7 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 36

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

7 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου γ΄ 13 - 17 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς νὰ γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι αὐστηρὸς τιμωρὸς ἢ μόνον κριτής, ἀλλὰ κυρίως ὁ γεμάτος ἀγάπη Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ προσφέρει τὴν αἰώνια ζωὴ στὸν ἄνθρωπο, βοηθώντας τον νὰ ὑπερβεῖ τὶς δεσμεύσεις τοῦ παρόντος χρόνου. Αὐτὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ἐπιλέγεται κάθε χρόνο νὰ διαβάζεται σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀναπτύσσεται καὶ συμπιέζεται μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ χῶρο. Ὁ χρόνος ἀποτελεῖ τὸν μετρητὴ ὄχι μόνο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναπτύξεως, ἀλλὰ καὶ τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ ἀφανισμοῦ. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μετριέται μὲ βάση τὸ μέρος της τὸ ὁποῖο δαπανήθηκε. Αὐτὸ ἄλλωστε προσδιορίζει καὶ τὴν ἡλικία του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει χαρακτηριστικά: «Χαιρόμαστε ποὺ μεγαλώνουμε καὶ προσθέτουμε χρόνια στὴν ἡλικία μας, σὰν κάτι νὰ κερδίζουμε. Καὶ θεωροῦμε εὐχάριστο πρᾶγμα, ὅταν κάποιος ἀπὸ παιδὶ γίνεται ἄνδρας καὶ ἀπὸ ἄνδρας γέροντας. Λησμονοῦμε ὅμως ὅτι κάθε φορά χάνουμε ἀπὸ τὴ ζωὴ μᾶς τόσο, ὅσο ἀκριβῶς ζήσαμε. Καὶ δὲν ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι δαπανᾶται ἡ ζωή μας, μολονότι τὴν μετρᾶμε πάντοτε μὲ τὸ μέρος της ποὺ πέρασε καὶ ἔφυγε». Ἐπιπλέον, στὴ σύγχρονη ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν χρόνο ἐχθρικά. Συχνὰ δὲν ξέρει πῶς νὰ ἀξιοποιήσει τὸν χρόνο του καὶ θέλει νὰ τὸν «σκοτώσει», βιώνοντας οὐσιαστικὰ μία ὀδυνηρὴ τραγικότητα.

Ἡ μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀποδεσμεύει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ θεώρηση τοῦ χρόνου. Ὁλόκληρος ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ εἶναι «καιρὸς» ἢ εὐκαιρία γιὰ τὴν καταξίωση τῶν θείων δωρεῶν. Εἶναι χρόνος μετανοίας καὶ σωτηρίας. Ἡ ἀπώλεια τοῦ χρόνου ἢ τοῦ καιροῦ αὐτοῦ, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπώλεια ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ πιστός. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μετράει τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ βλέπει πὼς τὰ ἀξιοποιήσαμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἀφιερώνοντας ὁ πιστὸς τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του στὸν Θεό, γεμίζει μὲ τὴν παρουσία Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν φόβο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ ἀντιμετωπίζει δημιουργικὰ τὴ ζωὴ του μέσα στὸν χρόνο. Καὶ ὅπως ὁ φυσικὸς θάνατος μετατρέπεται μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ σὲ γέφυρα ζωῆς, ἔτσι καὶ ὁ χρόνος, μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μεταβάλλεται σὲ παράγοντα πνευματικῆς προκοπῆς καὶ τελείωσης.

Ἡ δύναμη τοῦ πιστοῦ στηρίζεται στὴν προσδοκία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρὸν καὶ τρέφει τὴ χριστιανικὴ ζωή. Τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία καὶ ἡ Οὐράνια Βασιλεία, προσφέρονται στὸ παρὸν μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανὸς καλεῖται νὰ ζεῖ ἐξαγοραζόμενος τὸ σήμερα, ὅπου προσφέρεται ἡ σωτηρία, καὶ νὰ ἐπεκτείνεται πρὸς τὸ μέλλον, ὅπου βρίσκεται ὁ τελικός του σκοπός. Τὸ μέλλον δὲν ἀναμένεται ἀπὸ τὸν πιστὸ ὡς ἄγνωστο, ἀλλὰ ὡς φανέρωση καὶ ὁλοκλήρωση αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρόν. Ταυτόχρονα ὅμως τὸ μέλλον, εἶναι κάτι καινούργιο γιὰ τὸν κόσμο. Εἶναι οἱ καινοὶ οὐρανοὶ καὶ ἡ καινὴ γῆ, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ θεία δικαιοσύνη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐπιστολές του.

Ὁ χρόνος συνδέεται τελικὰ μὲ τὴν προοπτική τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος μοιραία ὁδηγεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τόσο ἐπώδυνα κυριεύει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔχει τὴν ἰδιαίτερη σημασία της ἡ δυναμική τοῦ Σταυροῦ, ποὺ τὸν ὑψώνει γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε σὲ λίγες μέρες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ξεπηγάζει ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ κινεῖται στὴν προοπτική τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῆς φθορᾶς ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Μὲ τὸ αἷμα Του, ὁ Θεὸς καὶ Κύριός μας, ὑπέγραψε τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὰ δικά Του καρφιὰ καρφώθηκαν οἱ δικές μας ἁμαρτίες. Κάθε σταγόνα ποὺ ρέει ἀπὸ τὶς πληγές, μιλᾶ γιὰ ἀγάπη. Μὲ τὸν πόνο Του ἀνακαλύπτουμε τὴ χαρὰ καὶ τὴ σωτηρία μας μέσα στὸ χρόνο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὑψωμένος στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ εἶπε «τετέλεσται», ὁ διάβολος καὶ τὰ ἔργα του συνετρίβησαν. Ὁ ἄνθρωπος ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν τραγικότητά του καὶ ἔτσι ὁ χρόνος δὲν κυλᾶ πλέον πρὸς τὴν ἀπώλεια ἀλλὰ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ὁ ἄνθρωπος γιγαντώθηκε καὶ μπορεῖ νὰ πολεμᾶ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβᾶται πλέον τὶς καταιγίδες τῶν πειρασμῶν. Δὲν δειλιάζει μπροστὰ στῆς ζωῆς τὰ ἀφρισμένα κύματα. Ὁ ματωμένος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας μετατράπηκε σὲ «ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τὴν τραγικότητα τοῦ χρόνου ὡς πορεία πρὸς τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο καὶ φθάνει μέχρι τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ διάσταση, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται σὲ μία πορεία ἀνερχόμενης ἀγάπης ποὺ νὰ συναντᾶ τὴν κατερχόμενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπηγάζει ἀπὸ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴν πορεία ὁ χρόνος γίνεται εὐπρόσδεκτος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμήν

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ