Κυριακές της Απόκρεω και της Τυρινής:

ΠΡΟΣ  ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΣΤΕΣ  ΚΑΙ  ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟΥΣ…

Του  Γεωργίου  Φωτ.  Παπαδόπουλου – Κήρυκα  του  Θείου  Λόγου

 

            Ως  γνωστόν,  η  Αγία  μας  Εκκλησία,  μέσα  από  Αποφάσεις  τόσο  Οικουμενικών  Συνόδων  όσο  και  από  μια  σειρά  άλλων,  έχει  καταδικάσει  τις  πράξεις  και  τα  έθιμα  εκείνα  που  έλκουν  την  προέλευσή  τους  από  τα  χρόνια  της  ειδωλολατρίας  (προ  Χριστού  κυρίως,  αλλά  και  μεταγενέστερα),  ως  ασυμβίβαστες  με  την  χριστιανική  ιδιότητα  και  δη  την  Ορθοδοξία.

            Παρά  ταύτα   υπάρχουν  ακόμη  και  στις  μέρες  μας  άνθρωποι  βαπτισμένοι  χριστιανοί  Ορθόδοξοι  οι  οποίοι,  όχι  μόνον  δεν  τηρούν  τα  όσα  έχουν  δεσμευτεί  να  τηρούν  ως  χριστιανοί,  αλλά  - απεναντίας – προβάλλουν  και  ως  έθιμα  ειδωλολατρικά  ήθη  και  δρώμενα,  ουδεμία  σχέση  έχοντα  με  την  κατά  Χριστόν  βιωτή.

            Τα  δρώμενα  αυτά  (καρναβάλια,  μεταμφιέσεις,  οινοποσίες,  κ.α.)  που  αποτελούσαν  μίμηση  και  ευχαριστία  προς  τον  ανύπαρκτο, ειδωλολατρικό – σημειωτέον,  επίσης,  πόρνο,  άδικο  και  μέθυσο – θεό  Διόνυσο  αναβιώνονται  στον  τόπο  μας,  την  μαρτυρική  Ελλάδα,  με  έμφαση  το  διήμερο  του  Σαββατοκύριακου  των  Απόκρεω  και  της  Τυρινής  όπου – τι  τραγική  ειρωνεία,  Θεέ  μου – ο  Απόστολος  και  το  Ευαγγέλιο  των  Κυριακών  εκείνων  μας  μιλούν  για  την  Δευτέρα  Παρουσία,  την  κρίση  του  Θεού,  τη  νηστεία  και  την  εξορία  των  Πρωτοπλάστων  από  τον  Παράδεισο  εξαιτίας  της  παρακοής  τους  προς  το  θείο  θέλημα.

            Εξόριστοι  ο  Αδάμ  και  η  Εύα  την  Καθαρά  Δευτέρα  (υπ΄ όψιν  ότι  ονομάζεται  έτσι  διότι  αποτελεί  την  πρώτη  ημέρα  που  οι  πιστοί  καλούνται  να  <<καθαρίσουν>>  εαυτούς  από  την  αμαρτία,  ώστε  αξίως  να  εορτάσουν  τα  σεπτά  Πάθη  και  την  ένδοξη  Ανάσταση  του  Κυρίου)  κι  εμείς  χορεύουμε,  τρώμε,  και  πίνουμε  στην  υγειά  του  …΄΄θεού΄΄  καρνάβαλου… !

            Μιλά  ο  Απόστολος  Παύλος  τις  ημέρες  εκείνες  λέγοντας  <<Πάντα  μοι  έξεστιν  αλλ΄ ου  πάντα  μοι  συμφέρειν.  Πάντα  μοι  έξεστιν  αλλ΄ εγώ  ουκ  εξουσιασθήσομαι  υπό  τινος>>(Α΄ Κορινθ.  ΣΤ΄, 12).  <<Τα  πάντα>>,  λέει,  <<μπορώ  να  κάνω  αλλά  δεν  μου  συμφέρει  (πνευματικά)  να  τα  κάνω.  Τα  πάντα  μπορώ  να  κάνω  αλλά  εγώ  δεν  θα  επιτρέψω  τον  εαυτό  μου  να  τον  εξουσιάσει-κατευθύνει- ποδηγετήσει  κανένας>>.  Είναι  τούτα  τα  ιερά  λόγια  μια  απάντηση  σε όλους  εκείνους  οι  οποίοι  μεταξύ  του  λόγου  της  Εκκλησίας  και  του  λόγου  της  λαϊκής  παράδοσης  επιλέγουν  τον  δεύτερο  να  τηρούν  στη  ζωή  τους.

            Συνεχίζει  ο  ιερός  Απόστολος  <<ει  βρώμα  σκανδαλίζει  τον  αδελφόν  μου,  ου  μη  φάγω  κρέα  εις  τον  αιώνα  ίνα  μη  τον  αδελφόν  μου  σκανδαλίσω>> (Α΄ Κορινθ.  Η΄,  13).  Εάν,  δηλαδή,  όσα  διαπράττω  (το  βρώμα  δεν  έχει  μόνο  την  έννοια  του  φαγητού- της  σωματικής  τροφής – αλλά  συμβολίζει  οτιδήποτε  αφομοιώνει  ψυχικά  και  πνευματικά  ο  άνθρωπος).  <<Πρώτον  καταλλάγηθι  τοις  σε  λυπούσι,  έπειτα  θαρρών  μυστικήν  βρώσιν  φάγε>>  αναφέρει  ο  Άγιος  Συμεών  ο  Μεταφραστής  στην  Ακολουθία  της  Θείας  Μεταλήψεως.  <<Πρώτα  να  συμφιλιωθείς  με  όσους  σε  λύπησαν  και  τους  λύπησες  και  έπειτα  να  αποτολμήσεις  να  μεταλάβεις  της  Θείας  Ευχαριστίας.  <<Μυστική  βρώση>>  είναι  το  Σώμα  και  το  Αίμα  του  Κυρίου  το  οποίο  <<καθαρίζη  ημάς  από  πάσης  αμαρτίας>> (Ά  Ιωάνν.  Α΄,  7).

            Δεν  θα  πράξω,  λοιπόν,  κάτι  το  οποίο  αντιστρατεύεται  τον  λόγο  του  Θεού  και  σκανδαλίζει- προκαλεί  τον  συνάνθρωπό  μου  (φανταστείτε  πόσοι  σκανδαλίζονται  καθημερινά  από  τα  κάθε  λογής  καμώματα  τριγύρω  μας,  με  όσα  γίνονται  από  πολιτικούς,  ανθρώπους  της  κοσμικής  νύχτας,  αλλά  και  άμυαλους  και  ΄΄απνευμάτιστους΄΄  συνανθρώπους  μας).

            Αναφορικά  με  τούτο  το  ζήτημα  ο  ίδιος  ο  Κύριος  μίλησε  και  ήταν  κατηγορηματικός:  <<Προτιμότερο  είναι  να  κρεμάσει  κάποιος  μια  πέτρα  στο  λαιμό  του  και  να  πάει  να  πνιγεί,  παρά  να  σκανδαλίσει  έναν  συνάνθρωπό  του>>  (Μαρκ.  Θ΄,  42).  Στο  σημείο  αυτό  πρέπει  να  επισημάνουμε  ότι  και  ο  Απόστολος  των  Εθνών,  Παύλος, ο  <<πρώτος  μετά  τον  Ένα  (τον  Κύριο)>>  κατά  την  παράδοση  της  Εκκλησίας  μας,  μιλά  για  τήρηση  και  αναβίωση της  παράδοσης.  <<Στήκετε  και  κρατείτε  τας  παραδόσεις>> (Β΄ Θεσσαλ. Β΄,  15).  Αλλά  ποια  παράδοση  ?  Την  <<άπαξ  τοις  αγίοις  παραδοθείσαν  πίστιν>> (Ιουδ., 3).  Την  παράδοση  που  μαρτυρεί  ο  λόγος  του  Θεού  και  η  Αγία  Γραφή,  όχι  η  παράδοση  κάθε  κράτους.  Διότι  μια  τέτοια  παράδοση  (π.χ.  Ιουδαϊκή,  προτεσταντική,  Ρωμαιοκαθολική,  Χιλιαστική,  Μουσουλμανική,  ειδωλολατρική, κ.ο.κ.)  εφόσον  αντίκειται  στην  ιερή  παράδοση – που  μας  έχει  διασωθεί  και  δοθεί  ως  ιερή  παρακαταθήκη – δεν  γίνεται  σεβαστή  και  αποδεκτή.  <<Συ  δε  μένε  εν  οίς  έμαθες  και  επιστώθης,  ειδώς  παρά  τινος  έμαθες  και  ότι  από  βρέφους  τα  ιερά  γράμματα  οίδας  τα  δυνάμενά  σε  σοφίσαι  εις  σωτηρίαν  δια  πίστεως  εν  Χριστώ  Ιησού>> (Β΄ Τιμοθ.  Γ΄,  14)  αναφέρει  ο  Απόστολος  Παύλος  στον  νεαρό  Απόστολο  Τιμόθεο. 

            Αποδεκτή  είναι  η  παράδοση  που  φωτίζει  και  σώζει,  όχι  που  τυφλώνει  και  μας  φέρνει  πίσω  στις  εποχές  του  σκότους.  Αποδεκτή  είναι  η  παράδοση  που,  μέσω  της  πίστης  στην  Αγία  μας  Εκκλησία,  την  Ορθοδοξία,  μας  καθοδηγεί  <<εις  νομάς  σωτηρίους>>,  σε  μέρη  σωτήρια.  Όχι  η  οποιαδήποτε  παράδοση. Ο  Κύριος  ζήτησε  από  τους  Μαθητές  Του  να  κηρύξουν  το  Ευαγγέλιό  Του  και  να  κατηχήσουν  τους  ανθρώπους  σε  ολόκληρο  τον  κόσμο:  <<πορευθέντες  μαθητεύσατε  πάντα  τα  έθνη>> (Ματθ.  ΚΗ΄,  19).  Και  τόνισε  ότι  <<ο  μεν  πιστεύσας  σωθήσεται,  ο  δε  απιστήσας  κατακριθήσεται>>(Μαρκ.  ΙΣΤ΄,  16).  Η  παράδοση  της  Εκκλησίας  μας  είναι  υπεράνω  κάθε  άλλης,  εθνικής  και  λαϊκής,  παράδοσης.

            Εκτός  όλων  αυτών,  την  ημέρα  που, ανόητοι  άνθρωποι,  πονηροί  και  γόητες  <<προκόπτουν  επί  το  χείρον,  πλανώντες  και  πλανώμενοι>> (Β΄ Τιμοθ.  Γ΄,  13)  και  που  έχρησαν  την  ευμάρεια  ως  κύριο  σκοπό  και  στόχο  της  ζωής  τους,  χαιδιεντίζοντας,  μπεκροπίνοντας,  βωμολοχώντας, ευρισκόμενοι εκτός  εαυτού,  την  ίδια  εκείνη  ημέρα – την  Καθαρά  Δευτέρα  το  απόγευμα – κτυπά  η  καμπάνα  και  ξεκινούν  τα  Μεγάλα  Απόδειπνα.  Βρέθηκα  πριν  από  χρόνια  σε  ένα  χωριό  της  νότιας  Χίου  και  στις  5  το  απόγευμα  χτύπησε  η  καμπάνα.  Οι  καρναβαλιστές  ακόμη  χόρευαν  στην  παρακείμενη  του  Ναού  πλατεία  ενώ  ακριβώς  τότε  γινόταν  το  Μεγάλο  Απόδειπνο  και  ο  Ιερέας  διάβαζε  την  Ευαγγελική  περικοπή  της  ημέρας:  <<Αμήν  αμήν  λέγω  υμίν  ότι,  αρθήσεται  αφ΄ υμών  η  βασιλεία  του  Θεού  και  δοθήσεται  έθνει  ποιούντι  τους  καρπούς  αυτής>> (Ματθ.  ΚΑ΄,  43).  <<Αλλοίμονο  σας>>,  με  δυο  λόγια,  <<θα  σας  βγάλω  έξω  από  τη  βασιλεία  του  Θεού,  το  επουράνιο  πολίτευμα  της  Εκκλησίας  μας,  και  θα  βάλω  λαό  που  σέβεται  τον  νόμο  του  Θεού,  που  υπακούει  στον  νόμο  του  Θεού,  που  τηρεί  το  θέλημα,  τον  νόμο  του  Θεού,  που  παράγει  πλούσιους  πνευματικούς,  ψυχωφελείς  καρπούς>>.

            Πόσοι  τα  άκουσαν  και  πόσοι  τα  κατάλαβαν  τα  λόγια  αυτά ?  Οι  άφρονες,  αναφέρει  η  Εκκλησία  μας,  <<ελάτρευσαν  την  κτίσιν  παρά  τον  Κτίσαντα>> (Καταβασίες  Θεοτόκου).  Οι  άφρονες  προσκύνησαν  τα  δημιουργήματα,  εφήμερα  και  φθαρτά,  αντί  τον  μόνο  αιώνιο,  αθάνατο,  αληθινό  Δημιουργό- Θεό.

            Και  οι  άνθρωποι  του  καρναβαλιού  και  της  αποκριάς,  ηθελημένα  ή  άθελα,  έκλεισαν  τ΄ αυτιά  τους  στην  Ευαγγελική  περικοπή  του  Κυρίου:  <<αρθήσεται  αφ΄ υμών  η  βασιλεία  του  Θεού  και  δοθήσεται  έθνει  ποιούντι  τους  καρπούς  αυτής>>  (Ματθ.  ΚΑ΄,  43),  που  λεγόταν  δίπλα  απ΄ εκεί  που  χόρευαν  ξέφρενα,  έχοντας  παραμερίσει  και  αγνοήσει  τον  Θεό  και  έχοντας  παραδοθεί  στα  δεσμά  του,  ανθρωποκτόνου,  Μισόκαλου.

            Καλή  και  Ευλογημένη  Αγία  και  Μεγάλη  Τεσσαρακοστή,  με  Χριστό  στη  ζωή  μας.-

 

Γεώργιος  Φωτ.  Παπαδόπουλος

Κήρυκας  του  θείου  λόγου