22 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Σάββατο, 21 Δεκεμβρίου 2013

22 Δεκεμβρίου 2013 - Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 46

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

22 Δεκεμβρίου 2013

(Ἑβρ. ι α΄ 9 -10, 32-40)

Εὑρισκόμεθα πλέον στό κατώφλι τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τῆς μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν» ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά μιά ἀκόμη φορά μέσα στά πλαίσια τῆς λειτουργικῆς ζωῆς θά ζήσουμε καί πάλι τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ Θεός θά κλίνει τούς οὐρανούς καί θά κατεβεῖ στή γῆ. Γιά μιά ἀκόμη φορά στή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία, θά προσλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση, στά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο θά τήν κάνει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μεγάλο γεγονός. Πῶς ὅμως ἑτοιμαζόμαστε; Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη τῆς γῆς, ἀπέναντι στόν σαρκούμενο Θεό; 

Στό ἐρώτημα, πῶς στάθηκαν ἀπέναντι στό Θεό, οἱ ἅγιοι καί οἱ δίκαιοι ἀπό τήν ἐποχή ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: «διά πίστεως». Μέ πίστη, μέ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα περιγράφει, τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως καί τούς καρπούς της.

Μέ τή δύναμη αὐτῆς τῆς πίστεως ὄχι μόνον ἐτελειώθησαν ἀλλά καί θαυμαστά καί ἔνδοξα κατορθώματα ἔκαμαν. Ἄλλοι κατηγωνίσαντο καί ἐνίκησαν βασιλεῖς, ἄλλοι εἰργάσαντο δικαιοσύνην καί φιλανθρωπίαν, ἄλλοι ἐπέτυχαν τῶν ἐπαγγελιῶν καί τῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ Δαβίδ, ἄλλοι ἔκλεισαν τά στόματα τῶν λεόντων, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἄλλοι ἔσβεσαν τήν δύναμη τοῦ πυρός, ὅπως οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες, ἄλλοι ἀπέφυγαν τόν θάνατο, ἄλλοι ἐνεδυναμώθησαν ἀπό τήν ἀσθένεια, ἄλλοι ἀπεδείχθησαν ἀκαταμάχητοι στούς πολέμους, ἄλλοι ἀνέστησαν νεκρούς, ἄλλοι ἐτυμπανίσθησαν καί ἀπεκεφαλίσθησαν, ὅπως ὁ τίμιος Πρόδρομος, μή προτιμήσαντες τήν παροῦσα ζωή ἀπό τήν μέλλουσα, ἄλλοι τέλος ἐνεπαίχθησαν, ραβδίστηκαν, φυλακίστηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκιμάσθηκαν ἀπό ποικίλους πειρασμούς, γεύθηκαν στερήσεις ποικίλες, θανατώθηκαν.

Ἀπέναντι σ’ ὅλα αὐτά στάθηκαν ὄρθιοι καί ἀλύγιστοι. Ζοῦσαν σάν παρόντα τά μέλλοντα. Τά πάντα ἴσχυσαν χάρις στόν ἐνδυναμοῦντα αὐτούς Χριστόν καί ἄς μήν Τόν εἶχαν δεῖ σωματικά.

Συνήθως οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι πίστη σημαίνει μιά διανοητική παραδοχή τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιων ἀληθειῶν, κάτι σάν μιά ἰδεολογία. Ὅμως ἡ πίστη, ὅπως φανερώνεται στή ζωή τῶν Ἁγίων καί τῶν Δικαίων, εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο. Εἶναι κοινωνία ζωῆς μέ τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά πιστεύεις πραγματικά στό Χριστό καί νά στέκεις μακρυά Του, νά ὀργανώνεις τή ζωή σου μέ ἕνα δικό σου τρόπο. Ὁ Χριστός γίνεται τό μοναδικό μέτρο καί κριτήριο γιά ὅλα τά πράγματα τῆς ζωῆς σου. Τίποτα δέν θά προτιμήσεις ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ πίστη ὁδήγησε τούς ἁγίους νά ὑπερβοῦν τό θέλημά τους καί τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, προκειμένου νά κρατήσουν τόν Χριστό. Ἄν μάλιστα ἔδειξαν τέτοια πίστη πρίν ἀκόμη λάβουν τήν τελεία ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τότε τί θά μπορούσαμε νά ποῦμε τώρα πού ὁ Θεός φανερώνεται ἐν σαρκί;

Σέ τρεῖς μέρες οἱ καμπάνες μέσα στή νύχτα θά ἀναγγείλουν τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτῆ καί θά καλέσουν τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς νά δεῖ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Πέρα ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε ὡραιοποιήσεις τῶν γεγονότων, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ ἀδιακόπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔρχεται «ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δῶρα» καί μεταβάλλει τόν ἄρτον καί τόν οἶνον σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Μέσα στή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται ἀδιακόπως ἡ πρόσληψη τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Στήν ἁγία Τράπεζα, σέ κάθε ἁγία Τράπεζα, ὅπου γῆς καί πάντοτε, ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ ἐπιθυμία Του εἶναι νά σκηκώνει στήν καρδιά κάθε χριστιανοῦ.

Μιά βασική προϋπόθεση ὑπάρχει γιά νά γίνουν τά Χριστούγεννα γεγονός καί τῆς δικῆς μας ζωῆς. Νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε ἀνεπιφύλακτα μέ τήν πίστη τῶν ἁγίων μας καί νά προσφέρουμε, καθαρό καί ἀμόλυντο, τόν ἑαυτό μας κατάλυμα γιά νά ἀνακλιθεῖ ὁ Ἀχώρητος. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ