9 Αὐγούστου 2015 - Κυριακή Ι΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμὸς 32

Κυριακή Ι΄ Ἐπιστολῶν

9 Αὐγούστου 2015

(Α΄ Κορινθ. δ΄ 9-16)

«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

Ὅταν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, κατασκευάζουμε κάτι, τό κατασκευάζουμε μέ σκοπό νά τό χρησιμοποιήσουμε γιά νά δώσουμε λύση σέ κάποιο πρόβλημα, γιά νά καλύψουμε κάποιες ἀνάγκες μας, γιά νά κάνουμε τή ζωή μας πιό εὔκολη. Τίποτα δέν κατασκευάζουμε χωρίς σκοπό. Ἄν λοιπόν κάθε ἔργο ἀνθρώπινο ἔχει κάποιο σκοπό, πῶς εἶναι δυνατόν τά ἀναρίθμητα ἔργα τῆς Θείας Δημιουργίας νά μήν ἔχουν κάποιο σκοπό;

Ἀναρωτιόμαστε πολλές φορές γιατί ὁ Θεός νά δημιουργήσει κάποια ἔντομα ἤ κάποια ζῶα ἤ κάποια πουλιά! Γιά παράδειγμα, σέ παλαιότερη ἐποχή οἱ ἄνθρωποι θεωροῦσαν ὅτι οἱ γῦπες δέν εἶχαν κανένα σκοπό, εἶναι πουλιά ἄσχημα καί προκαλοῦν ἀηδία γιά τή βρωμερότητά τους. Σήμερα ὅμως ξέρουμε πώς αὐτοί οἱ γῦπες εἶναι οἱ νεκροθάφτες τῶν ζώων. Ὅταν οἱ περιηγητές πῆγαν στά βάθη τῆς ζούγκλας τῆς Ἀφρικῆς κατάλαβαν ὅτι τά χιλιάδες ἄγρια θηρία πού ψοφοῦν ἔχουν ὡς τάφο τους τούς γῦπες πού πετοῦν ψηλά καί βλέπουν καί ὀσφραίνονται τά ψόφια ζῶα καί τά κατατρῶνε. Ἄν ἔλειπαν οἱ γῦπες τό περιβάλλον θά μολυνόταν καί φοβερές ἀρρώστιες θά παρουσιάζονταν στούς ἀνθρώπους. Ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ πάνσοφου Θεοῦ ἔχουν τό σκοπό τους.

Καί γιά νά ἐμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, νά σκεφτοῦμε πώς ὅσο μεγαλύτερο ἔργο, ὅσο σπουδαιότερο ἔργο κατασκευάζουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, τόσο περισσότερη σκέψη καί μελέτες καταβάλλουμε. Χρόνια ὁλόκληρα σκέφτονταν, μελετοῦσαν καί ἐργάζονταν οἱ ἄνθρωποι γιά νά κατασκευάσουν τά μεγάλα ἔργα πού θαυμάζουμε σήμερα. Ὁ Θεός βέβαια ὅλα τά δημιούργησε μέ τό λόγο Του: «εἶπε καί ἐγεννήθησαν». Γιά τό σπουδαιότερο ὅμως δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας, τόν ἄνθρωπο, ὁ Θεός ἐργάζεται διαφορετικά. Γιά ποιό λόγο; Διότι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐντελῶς διαφορετικός ἀπό τό σκοπό τῆς δημιουργίας τῶν ὑπολοίπων δημιουργημάτων. Καί ἐδῶ μπαίνει τό ἐρώτημα: ποιός εἶναι ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου;

Ἄν ἀνοίξουμε τήν Ἁγία Γραφή θά δοῦμε, μέ τά λόγια πού χρησιμοποιεῖ, ποιά εἶναι ἡ ἀξία, ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου. Παρουσιάζεται ὁ Θεός, ὁ Τριαδικός Θεός, Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα καί κατά κάποιο τρόπο συσκέπτονται γιά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ ἄνθρωπος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ! Πῶς εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα. Δέν ἔχει χέρια, πόδια, κεφάλι. Ὄχι, λοιπόν, σωματικά εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀλλά πνευματικά. Ὡς πρός τό νοῦ. Ὑπέρτατος Νοῦς πού συγκεντρώνει ὅλη τή σοφία εἶναι ὁ Θεός. Μία ἀκτίνα αὐτῆς τῆς σοφίας τοῦ νοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Κανένα ζῶο δέν ἔχει ἐπιδεκτικότητα μάθησης καί ἐπιστήμης ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Χάρη στό μυαλό του κατάφερε νά γίνει κυρίαρχός τῆς φύσης, νά γίνει μικρός Θεός.

Ἀλλά ἐκτός τῆς κυριαρχίας του στόν ἐξωτερικό κόσμο, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά κυριαρχήσει καί στόν ἐσωτερικό κόσμο. Κάνοντας καλή χρήση τῶν δώρων πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἀναπτύξει τή θρησκευτική καί ἠθική προσωπικότητά του, νά προχωρήσει σέ ἀνώτερη πνευματική ζωή, νά πλησιάσει τήν ἁγιότητα καί τίς ἀρετές τοῦ Θεοῦ, νά γίνει ὅμοιος μέ τό Θεό. Τό «κατ΄ εἰκόνα» τό ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἔχουν νοῦ καί ἐλευθερία. Ἀλλά τό «καθ΄ ὁμοίωσιν» πού εἶναι ὁ τελικός προορισμός τοῦ ἀνθρώπου τό ἔχουν λίγοι. Τό ἔχουν ἐκεῖνοι πού χρησιμοποιοῦν σωστά τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί ἀτενίζουν τόν οὐρανό σάν τήν αἰώνια πατρίδα τους. Νά ὁμοιωθοῦμε ὡς πρός τήν ἁγιότητα μέ τό Θεό. Νά λάμπει μέσα στήν καρδιά μας ἡ ἰδέα τοῦ Θεοῦ. Νά γίνουμε ἕνας καθαρός καθρέφτης μέσα στόν ὁποῖο νὰ φαίνεται ὁ Θεός.

Ὁ Θεός πού πῆρε ἀνθρώπινη σάρκα ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού ἔζησε καί περπάτησε πάνω στή γῆ, πού Τόν εἶδαν, Τόν ἄκουσαν, Τόν ψηλάφησαν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Θεός, πού, μέ ὅσα ἔπραξε καί δίδαξε στό διάστημα τῆς παραμονῆς του στή γῆ, ἔγινε τέλειο παράδειγμα ἀρετῆς. Ἄν οἱ ἄνθρωποι τό μιμηθοῦμε, θά φτάσουμε στό «καθ’ ὁμοίωσιν». Θά πραγματοποιηθεῖ ὁ ὕψιστος προορισμός τοῦ ἀνθρώπου, ἡ θέωση. Ὁ Ἀδάμ θέλησε νά γίνει Θεός χωρίς τόν Θεό. Ὁ Χριστός μας μᾶς καλεῖ νά γίνουμε κατά χάριν θεοί μιμούμενοι Ἐκεῖνον.

Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι σήμερα μιμούμαστε ἄλλα πρότυπα. Ἀστέρες τοῦ κινηματογράφου, τραγουδιστές καί τραγουδίστριες καί ἀντιγράφουμε τήν ἁμαρτωλή ζωή τους. Καί τό κατάντημα αὐτοῦ τοῦ μιμητισμοῦ τό ζοῦμε τόσο ἔντονα μέ τήν ἔξαρση τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἐγκληματικότητας, τοῦ κακοῦ. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς ὅμως, ὁδηγούμαστε μακριά ἀπό τό Θεό, μακριά ἀπό τήν ἀγάπη καί τή ζωή. Πρέπει, λοιπόν, νά μιμηθοῦμε τό Χριστό. Ὅ,τι ἤθελε Ἐκεῖνος νά θέλουμε κι ἐμεῖς. Νά γίνουμε μικροί Χριστοί. «Μά ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ἐνῶ ἐγώ ἄνθρωπος. Πῶς θά μπορέσω νά τόν μιμηθῶ»;

Ἀπάντηση στό ἐρώτημα, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἄνθρωπος μέ σάρκα καί ὀστᾶ ὅπως ἐμεῖς. Ἀτελής καί ἁμαρτωλός, βλάσφημος καί διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν προαίρεσή του, μέ τό μυαλό του καί τήν ἐλευθερία του, μέ τήν πίστη καί τή Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Παῦλος ἔγινε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Μιμήθηκε τό Χριστό καί γι’ αὐτό λέγει καί σ΄ ἐμᾶς: «Ἐγώ μπόρεσα νά μιμηθῶ τό Χριστό. Μπορεῖτε κι ἐσεῖς ἄν μιμηθεῖτε τή ζωή μου». Ἀμήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ