, τὸ ιδιο κᾶνε κι εσυ στὴ διάρκεια αὐτῆς της μιας μέρας. Ἔδωσε ἐκείνη δυο λεπτα καὶ πῆρε πολλὴ χάρη ἀπὸ τὸ Θεό. Δάνεισε κι εσυ δυο ωρες στὸ Θεό, πηγαίνοντας στὴν ἐκκλησία, καὶ θὰ φέρεις στὸ σπίτι σου κέρδη ἀμέτρητων ἡμερῶν. Ἂν ὅμως δὲν δέχεσαι νὰ κάνεις κάτι τέτοιο, σκέψου μήπως μ” αὐτὴ σου τὴ στάση χάσεις τοὺς κόπους πολλῶν ἐτῶν. Γιατί ὁ Θεός, ὅταν περιφρονεῖται, γνωρίζει νὰ σκορπίζει τὰ χρήματα που συγκεντρώνεις μὲ τὴν ἐργασία της Κυριακης.

Μα κι ἂν ἀκόμα ἔβρισκες ὁλόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο ἀπὸ χρυσάφι καὶ ἐξ αἰτίας του ἀπουσίαζες ἀπὸ τὸ ναό, θὰ ἦταν πολυ μεγαλύτερη ἡ ζημιὰ σου. καὶ τοσο μεγαλύτερη, ὅσο ανωτερα εἶναι τὰ πνευματικα ἀπὸ τὰ υλικα. Γιατί τὰ υλικα πράγματα, κι ἂν ἀκόμα εἶναι πολλα καὶ τρέχουν ἄφθονα ἀπὸ παντοῦ, δὲν τὰ παίρνουμε στὴν ἄλλη ζωή, δὲν μεταφέρονται μαζί μας στὸν οὐρανό, δὲν παρουσιάζονται στὸ φοβερὸ ἐκεῖνο βῆμα του Κυρίου. Ἀλλὰ πολλὲς φορές, καὶ πρὶν ἀκόμα πεθάνουμε, μᾶς ἐγκαταλείπουν. Αντιθετα, ὁ πνευματικος θησαυρὸς που ἀποκτοῦμε στὴν ἐκκλησία, εἶναι κτῆμα ἀναφαίρετο καὶ μᾶς ἀκολουθεῖ παντοῦ.

«Ναί, ἀλλὰ μπορῶ», λέει κάποιος ἄλλος, «νὰ προσευχηθῶ καὶ στὸ σπίτι μου». Ἀπατᾶς τὸν ἑαυτὸ σου, ἄνθρωπε. Βεβαίως, εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθεις καὶ στὸ σπίτι σου. εἶναι ἀδύνατον ὅμως νὰ προσευχηθεις ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στὴν ἐκκλησία, ὅπου ὑπάρχει τὸ πλῆθος τῶν πατέρων καὶ ὅπου ὁμόφωνη κραυγὴ ἱκεσίας ἀναπέμπεται στὸ Θεό. Δὲν σε ἀκούει τοσο πολυ ὁ Κυριος ὅταν Τὸν παρακαλεῖς μόνος σου, ὅσο ὅταν Τὸν παρακαλεῖς ἑνωμένος μὲ τοὺς αδελφους σου. Γιατί στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν περισσότερες πνευματικὲς προϋποθεσεις ἀπ” ὅσες στὸ σπίτι. Ὑπάρχουν ἡ ὁμόνοια, ἡ συμφωνία τῶν πιστων, ὁ σύνδεσμος της ἀγάπης, οἱ εὐχὲς τῶν ἱερέων. Γὶ” αὐτό, ἄλλωστε, οἱ ἱερεῖς προΐστανται τῶν ἀκολουθιῶν για νὰ ἐνισχύονται μὲ τις δυνατότερες εὐχὲς τοὺς οἱ ἀσθενέστερες εὐχὲς του λαοῦ, κι ἔτσι ὅλες μαζὶ ν” ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό.

Ὅταν προσευχόμαστε ὁ καθένας χωριστα, εἴμαστε ἀνίσχυροι. ὅταν ὅμως συγκεντρωνόμαστε ὅλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιὸ δυνατοὶ καὶ ἑλκύουμε σε μεγαλύτερο βαθμὸ τὴν εὐσπλαχνία του Θεοῦ. Κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος βρισκόταν ἁλυσοδεμένος στὴ φυλακή. Ἔγινε ὅμως θερμὴ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς συναγμένους πιστούς, κι ἀμέσως ἐλευθερώθηκε. Τι θὰ μποροῦσε, ἑπομένως, νὰ εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχή, ποῦ ὠφέλησε κι αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς στύλους της Ἐκκλησίας;

Σας παρακαλῶ, λοιπὸν καὶ σας ἱκετεύω, ας προτιμᾶμε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀσχολία καὶ φροντίδα τὸν ἐκκλησιασμό. Ας τρέχουμε προθυμα, ὅπου κι ἂν βρισκόμαστε, στὴν ἐκκλησία.

Προσέξτε, ὅμως, κανεὶς νὰ μην μπεῖ στὸν ιερο αὐτὸ χῶρο, ἔχοντας βιοτικὲς φροντίδες η περισπασμοὺς η φόβους. Ἀλλὰ ἀφοῦ τ” ἀφήσουμε ὅλα τουτα ἔξω, στὶς πύλες του ναοῦ, τότε ας περάσουμε μεσα. Γιατί ἐρχόμαστε στὰ ἀνάκτορα τῶν οὐρανῶν, πατᾶμε σε τόπους που ἀστράφτουν.

Ας διώξουμε ἀπὸ τὴν ψυχὴ μᾶς πρωτα-πρωτα τὴ μνησικακία, για νὰ μην κατακριθοῦμε, ὅταν παρουσιαστοῦμε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ προσευχηθοῦμε λέγοντας: «Πάτερ ἠμῶν…, ἅφες ἠμὶν τὰ ὀφειλήματα ἠμῶν, ως καὶ ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν». Διαφορετικα, πως θέλεις νὰ φανεῖ ὁ Δεσπότης Χριστὸς γλυκὸς καὶ πράος ἀπέναντι σου, ἀφοῦ εσυ γίνεσαι στὸ συνάνθρωπο σου σκληρὸς καὶ δὲν τὸν συγχωρεῖς; Πῶς θὰ μπορέσεις νὰ υψωσεις τὰ χέρια σου στὸν οὐρανό; Πῶς θὰ κινησεις τὴ γλώσσα σου σε λογια προσευχῆς; Πῶς θὰ ζητησεις συγγνώμη; Ἀκόμα κι ἂν θέλει ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσει τις ἁμαρτίες σου, δὲν Τὸν ἀφήνεις εσυ, ἐπειδὴ δὲν συγχωρεῖς τὸν πλησίον σου.

Πηγή: Κανδυλάκι kaiagiosdimitrioskouvaras.blogspot.com