ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Του  Γιώργου  Φωτ.  Παπαδόπουλου

 

Για τις παρελάσεις, που πραγματοποιούνται σε κάθε μεγάλη εθνική επέτειο, έχουν γραφεί πολλά και επί πολύ καιρό. Νομίζω ότι το όλο θέμα έχει εξαντληθεί. Ωστόσο, επειδή, πρόσφατα, ήλθε και πάλι στο φως της δημοσιότητας το ζήτημα της μετατροπής του χώρου παρελάσεων σε κοσμική πασαρέλα, όπου –ιδιαίτερα– νέες κυρίες, εμφορούμενες από αισθήματα ναρκισσισμού και αυτοπροβολής σαρκίου και ενδυμάτων, επιδεικνύουν περίτρανα ότι έχουν (σωματικά) και δεν έχουν (ψυχικά), θεωρώ χρήσιμο να πω δυο λόγια γύρω από το όλο θέμα.

            Καταρχήν, πρέπει να πούμε ποιο είναι το νόημα των παρελάσεων. Το νόημα είναι να τιμήσουμε τη μνήμη εκείνων, που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και να αποτίσομε ευχαριστίες προς αυτούς (ζώντες και νεκρούς), που μετέδωσαν στον λαό τα υψηλά και θεσπέσια αισθήματα της φιλοπατρίας και της προάσπισης των ιερών και οσίων της φυλής μας, υπερήφανοι για τα κατορθώματά τους. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα η παρέλαση. Διαφορετικά, τι να το κάνω εγώ να παρελαύνουν μιλιούνια μαθητών και νέων (εκ μέρους σχολείων, πολιτιστικών συλλόγων, φορέων, εθελοντών, κλπ) και ερωτηθέντων τι εορτάζουμε και ποιο το νόημα και τα γεγονότα της εορτής αυτής να μην ξέρουν τι τους γίνεται. Άλλοι δε απαντούν άλλα αντ΄ άλλων όταν τους ρωτήσεις τι τιμούμε σήμερα. Μια τέτοια παρέλαση αποτελεί όνειδος για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Και τούτο διότι οι νεοέλληνες απέκτησαν αμάθεια μετά το 1980 όταν τα δημόσια σχολεία εξοβέλισαν οτιδήποτε είχε να κάνει με Θεό, πατρίδα, οικογένεια, αντικαθιστώντας τα με δικαιώματα, ελευθερίες, διεκδικήσεις, κλπ που –δεν αντιλέγει κανείς- πολύ καλά είναι όλα αυτά, όμως δεν μας έμαθαν ότι εκτός από δικαιώματα έχουμε και υποχρεώσεις, κυρίως ηθικές, και πως αυτό ήταν που ώθησε τους προγόνους μας να θυσιάζονται στα πεδία των μαχών, τα βουνά, την θάλασσα και τον ελληνικό αέρα, υπερασπιζόμενοι ανώτερα ιδεώδη, ήθη και Αρχές.

            Ερχόμαστε τώρα επί του προκειμένου. Κάθε καθηγητής, μαθητής και γενικά παρελαύνων έχει δικαίωμα να φορά ότι θέλει. Δεν έχει όμως δικαίωμα να προκαλεί την δημόσια αιδώ, διότι τότε αποπροσανατολίζει τον κόσμο και –ηθελημένα ή άθελά του– μετατοπίζει από το πάνελ της τιμής και προβολής τους τιμωμένους ήρωες και τοποθετεί τον εαυτό του. Η παρέλαση δεν είναι χώρος για να επιδείξει καθένας το καλογυμνασμένο ή ανδροπόθητο σαρκίο του. Ούτε την δωδεκάποντη γόβα στιλέτο. Όλα έχουν ένα όριο, υπάρχουν φραγμοί στις δημοκρατικές κοινωνίες, διαφορετικά δεν είναι δημοκρατικές, είναι φασιστικές. Όσοι, λοιπόν, στο όνομα της ελευθερίας και δημοκρατίας δεν σέβονται ήθη και πρότυπα αιώνια {<<μη μέταιρε όρια αιώνια ά έθεντο οι πατέρες σου>> (Παροιμ. ΚΒ΄, 28), μην μετακινείς παντοτινά πρότυπα που τοποθέτησαν οι πρόγονοί σου}, αυτοί είναι φασίστες, δεν είναι δημοκράτες (για να μην πούμε πως και γιατί η δημοκρατία έχει γίνει σήμερα κλωτσοσκούφι στα πόδια κάθε τυχάρπαστου πολιτικού παραγοντίσκου).

            Έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι, όποιοι (-ες) εμφανίζονται προκλητικά ντυμένοι (-ες) σε παρελάσεις (και όχι μόνο), το κάνουν για να ικανοποιήσουν τη δική τους αυταρέσκεια, φαυλότητα και ψυχική κενότητα και τίποτε περισσότερο. Μετά, ας μην διαμαρτύρονται εάν κάποιος τους πει ότι, όλοι τους συζητούν ανά το πανελλήνιο. Ή ότι έγιναν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ. Διότι ο κόσμος, όσο κι αν θεωρείται ξεπερασμένο κάτι, εξακολουθεί να ενεργεί με το ελληνικό φιλότιμο και τη συνείδηση. Εκείνοι (-ες), λοιπόν, μόνοι (-ες) τους, δίδουν το δικαίωμα αυτό. Θα καταλήξω με ένα προσωπικό παράδειγμα: Θυμάμαι στο Γυμνάσιο, μαθητής ων, όταν ερχόταν στο σχολείο καμιά όμορφη καθηγήτρια, επί το πλείστον γύρω στα 30, με ένδυση εμφανέστατη και διαυγέστατη (!), εμείς κοιτούσαμε την καθηγήτρια (από κορυφής μέχρις ονύχων !) αντί την παράδοση του μαθήματος και τα βιβλία. Έ, ανάθεμα κι αν μάθαμε τίποτα από το συγκεκριμένο μάθημα!