Χιακά Πένθη

<<Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται>> (Ψαλμ. Δαυίδ)
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΕΙΛΑΣ (Συντ/χος Διδάσκαλος)- ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΝΕΡΑΚΗΣ (Συντ/χος Σιδηρουργός)
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του θείου λόγου- εκλέγμ. Δημοτικού συμβούλου Χίου

    Τις τελευταίες ημέρες, στη Χίο, μετέστησαν από τα γήινα προς τα ουράνια, προκειμένου να συναντήσουν τον Πλάστη και Δημιουργό τους, Κύριο της δόξης, δύο μορφές της τοπικής κοινωνίας, γνωστές η καθεμιά για τη δική της προσφορά. Δυο μορφές γνώριμες και λίαν αγαπητές και σ΄εμάς.
    Πρόκειται για τους μακαριστούς, ήδη, Γεώργιο Χειλά (συντ/χο διδάσκαλο-93 ετών) και Θεοδόσιο Νεράκη (συντ/χο σιδηρουργό- 73 ετών).
    Ο <<δάσκαλος>>, όπως τον αποκαλούσαμε πάντοτε, Γεώργιος Χειλάς, διέπρεψε στον τομέα της παιδείας, της μόρφωσης εν γένει και του πολιτισμού. Ήταν δάσκαλός μου, ως δ/ντης του 1ου Δημοτικού σχολείου Χίου, τα 2-3 τελευταία χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί. Θυμόμαστε, οι μαθητές του, τον σεβασμό που ενέπνεε σε μικρούς και μεγάλους. Βοήθησε αρκετές οικογένειες σε προσωπικά θέματα και δίδαξε ήθος και ευπρέπεια, δίδαξε την αγάπη για τον άνθρωπο, δίδαξε και ιστορία σε πολλούς και διάφορους.
    Δεν θα ξεχάσω τον αγώνα που έκανε για την ίδρυση του νέου (τότε) κτιριακού συγκροτήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου (στον Αγ. Ιωάννη Θεολόγο) και τη λύση που πρότεινε για την τοποθέτηση του ανδριάντα του μεγάλου ευεργέτη του σχολείου (και της Χίου ευρύτερα) Ιωάννου Πατέρα.
    Δεν θα ξεχάσω το πολυσχιδές έργο του για το αγαπημένο του χωριό, το Πιτυός, του οποίου την ιστορία μελέτησε διεξοδικά και κατέγραψε λεπτομερώς, εκδίδοντάς την, σε εποχές όπου ακόμη οι εκδόσεις αυτές φάνταζαν άθλοι.
    Δεν θα ξεχάσω την προσφορά και συμβολή του σε αλτρουιστικές προσπάθειες, όπως αυτές της Επιτροπής αναστήλωσης και προβολής της Ιεράς Μονής Μουνδών- Διευχών αλλά και της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου, μέλος των οποίων υπήρξε για δεκαετίες, με πλούσιο έργο.
    Ο <<μαστρό- Θοδόσης>> Νεράκης, όπως τον αποκαλούσαμε, ήταν μέσα στην καρδιά μου, από όταν ακόμη ήμουν μικρό παιδί. Με αγαπούσε σαν παιδί του, με συμβούλευε, με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα απεριόριστα. Από μικρός πήγαινα μαζί του όταν επισκευάζαμε τον οικογενειακό μας Ναό, την Αγ. Μαρίνα (στο Πυργί). Μου είχε φτιάξει πολλές κατασκευές. Και ήταν δίπλα μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου.
Πάντοτε τον καμάρωνα και τον αγαπούσα γιατί αγαπούσε την Εκκλησία συνειδητά και φρόντιζε να είναι σε κάθε περίσταση αξιοπρεπής και δίκαιος.
Εάν μου ζητούσε κάποιος να του δείξω έναν πραγματικό χριστιανό, που είμαι βέβαιος ότι κληρονόμησε τον Παράδεισο και βρίσκεται κοντά στον Θεό, δίχως κανένα ενδοιασμό θα του έδειχνα τον <<μαστρό>> Θεοδόση. Χριστιανός και οικογενειάρχης όσο λίγοι στις ημέρες μας. Από το στόμα του ποτέ δεν είχες ακούσει άσχημη κουβέντα και για κανέναν. Με κόπο πολύ και δουλειά ανέστησε την οικογένειά του και έδωσε ανθρώπους χρήσιμους και σωστούς στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας τον είχαν καθηλώσει. Κι όμως, γογγυσμός από το στόμα του δεν ακούστηκε ποτέ. Αντιμετώπισε με πρωτοφανή καρτερία την ασθένειά του, όπως διαβάζουμε στο Συναξάρι και το Γεροντικό, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μόλις πριν από 15 ημέρες τον είχα επισκεφθεί.   
Ας είναι η μνήμη αμφοτέρων αιωνία. Και το παράδειγμά τους, παράδειγμα φωτεινό, ζωής και σωτηρίας, για εμάς τους ζώντες άρτι στην επίγειο Ιερουσαλήμ.-

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Φ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ