25η Μαρτίου. Ομιλία της Θεολόγου κ. Ευαγγελίας Μελαχροινούδη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου (25 Μαρτίου 2013) ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

25η Μαρτίου. Ομιλία της Θεολόγου κ. Ευαγγελίας Μελαχροινούδη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου (25 Μαρτίου 2013) ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

25^η Μαρτίου

Ευαγγελία Μελαχροινούδη, καθηγήτρια θεολόγος

Μητροπολιτικός ναός Χίου 25/03/2013

Ανήκουμε σε μια χώρα που είναι μικρή στο χώρο, αλλά απέραντη στο χρόνο. Είναι μια φλούδα γης και όπως την προσδιόρισε ο Γεώργιος Σεφέρης, είναι ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τη θάλασσα, το φως του ήλιου και τον αγώνα του λαού[1].

Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν σήμερα εδώ, όπως κάθε χρόνο, για τιμήσουμε ευλαβικά αυτούς που θυσιάστηκαν στο μεγάλο αγώνα του 1821. Είναι μέρα μνήμης ιστορικής αλλά και διπλής γιορτής, της προσωπικής και συνάμα εθνικής μας παλιγγενεσίας, Τη μέρα αυτή που διαλέχτηκε για να εξαγγελθεί στην ανθρωπότητα το μήνυμα της έλευσης του θεανθρώπου, την ίδια μέρα η ελευθερία έκανε τα πρώτα αποφασιστικά βήματα για να επιστρέψει στην πατρίδα μας.

Ο λαός μας επέλεξε να ζεύξει την επέτειο της εθνικής του παλιγγενεσίας με την εορτή του Ευαγγελισμού, ταυτίζοντας στη συλλογική συνείδηση την απαρχή της σωτηρίας και ανάστασης του γένους των Ελλήνων με την απαρχή της σωτηρίας και ανάστασης του γένους των ανθρώπων. Από τη μια η μνήμη τού Ευαγγελισμού της υπεραγίας Θεοτόκου και από την άλλη η έναρξη τής Εθνικής Παλιγγενεσίας του Γένους, που ― όχι τυχαία ― ξεκίνησε την 25η Μαρτίου του 1821. Kοινός παρονομαστής των δύο αυτών γεγονότων είναι η ανυπολόγιστη αξία τής ελευθερίας. ακούσαμε στο απολυτίκιο «Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, και του απ’αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις». Έκλεισε το κεφάλαιο της σκλαβιάς στην αμαρτία, το κεφάλαιο της φθοράς, της απελπισίας των ανθρώπινων ψυχών που για πεντέμισι χιλιάδες χρόνια τυραννούσε το ανθρώπινο γένος και το οποίο κεφάλαιο ξεκίνησε με την παρακοή μας και την έξωσή μας από τον Παράδεισο. Και άνοιξε με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, το κεφάλαιο της λύτρωσης , της ελευθερίας, της χαράς, της αιώνιας Ζωής. Η ελευθερία σαρκώνεται στη συγκατάθεση της Παναγίας με τα λόγια «Iδού η δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου[2]», στο χαρμόσυνο μήνυμα τού Αρχαγγέλου, που αναγγέλλει τη σωτηρία των ανθρώπων και προσκαλεί τη Mαριάμ να αναλάβει τη ξεχωριστή και μοναδική ευθύνη της. Στο 1821 η ελευθερία σαρκώνεται στην απόφαση των Ελλήνων να αποτινάξουν την τυραννία της μακρόχρονης σκλαβιάς και να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και λαού για αυτοδιάθεση.

Αλήθεια, ποιος λαός και ποια φυλή στον κόσμο, ύστερα από τόσους αιώνες μακροχρόνιας σκλαβιάς, θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα και αμείωτα τα εθνικά του ιδανικά μέσα από τους κατατρεγμούς και τις καταπιέσεις, στην ακατάσχετη ροή των αιώνων; Μέσα από τη δουλεία οι Έλληνες όχι μόνο διατήρησαν τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους ηθικές και πνευματικές δυνάμεις ανυπολόγιστες κρατώντας «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους[3]».

Επιζώντας μέσα στην καταιγίδα της μακραίωνης σκλαβιάς των τετρακοσίων χρόνων, γιατί είχε δουλωθεί μόνο η γη και όχι το φρόνημα που παρέμεινε αδούλωτο και ανυπόταχτο πάντα, οι παράγοντες που βοήθησαν ώστε ο λαός της Ελλάδας παρά την ακατάσχετη αιμορραγία και τις αντίξοες περιστάσεις όχι μόνο να κρατηθεί στη ζωή αλλά όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κηρύξει με τη σπάθα και το καρυοφύλλι μπροστά στο θεό και τους ανθρώπους την πολιτική του ύπαρξη και ανεξαρτησία, ήταν της ελευθερίας το πάθος, του ιστορικού παρελθόντος η μνήμη, η θρησκευτική πίστη, του μετανάστη ο δεσμός με τα πάτρια χώματα και τους βασανιζόμενους αδελφούς και τέλος μιας ανάστασης η ακοίμητη προσδοκία. Μιας ανάστασης που προστάτευε το γένος από τον αφανισμό και την αλλοίωση της εθνικής του υπόστασης.

Σε αυτό συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία[4], η οποία, αν και ήταν ο μόνος μεγάλος θεσμός του Βυζαντίου που διατηρήθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή για τις δικές του σκοπιμότητες, εν τούτοις ήταν αυτή που υφίσταται και τις πιο ανίερες αυθαιρεσίες από την πλευρά των Οθωμανών. Παρ’ όλα αυτά η Εκκλησία είναι παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες, συντηρεί σχολεία, μπολιάζει τους υπόδουλους με κοινές πεποιθήσεις περί της εθνικής τους ταυτότητας, υπαγορεύει κοινούς κανόνες ζωής και –κυρίως- μαθαίνει στους σκλαβωμένους την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να εξασφαλιστεί, μέσα στους 4 αιώνες της σκλαβιάς, η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα της λευτεριάς. Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών θερμαινόταν από τα εθνικο-απελευθερωτικά κηρύγματα των Ελλήνων Διαφωτιστών: του Ρήγα Φεραίου, του Αδαμάντιου Κοραή, του Πατρο – Κοσμά του Αιτωλού

Αν και ο Οθωμανικός δεσποτισμός, έφερε τους Έλληνες σε δεινότατη θέση με αποκορύφωμα την ερήμωση των περιουσιών τους, το παιδομάζωμα, τη μετατροπή των εκκλησιών σε τζαμιά και τους οδήγησε στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Πολλές γενιές Ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της ελευθερίας.

«Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο

Και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε

Που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν ειδ ως τώρα

Είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα όμοια βαθύ εν ανέβασμα μας μέλλεται

Προς ύψη ουρανοφόρα» [5]

Γιατί: «Η ώρα της σκλαβιάς δεν αρχίζει από τη στιγμή που ένας τύραννος ντόπιος ή ξένος, υποδουλώνει κάποιο λαό. Αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός αυτός παύει να λογαριάζει για υπέρτατο αγαθό τη λευτεριά. Και η ώρα της λευτεριάς δεν αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός ξεσηκώνεται για να συντρίψει τους τυράννους του, μα από τη στιγμή που παίρνει την απόφαση πως η ζωή δεν έχει αξία δίχως τη Λευτεριά .[6]»

Σε προκήρυξή τους οι Έλληνες της Πελοποννήσου έγραφαν: «Ομοφώνως αποφασίσαμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν. Εστερημένοι από όλα τα δίκαιά μας αποφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα και να ορμήσωμεν κατά του τυράννου[7]».

Στο έργο του «Ελληνική Νομαρχία» ο ανώνυμος Έλληνας προτρέποντας τους συμπατριώτες του να αγωνισθούν για την απελευθέρωσή τους γράφει: «Η ελευθερία λοιπόν, ω Έλληνες, εις ημάς είναι ως η όρασις εις τους οφθαλμούς. Αν ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, δεν είναι δυνατόν να γνωρίσει την διαφοράν του από τον δούλον, και εξακολούθως είναι αναγκαίον πράγμα εις τον δούλον να γνωρίσει την ελευθερία, δια να μισήσει την δουλείαν και να την αποστραφείν[8]».

«Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση, λέει ο Θεοδ. Κολοκοτρώνης , δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με τα σιταροκάραβα βατσέλια». Αλλά, ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση[9]».

Η επανάσταση του 1821 υπήρξε μια πανεθνική εξέγερση, ένας πανελλήνιος αγώνας στον όποιο πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος, μορφώσεως και κοινωνικής θέσεως. Όλοι οι Έλληνες έδωσαν τα πάντα σ΄αυτόν τον υπέρ των πάντων αγώνα. Από τα ανθοντυμένα κορφοβούνια, στα ηλιοφίλητα πελάγη το γένος ανταποκρίθηκε σύσσωμο.

Η ελληνική επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση λόγω ευνοϊκών συμπτώσεων ούτε στόχευε στην εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Ο αγώνας του 21 δεν ξέσπασε και δεν διαδόθηκε διότι βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω της επικρατούσας τότε οικονομικής ευπραγίας των ανωτέρων τάξεων του ελληνισμού ούτε λόγω του επικρατούντος στη Ευρώπη πνεύματος επηρεασμένου από τη γαλλική επανάσταση εφόσον μάλιστα καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν πρόστρεξε από την αρχή για βοήθεια. Ήταν βασικά το φρόνημα του έθνους και ο ακοίμητος πόθος του Έλληνα για την ελευθερία τα οποία δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για τον αγώνα ώστε να έχουν έντονη απήχηση στη συνείδηση του πολεμιστή και να τον κεντρίζουν τα ποιήματα του Ρήγα και οι φλογισμένοι λόγοι του ατρόμητου αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Δικαίου Φλέσσα.

Τα ευρωπαϊκά έθνη δεν έδωσαν στην αρχή καμιά σημασία στον αγώνα αυτόν, άλλωστε επαναστάσεις την ίδια σχεδόν εποχή είχαν γίνει και αλλού και στην Ευρώπη και στην Αμερική, πολλά μάλιστα κατάτρεξαν τον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία. Οι αντιπρόσωποι της Ιεράς Συμμαχίας βρίσκονταν στο Λάυμπαχ για το διακανονισμό της τύχης της Ισπανικής επανάστασης, όταν ξέσπασε η Ελληνική. Φυσικά, η επανάσταση καταδικάστηκε ομόφωνα[10]. Κι όμως οι Έλληνες αδιαφόρησαν ολότελα για τη γνώμη των ισχυρών, ως που ανάγκασαν τα ευρωπαϊκά έθνη να προσέξουν την υπόθεσή τους.

Οι Έλληνες ήταν φλογισμένες ψυχές που ζητούσαν το αδύνατο. Βρίσκοντας απόλυτη ανταπόκριση στην συνείδηση τους η ευαγγελική έκφραση:»πάντα δυνατά τω πιστεύοντι[11]»

Όμως η αξία του ανθρώπου είναι αυτή: Να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να ‘ναι σίγουρος πως θα το φτάσει και να πολεμά γι’ αυτό, πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Τότε γίνεται το θαύμα, το αδύνατο γίνεται δυνατό. Έτσι από τη φλόγα της 25ης Μαρτίου άναψε μια τεράστια πυρκαγιά η οποία φώτισε με τα ο μέγα φως της όχι μόνο το υπόδουλο γένος των Ελλήνων αλλά και όλους τους υπόδουλους λαούς εκείνης της εποχής.

Ακόμα και αν λόγω της φυσικής ατέλειας των ανθρώπων αναζητούμε τα ιδανικά ενός λαού περισσότερο στις μορφές των μύθων του και λιγότερο ίσως στην πραγματική ζωή του παρόλα αυτά δε λείπουν οι εκλεκτοί της μοίρας απλοί συχνά άνθρωποι που κατορθώνουν κάποτε να ενσαρκώσουν τα ιδανικά της φυλής στον πιο ψηλό που γίνεται για άνθρωπο βαθμό[12]. Κολοκοτρώνης, Διάκος, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης, Μπότσαρης, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Μιαούλης, Κανάρης και τόσοι άλλοι πρωτοστατούν και συντρίβουν τον εχθρό.

Πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε μάχες για την ελευθερία γράφει ο Έριχ Φρομ[13] πιστεύοντας πως ο θάνατος στην πάλη κατά της καταπίεσης ήταν προτιμότερος από το να ζεις δίχως ελευθερία. Αυτήν ακριβώς την πιστή στη ζωή και την αυτοτέλεια της προσωπικότητας απέδειξαν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, οι γυναίκες του Σουλίου χορεύοντας στο Ζάλογγο το χορό του θανάτου, το Κούγκι, τα Ψαρά, το Αρκάδι γίνονται ολοκαυτώματα. Η Αλαμάνα, η Γραβιά, το Βαλτέτσι, το Μανιάκι, τα Δερβενάκια, η Χαλκιδική, έγιναν βωμός για να μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πώς να ζει κανείς λεύτερος.

«Η τύχη μας, λέει ο Μακρυγιάννης, έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά. Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το θάμα».

Οι Έλληνες απέδειξαν ότι μόνο η ηθική οντότητα αποφασίζει για το δικαίωμα της ζωής και όχι αν ένας λαός είναι μεγάλος ή μικρός στον όγκο του πληθυσμού του. Ελευθερία σώματος, ψυχής και πνεύματος, αυτή ήταν πάντα το σύμβολο του ελληνισμού. Αυτήν ζήτησαν οι Έλληνες με το αίμα τους το 1821, αυτήν εξαγόρασαν και στους άλλους πολέμους. Η Ελλάδα δεν είναι μονάχα παλιά δόξα, αλλά αδιάκοπη ζωή και δράση δική μας πάνω σ’ αυτή τη γη που τόσοι πόνοι των πατέρων μας και τόσο αίμα την ποτίζει. Η Ελλάδα είναι κάτι που δεν πεθαίνει, είναι ο αιώνιος έρωτας των Ελλήνων για τη ζωή, τη δράση και την ελευθερία.

Ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης από την Κύπρο, στο εξαίσιο ποίημα που έγραψε για το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού κατά την επανάσταση του ’21 βάζει στο στόμα του Κυπριανού τούτα τα λόγια που λέγει στον Τούρκο πασά που τον δίκασε «η Ρωμιοσύνη ειν φυλή συνόκαιρη του κόσμου, κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλίψει, κανένας γιατί σκέπη την από τα ύψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει[14]»

Ο αγώνας που άρχισε στο Μοριά έμελλε να διαρκέσει μια δεκαετία και να είναι νικηφόρος. Μα όταν κάποια στιγμή η Επανάσταση κινδυνεύει, όχι από τους υπέρτερους αριθμητικά εχθρούς, αλλά από τα δόρατα της διχόνοιας που αποτελούν μια από τις αδυναμίες του ελληνισμού, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης διδάσκει: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάξομεν και όλοι μαζί. Και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ». Όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέη «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί[15]».

Όλοι ανεξαιρέτως είχαν συνηδειτοποιήσει ότι αντίθετα από την ισότητα που κάποιος μπορει να σου τη δώσει την ελευθερία δεν μπορει να σου την χαρίζει . κερδίζεται μετά ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΛΛΑ ΓΙΝΟΜΑΙ , ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΣΟ γίνομαι[16].

«τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο και δε θα μπούμε εύκολα στου αυγού το τσόφλι γιατί δεν είμαστε κλωσσόπουλα σ΄αυτό να ξαναμπούμε πίσω μα γίναμε πουλιά, και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε[17]»

Τελικά ο αγώνας για την εθνική παλιγγενεσία των Ελλήνων είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού αντίθετα προς κάθε λογική πρόβλεψη. Η λογική αδυνατεί να πλησιάσει, δε μπορεί να αισθανθεί, να νιώσει την εσωτερική ύφη και το δημιουργικό μεγαλείο μιας ιερής παραφροσύνης μιας μεγαλουργού θαυματουργού παραφροσύνης που δεν είναι γέννημα των υπολογισμών. Αλλά της πίστης… Το ολιγάριθμο γένος των ελλήνων έδειξε το μέγα θαύμα στην ανθρωπότητα όταν την 25η Μαρτίου κατέθεσε τη ζωή του ως ενέχυρο της ελευθερίας. Πάνω και πέρα απ’ όλα δείχνει την αγάπη για μια λεύτερη ανεξάρτητη ζωή, δείχνει σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σήμερα, που η ιστορία φαίνεται ότι γράφεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς στην περιοχή μας. σήμερα, που η χώρα βιώνει μια οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση. Σήμερα, που με την κρίση ξαναπληρώνουμε σαν χώρα και σαν λαός την άγνοια της ιστορίας μας. Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ! Μας καλεί να ακούσουμε, έστω και την ύστατη στιγμή, τις θεϊκές συμβουλές και να αγαπήσουμε αληθινά το συνάνθρωπό μας, βάζοντας το συμφέρον του συνόλου πάνω από το ατομικό.

Μας καλεί να επαναστατήσουμε ενάντια σε όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα που με κάθε τρόπο εισβάλλουν στη ζωή μας και μας οδηγούν στην κοινωνική αδιαφορία και την ηθική κατάπτωση.

Μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να επαναστατήσουμε ενάντια στον κακό μας εαυτό! Να βελτιωθούμε και ως άτομα και ως πολίτες!

Σήμερα δεν μας προσφέρουν οι αγωνιστές τα όπλα τους. Αυτά είναι απαρχαιωμένα και η θέση τους είναι στο μουσείο. Μας προσφέρουν το αειθαλές μήνυμα ότι ο άνθρωπος νοείται άνθρωπος μόνο ως ελεύθερος, ότι η ανθρώπινη ζωή νοείται μόνο μέσα σε συνθήκες ελευθερίας. Και αυτό το μήνυμα δεν είναι για το μουσείο, παραμένει ενεργό όσο οι δυνάμεις της τυραννίας παραμένουν επίσης ενεργές μέσα στις διαδικασίες της ιστορίας.

Τι θα γίνει όμως στο μέλλον; Την απάντηση δίνει και ο Κολοκοτρώνης που είπε: «Σε μας μένει να ισιάξουμε και να στολίσουμε τον τόπο με θεμέλια της πολιτείας, την ομόνοιαν, τη θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερίαν[18]».

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε αυτούς που θυσιάστηκαν και μας παρέδωσαν την ελευθερία με την ιερή υποχρέωση να τη διαφυλάξουμε και με τη σειρά μας να την παραδώσουμε από γενιά σε γενιά σαν ιερή παρακαταθήκη. Το χρέος μας –μια λέξη ειπωμένη συχνά αλλά κάθε φορά με ξεχωριστή χροιά –δεν είναι παρά να διδαχθούμε από τις αρετές των προγόνων μας και ως ελεύθεροι ηθικά πολίτες να κλείσουμε στις καρδιές μας μια για πάντα τους στίχους από τις ωδές του Ανδρέα Κάλβου: « όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσιν. ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ[19]».

Τούτη την ώρα ας τους διαβεβαιώσουμε πως το παράδειγμα τους θα μας εμπνέει και θα μας καθοδηγεί πάντα στον εθνικό μας δρόμο και ότι θα φάνουμε άξιοι απόγονοι αξίων προγόνων. Όλοι μαζί ας προσπαθήσουμε «να στήσουμε και πάλι μες στο ουράνιο θειο φως , μια Ελλάδα τρισμεγάλη[20]»

---

[1] Γιώργος Σεφέρης, «Ομιλία στη Στοκχόλμη», Δοκιμές, δεύτερος τόμος (1948-1971), Αθήνα, εκδόσεις Ίκαρος, α' εκδ. 1974.

[2] Λουκ. 1, 38

[3] Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα εκδόσεις Μέρμυγκα (1976), Β τόμος, Ελεύθεροι πολιορκημένοι , σχεδίασμα Β΄,

[4] Περισσότερα για το θέμα Μουστάκης Βασιλ. , Η εκκλησία και το 21, Ε.Δ. τ27, Αθήνα 1949

[5] Κωστή Παλαμά, Δωδεκάλογος του γύφτου, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1950

Αθαν. Βλαχάβα, 25η Μαρτίου 1821: πολιτικοκοινωνικές συνθήκες στην επαναστατημένη Ελλάδα, http://blogs.sch.gr/members/vlachavas/activity/32270

[7] Β. Π. Παναγιωτόπουλος, «Η προκήρυξις της Μεσσηνιακής Γερουσίας, προς τας ευρωπαϊκάς αυλάς», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, 12 (1957-1958) 149-150.

[8] ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ , ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΗΤΟΙ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΜΝΗΜΕΙΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟ - ΣΧΟΛΙΑ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ Γ. ΒΑΛΕΤΑΣ, ΑΘΗΝΑ
ΒΙΒΛΙΟΕΚΔΟΤΙΚΗ, 1957³

[9] Ο Λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων

[10]Κ. Μαρξ – Φ. Εγκελς, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα, Αθήνα, εκδ. Γνώση

[11] Μαρκ. Θ 23

[12] Ι.Θ. Κακριδής, στρατηγός Μακρυγιάννης μια ελληνική καρδιά, Θεσσαλονίκη 1965

[13] Έριχ Φρομ, Οφόβος μπροστά στην ελευθερία, Αθήνα 1971, εκδ. Μπουκουμάνη

Β. Μιχαηλίδη, 9η Ιουλίου 1821, εν Λευκωσία (Κύπρου), http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=215

[15] Ι. Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2010

[16] Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος, Ελληνισμός και ελευθερία, Αθήνα, 1957

[17] Α. Σικελιανός, «Μακρυγιάννης», 18-22. Λυρικός Βίος, Ε΄. Αθήνα, 1968, εκδ. Ίκαρος

[18] Θ. Κολοκοτρώνη, όπου παραπάνω

[19] Ανδ. Κάλβου, Ωδαί , Δ΄Εις σάμον, Αθήνα, 1970 εκδ. Ικαρος

[20]

Γεύμα αγάπης εις μνήμην του μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Ιακώβου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Γεύμα αγάπης εις μνήμην του μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Ιακώβου /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Με απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου το φαγητό της Πέμπτης 28 Μαρτίου 2013 των γευμάτων αγάπης της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου θα προσφερθεί εις μνήμην του μακαριστού γέροντός του Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Ιακώβου.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ - ПАЛОМНИЧЕСТВА Священной Митрополии ХИОСА ПСАРОН и ИНУССЕС - PILGRIMAGES OF HOLY METROPOLIS OF CHIOS PSARA AND INOUSSES

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ - ПАЛОМНИЧЕСТВА Священной Митрополии ХИОСА ПСАРОН и ИНУССЕС - PILGRIMAGES OF HOLY METROPOLIS OF CHIOS PSARA AND INOUSSES

[Ελληνικά][Русский][English]

ΠΗΓΗ :ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

EOPTAΣMOΣ THΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ THΣ ΟPΘΟΔΟΞ|AΣ/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

EOPTAΣMOΣ THΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ THΣ ΟPΘΟΔΟΞ|AΣ/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Tό πρoσεχές Σάββατov 23ηv Mαρτίoυ 2013 καί ὥραv 5 μ.μ, εἰς τήv Bυζαvτιvήv καί Σταυρoπηγιακήv Ἱεράv Nέαv Movήv θά ἑορτασθῇ, μετά βυζαvτινῆς μεγαλoπρεπείας καί ἐκκλησιαστικῆς λαμπρότητoς, ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθoδoξίας, μετ’ ἐπικαίρου ὁμιλίας, ὑπό τοῦ Πρωτ. κ. Νικoλάoυ Kλαδιᾶ.

Ὁμoίως, τήv Kυριακήν 24ην Mαρτίoυ ἐ.ἔ. εἰς τόv Ἱερόv Mητρoπoλιτικόv Nαόv Xίoυ καί μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτoυργίας, θά ἀκoλoυθήσῃ ἡ περιφoρά τῶν Ιερῶv Eικόvωv καί ἀvάγvωσις τoῦ Συvoδικoῦ τῆς Ὀρθoδoξίας.

Πρoσκαλoῦvται αἱ Αρχαί της Nήσoυ καί ὁ εὐσεβής Λαός εἰς συμπρoσευχήν.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 12 Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 12 Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ  

Ἀρ. Πρωτ.: 784

Ἀρ. Διεκπ.: 230

Ἐν Χίῳ τῇ 16ῃ Μαρτίου 2013

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Νο 12

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἐνταῦθα

Ἀγαπητοί μου,

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν νίκη τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας καί πίστεως.

Ἡ νίκη αὐτή ἐξεφράσθη μέσα ἀπό τήν τέχνη. Ἡ τέχνη εἶναι ἡ ἔκφραση τοῦ ὑψηλοῦ καί τοῦ ὡραίου.

Θε­ο­λο­γία καί τέ­χνη συμ­πο­ρεύ­ον­ται ἐξ ἀρ­χῆς συζυγεῖς καί ἀλλη­λένδετες μέσα στήν Ἐκ­κλη­σία. Τίς συναντᾶμε ἑνωμένες στό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ ἱερέα, τοῦ ἱεροψάλτη, τοῦ ἐμπνευ­σμένου ἁγιογράφου καί τῶν ὑπολοίπων καλλιτεχνῶν, ἀλλά καί σέ αὐτό ἀκόμα τοῦ ἀφοσιωμένου θεο­λόγου ἐκπαιδευτικοῦ. Ὅπως σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής τῆς Φι­λοσοφίας Βα­σίλειος Τατάκης, ἔργο τοῦ χριστιανοῦ θεολόγου εἶναι «νά στο­λίσει μέ τά μέσα τοῦ στοχασμοῦ, νά ἀναπτύξει τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγ­γελίου, νά τήν ἐκφράσει καί αὐτός, ὅπως τήν ἐκφράζει καί ὁ ποιητής, ὁ ζωγράφος, ὁ ἀρχιτέκτονας, μέ τά δικά του ὁ καθένας μέσα, ὅπως ὁ ἁπλός πιστός μέ τή ζωή του». Ἡ ἐκκλησιαστική τέχνη ἀπετέλεσε βασική συνι­στῶσα τῆς λειτουργικῆς καί μυ­στηριακῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη χριστιανική Ὁμολογία. Εἶναι χαρακτη­ριστικό ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τόν Θρίαμβό της στήν ἀναστήλωση ἀκριβῶς τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. Ἐξίσου ἐνδεικτικά, οἱ ἔννοιες τοῦ λόγου καί τῆς εἰκόνος συνιστοῦν τίς πλέον εὐρύτατες σέ θεολογικό πεδίο.

Ὑπό αὐτή τήν ἄποψη, ὁ Χρι­στός καί σαρ­κω­μέ­νος Λό­γος τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ὁ κα­τε­ξο­χήν καί ὄν­τως θε­ο­λό­γος, ἡ ἀρχή, τό τέλος καί τό πλήρωμα τῆς θεολογίας, ὅπως εἶναι καί ὁ τελειότε­ρος καλλιτέχνης, ἤ ἀριστοτέχνης, κατά τήν πατερική ἔκφραση, ὡς Κτίστης καί Δημιουργός. Ὅπως ση­μειώνει ὁ Μέγας Βασίλειος στίς Ὁμιλίες του εἰς τήν Ἑξαήμερον, «ὁ κόσμος τεχνικόν ἐστι κατασκεύασμα, προκείμενον πᾶσιν εἰς θεωρίαν, ὥστε δι’ αὐτοῦ τήν τοῦ ποιήσαντος αὐτόν σοφίαν ἐπιγιγνώσκε­σθαι». Δέν πρέπει νά παραγνωρίζουμε τό γεγονός ὅτι ὀνο­μάζουμε ἀκριβῶς τή συλλογή τῆς μοναστικῆς σοφίας Φιλοκα­λία. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Γέροντες εἶδαν τό κάλλος τοῦ κτιστοῦ κόσμου ὡς ἔμμεση εἰκόνα καί δημιουργι­κό ἀποτέλεσμα τῶν θείων προσωπικῶν Ἐνεργειῶν, καί ταύτι­σαν τή γνώση τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐμπειρία τῆς θεωρίας τοῦ «νοη­τοῦ κάλλους» τοῦ Δεσποτικοῦ Προσώπου. Σύμφωνα μέ τίς πο­λύτιμες διδαχές τους, ἡ φυσική θεωρία, δηλαδή ἡ θεογνωσία διαμέσου τῆς κτίσεως, σέ συνδυασμό μέ τήν πρᾶξιν, δηλαδή τήν ἄσκηση, ὁλοκληρώνονται στήν Θεολογία, πού σημαίνει ἐδῶ τήν ἄμεση θέαση, ἐμπειρία καί γνώση τοῦ ἀκτίστου λόγου τῶν θείων Ἐνεργειῶν.

Ἕνα ἔργο τέχνης μαρτυρεῖ περί τοῦ προσώπου τοῦ δη­μιουργοῦ του, ὅπως καί περί τῆς ὑποστάσεως τῶν εἰκονιζο­μένων, ἄν πρόκειται γιά Ἱερά Πρόσωπα. Ἐπειδή κάτι τέτοιο ὑπερβαίνει κάθε ἀντικειμενική γνωστική προσέγγιση, γι’ αὐτό καί ἡ τέχνη ἐνεδύθηκε τόση σημασία μέσα στήν Ἐκκλησία, καί ἡ ἐκκλησιαστική γλώσσα δέν ἔμεινε νοησιαρχικά φιλοσο­φική, ἀλλά ἔγινε βιούμενη θεολογία ὥς ὕμνος, προσωδία, λατρεία, διάκο­σμος καί Εἰκόνα. Ἐ­πειδή ἀ­κρι­βῶς πη­γά­ζει ἀπό, καί ἀπευθ­ύνεται στόν ὅ­λον ἄν­θρωπο, ἡ τέ­χνη ὑ­πῆρξε πάν­τοτε ἡ ἀρ­τι­ώ­τερη καί πλη­ρέ­στερη ἔκ­φραση τοῦ ἀν­θρω­πί­νου λό­γου. Ὡς τέ­τοια, καθίσταται ἀ­να­πό­σπα­στο μέ­ρος τῆς Θείας Λει­τουρ­γίας καί τῶν ὑ­πο­λοί­πων ἀκολουθιῶν καί μέσῳ αὐ­τῆς συνεκφαίνον­ται οἱ ἀ­λή­θειες τῆς πί­στεως. Σχεδόν ἀπό συστάσεώς της ἡ Ἐκ­κλησία οἰ­κει­ώ­θηκε καί διαχειρί­στηκε τόν λόγο τῆς τέ­χνης σέ μιά ποι­κι­λό­τροπη καί πο­λυ­ε­πί­πεδη σημαν­τική, γιά νά ἐκ­φρά­σει τό κοινό βί­ωμα καί νά ὑ­πη­ρε­τή­σει τήν λει­τουργική, μυ­στη­ρι­ακή ζωή καί λα­τρευ­τική πράξη τοῦ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ Σώ­μα­τος. Με­τα­χει­ρί­στηκε ἀπ’ ἀρ­χῆς τήν τέ­χνη τῆς ποί­η­σης καί τοῦ μέ­λους μέ θε­ο­λο­γική ἐ­νάρ­γεια, ἀλλά καί τή γλώσσα τοῦ ζω­γρά­φου, γιά νά πεῖ τήν ἴ­δια ἀ­λή­θεια μέ τόν χρω­στήρα, καί ἐ­πί­σης αὐτή πού ἀ­πο­τυ­πώ­νει στό σχέ­διο καί στά ὑ­λικά του ὁ ἀρχιτέκτο­νας­, κα­θώς μέ αὐ­τόν τόν τρόπο ἡ καλ­λι­τε­χνική εἰ­κόνα γί­νε­ται ἔκ­φραση τῆς πίστεως καί δι­αρ­κής ἀ­να­φορά στήν Δη­μι­ουρ­γία καί τήν Ἐν­σάρ­κωση, καθώς καί τῆς προοπτικῆς τοῦ ἀνακαινισμοῦ τῶν πάντων ἐν Χριστῷ, μέσῳ τῶν ὁ­ποίων δι­και­ώ­νε­ται ἡ σύμ­πασα κτίση καί τό κάλ­λος τοῦ κό­σμου.

Οἱ Εἰκονοκλάστες ἀκριβῶς ἀντιμάχονταν τίς ἱερές ἀπει­κονίσεις, γιατί ἀδυνατοῦσαν νά συλλάβουν τό θεολογικό περιε­χόμενο τῆς εἰκόνας καί τοῦ προσώπου, καταλήγοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο νά ἀρνοῦνται τίς ἀλήθειες τῆς ἐνανθρώπησης καί τῆς δημιουργικῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου μας. Σέ ἀπάντηση, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός θα σημειώσει : «Οὐ προσκυνῶ τῇ ὕλῃ, προσκυνῶ δέ τόν τῆς ὕλης Δημιουργόν, τόν ὕλην δι’ ἐμέ γενόμενον καί ἐν ὅλῃ κατοικῆσαι καταδεξάμενον καί δι’ ὕλης τήν σωτηρίαν μου ἐργασάμενον, καί σέβων οὐ παύσομαι τήν ὕλην, δι’ ἧς ἡ σωτηρία μου εἴργασται». Ἡ ἴδια πεφωτισμένη μαρτυρία θά διατυπωθεῖ περίτρανα στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου ἀναφέρεται χαρακτηριστικά ὅτι «οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί τούς Αὐτοῦ Ἁγίους, ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι».

Αὐτή εἶναι ἡ σύζευξη Θεολογίας καί Τέχνης μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ διακήρυξη τοῦ προνομίου τοῦ ἀνθρώπου, ὡς καλλιτεχνήματος τοῦ Θεοῦ νά ξαναφθάσει στό ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, τῆς εἰκόνος τοῦ δημιουργοῦ Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2013

Μέ πατρικές εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος

Πρόγραμμα Λατρευτικής Διακονίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου περιόδου 5 Απριλίου έως και 14 Μαΐου 2013/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πρόγραμμα Λατρευτικής Διακονίας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου περιόδου 5 Απριλίου έως και 14 Μαΐου 2013/ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

1950-2013: Εξήντα τρία χρόνια μετά! /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

1950-2013: Εξήντα τρία χρόνια μετά! /ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μητέρας Παναγιά η «Λατούσενα», μεταφέρθηκε εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, από την Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Ελάτης, στον ενοριακό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος, της όμορφης Ελάτας. Η τελευταία φορά που είχε μεταφερθεί, στον ενοριακό ναό ήταν το 1950, σύμφωνα με πληροφορίες των γεροντότερων ενοριτών.

Την Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013,αφου συγκεντρώθηκε ένας σημαντικός αριθμός ενοριτών (κάθε ηλικίας),ξεκινήσαμε πεζοί για το μοναστήρι της Παναγιάς. Έτσι μετά από περίπου μιας ώρας πεζοπορίας, φτάσαμε στην μονή. Αφού τελέσθηκε δέηση, αφαιρέθηκε η ιερά εικόνα από το τέμπλο και δυο δυο οι χωριανοί, κρατώντας την με ιδιαίτερη ευλάβεια, ξεκίνησαν για το χωριό και τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος.

Μικροί, μεσήλικες, μεγάλοι, όλοι για λίγο κρατούσαν την Παναγιά μας. Τα μάτια όλων, έτρεχαν ασταμάτητα, παρακαλώντας την Παναγία. Λέγοντας την ιστορία για την εικόνα και την κλοπή της από πειρατές μια γερόντισσα μας είπε το ακόλουθο:

Ω Παναγιά Λατούσενα

που σαι μέσα στα όρη

και ήρθαν και σ' απαντήσανε

των καραβιών οι μώροι.

Πώς δεν τους εσημάδευες

να παν σημαδεμένοι;

Μον' τους άφησες να ζουν

στο μάλαμα ζωσμένοι;

Φθάνοντας η εικόνα στο χωριό, η ατμόσφαιρα μύριζε από ευωδιαστό λιβάνι, ενώ η καμπάνα της χωριοεκκλησιάς χτυπούσε χαρμόσυνα για την υποδοχή, κάθε σπίτι ήταν ανοιχτό, να αγκαλιάσει την Παναγία. Αφού έγινε δέηση στην κεντρική πλατεία του χωριού, η πομπή κατευθύνθηκε στην εκκλησία, λίγο πριν την είσοδο στον ναό, έραναν την εικόνα με άνθη.

Στην συνέχεια τελέσθηκε. ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας της Παναγίας. Η θαυματουργή εικόνα, θα παραμείνει στον ναό έως το Σάββατο 20 Απριλίου 2013.

Ας είναι η χάρη της Παναγίας μας, κοντά σε όλους!

π. Μιχαήλ Ζευγιός.

Πρόγραμμα Ἐξομολογήσεως ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα (2013) (Συμπληρωμένο) ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πρόγραμμα Ἐξομολογήσεως ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα (2013) (Συμπληρωμένο)

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Οἱ κάτωθι Πνευματικοί - Ἐξομολόγοι θά ἐπισκεφθοῦν τίς κατωτέρω Κοινότητες, ὡς ἀκολούθως:

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου κ. Μᾶρκος

Ἱ. Μητροπολιτικός Ναός Χίου ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ Αἰδεσ. Ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ.

Ἱ. Ν. Ἁγίου Μάρκου Βροντάδου ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ Αἰδεσ. Ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ.

Ἱ. Ν. Μετ. Σωτῆρος Χριστοῦ Ψαρῶν ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ Αἰδεσ. Ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ναοῦ.

1) π. Γεώργιος Λιαδῆς, Πρωτοσύγκελλος

8.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Πυργί (ὥρα 17.00).

2) π. Νίκων Χαρέας, Ἱεροκήρυξ

15.3.2013 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

16.3.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

5.4.2013 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

6.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

7.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

8.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

19.4.2013 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

20.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός (ὥρα 10.00-12.00).

3) π. Δημήτριος Γεόμελος, Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Νεοχώριον (ὥρα 17.00).

4) π. Νικόλαος Μικέδης

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Ἁρμόλια – Καλαμωτή

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Βέσσα – Λιθί - Ἐλάτα.

5) π. Διονύσιος Παπανικολάου

9.4.2013 ΤΡΙΤΗ: Χαλκειός (ὥρα 16.30) – Βερβεράτο

11.4.2013 ΠΕΜΠΤΗ: Αὐγώνυμα - Ἀνάβατος.

6) π. Νεκτάριος Ἐπιτροπάκης

8.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Μεστά (ὥρα 9.00) - Ὀλύμποι.

7) π. Παντελεήμων Βῶλος

30.3.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Σωφρονιστικόν Κατάστημα Χίου (ὥρα 11.00).

20.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Κατάβασις-Διευχά-Φυτά-Κηπουριές-Σπαρτούντα-Πιτυός.

8) π. Στυλιανός Μανώλης

9.4.2013 ΤΡΙΤΗ: Βασιλεώνοικον (ὥρα 17.00) - Βαβύλοι.

9) π. Γεώργιος Καψύλης

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Συκιάδα (ὥρα 9.30) - Λαγκάδα.

10) π. Νικόλαος Καραβᾶς

Οἰνοῦσσαι.

11) π. Ἀπόστολος Λάρδας

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Θολοποτάμι (ὥρα 16.30).

12) π. Ἰωάννης Κοντός

27.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Βολισσός (ὥρα 15.00) - Σιδηρούντα.

13) π. Μιχαήλ Στεφανιῶρος

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Καρυές.

14) π. Γεώργιος Πουλιᾶς

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Νένητα (ὥρα 11.00).

15) π. Ἀπόστολος Γαλάτουλας

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Πατρικά (ὥρα 17.00).

16) π. Ἀντώνιος Παλαιός

26.4.2013 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Καρδάμυλα: Τίμιος Σταυρός (ὥρα 16.00) - Ἅγ. Λουκᾶς (ὥρα 17.30 ), Ἅγ. Νικόλαος (ὥρα 19.00).

17) π. Παναγιώτης Σκυριώτης

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Πισπιλούντα (ὥρα 11.00) – Ποταμιά – Χάλανδρα– Ἐγρηγόρος.

23.4.2013 ΤΡΙΤΗ: Ἀφροδίσια – Κέραμος – Λεπτόποδα.

25.4.2013 ΠΕΜΠΤΗ: Κουρούνια – Νενητούρια.

18) π. Ἰωάννης Τσιμούνης

23.4.2013 ΤΡΙΤΗ: Φλάτσια (ὥρα 16.30) – Βουνός – Κοινή.

19) π. Χριστοφόρος Γουρλῆς

21.4.2013 ΚΥΡΙΑΚΗ: Ζυφιᾶς - Δαφνών (ὥρα 16.00).

20) π. Νικόλαος Κλαδιᾶς

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Καμπιά (ὥρα 16.00) – Βίκι – Ἀμάδες – Γηροκομεῖον Καρδαμύλων.

21) π. Γεώργιος Κωνσταντίνου

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Μυρμήκι (ὥρα 16.00) – Μέσα Διδύμα – Ἔξω Διδύμα – Παγίδα.

24.4.2013 ΤΕΤΑΡΤΗ: Καταρράκτης – Καλλιμασιά.

22) π. Δημήτριος Φώτης

20.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Γηροκομεῖον Χίου (ὥρα 15.00) – Θυμιανά (ὥρα 16.00).

27.4.2013 ΣΑΒΒΑΤΟΝ: Συκούσης (ὥρα 15.30).

23) π. Γεώργιος Χανδρῆς

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Ἅγ. Γάλας (ὥρα 16.00) – Μελανιός – Τρύπες.

24) π. Γεώργιος Λοῦρος

22.4.2013 ΔΕΥΤΕΡΑ: Παρπαριά (ὥρα 16.00) – Πυραμά.