Χιακά πένθη
(+) Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος  Κ.  Λιαδής – Ο εξαίρετος λειτουργός, λαμπρός  θεολόγος  και  δίκαιος  πνευματικός  πατέρας
Του Γεωργίου  Φωτ.  Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου Χίου- Κήρυκα θείου λόγου

    Τον -μακαριστό ήδη- π. Γεώργιο Λιαδή γνώρισα πριν από 25 χρόνια, όταν μαθητής ων της Α΄ τάξης  του Γυμνασίου φοίτησα στο 1ο Γυμνάσιο.
    Μέχρι τότε οι σχέσεις μου με τον χώρο της Εκκλησίας ήσαν ελάχιστες έως μηδενικές. Στο πρόσωπο του αγαθού αυτού Λευίτη βρήκα την απάντηση σε πολλά ερωτήματα της ζωής και μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου, ως πρώιμος έφηβος με αρκετές αναζητήσεις και ανήσυχο πνεύμα. Θυμάμαι ότι ο παπά- Γιώργης ήθελε τους μαθητές του άριστους γνώστες των μαθημάτων και δύσκολα έβαζε υψηλούς βαθμούς. Κι όμως, προσωπικά, τα θρησκευτικά –εξαιτίας του παπά Γιώργη – με έθελξαν τόσο που, κατόρθωσα από τότε να εντρυφήσω με μεγάλη επιμέλεια και να παίρνω 19
και 20 σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου, του Λυκείου αλλά ακόμη και στην Δ΄ τάξη του Εκκλησιαστικού (μεταλυκειακό τμήμα), έχοντας αλλάξει αρκετούς θεολόγους.
    Μπορεί δε να φοίτησα κοντά σε πολλούς θεολόγους, στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση όμως, το στίγμα του παπά Γιώργη, τα τρία χρόνια του Γυμνασίου που τον είχα καθηγητή, ήσαν καταλυτικά για την μετέπειτα πορεία μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι, το 60 % όσων γνωρίζω από ζητήματα πίστεως τα έμαθα από τον παπά Γιώργη. Το 20 % από προσωπική μελέτη, ενώ το υπόλοιπο 20 % από τις επαφές μου με τους αειμνήστους π. Αυγουστίνο Καντιώτη (Μητροπολίτη Φλωρίνης) και Νικόλαο Σωτηρόπουλο από τα πλούσια κείμενα και τις ομιλίες τους. 
    Στο πρόσωπό του διέκρινα τον σεβάσμιο Κληρικό, τον Κληρικό που έλαβε την ιεροσύνη από αγάπη για την Εκκλησία, τον επιστήμονα που θεολογούσε και παράλληλα ιερουργούσε τον Λόγο της αληθείας, τον διαπρύσιο κήρυκα, τον εκπαιδευτικό που αγκάλιαζε τα παιδιά σαν στοργικός πατέρας, τον πνευματικό που έδιδε λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα με τρόπο ρηξικέλευθο και παιδαγωγικό, δίχως να απομακρύνει εκείνον που αποζητά  τη βοήθειά του, τον δόκιμο συγγραφέα.
    Θυμάμαι όταν πριν από 20 χρόνια ΄΄έφυγε΄΄ από τα γήινα προς τα ουράνια, από τα φθαρτά προς τα άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα στα παντοτινά, η πρεσβυτέρα του, Ευτυχία. Τότε, παιδί εγώ, αντιλήφθηκα για πρώτη φορά πρακτικά πως οφείλει ο πιστός χριστιανός να αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου στη ζωή του. Τότε έμαθα πραγματικά τι θα πει πίστη στην Ορθοδοξία, στην ορθοπραξία, στην όντως Εκκλησία, προετοιμασία και προσμονή στην μέλλουσα –αιώνια ζωή, προσδοκία ανάστασης νεκρών.
    Κατέλιπε μια λαμπρή οικογένεια, με τρία εξαίρετα παιδιά. Κατέλιπε, όμως, πολύ περισσότερα, εκατοντάδες -σίγουρα χιλιάδες- πνευματικά παιδιά. Εκείνα που τον γνώρισαν, σεβάστηκαν, γαλουχήθηκαν και έμαθαν από τα λόγια και τις πράξεις του τι θα πει Εκκλησία. Σπάνια βρίσκεις σήμερα, πλέον, τέτοιους Κληρικούς, εκπαιδευτικούς, τέτοιους ανθρώπους. Η κρίση την οποία βιώνει ο λαός μας δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως ηθική, πνευματική. Και ως τέτοια συνεπάγεται και την πενία στην τσέπη των πολιτών.
    Ο παπά Γιώργης δίδαξε ήθος, ευπρέπεια, ανθρωπιά, ταπεινότητα, αντίσταση στη φθορά και την αμαρτία, τον πραγματικά ιεροπρεπή και συνάμα καταλυτικό λόγο του Θεού επί μισό περίπου αιώνα.
    Η ενορία του Αγίου Γεωργίου Φρουρίου είχε το θείο προνόμιο να τον έχει Εφημέριο της επί 42 χρόνια. Μόνο τις ομιλίες του να άκουγε κανείς επί τόσα έτη μπορούσε να γίνει ένας μάρτυρας της θεολογικής αλήθειας της Εκκλησίας μας.
    Γνωρίζω και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι πορεύεται την αιωνιότητα για να συναντήσει τον Κύριο της δόξης και να συνεχίσει το λειτουργικό του έργο στο υπερουράνιο Του θυσιαστήριο. Αυτό με δίδαξε η Εκκλησία μας, δι΄ εκείνου, κι αυτό είναι η αλήθεια όσο κι αν κάποιοι άλλοι -΄΄συγχρονοι΄΄- το αμφισβητούν.
    Καλό ταξίδι παπά Γιώργη. Αιωνία η μνήμη σου. Να έχουμε την ευχή σου. Εύχου και υπέρ ημών των ταπεινών μαθητών σου.-