Χιακά Πένθη

<<Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται>> (Ψαλμ. Δαυίδ)
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΕΙΛΑΣ (Συντ/χος Διδάσκαλος)- ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΝΕΡΑΚΗΣ (Συντ/χος Σιδηρουργός)
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του θείου λόγου- εκλέγμ. Δημοτικού συμβούλου Χίου

    Τις τελευταίες ημέρες, στη Χίο, μετέστησαν από τα γήινα προς τα ουράνια, προκειμένου να συναντήσουν τον Πλάστη και Δημιουργό τους, Κύριο της δόξης, δύο μορφές της τοπικής κοινωνίας, γνωστές η καθεμιά για τη δική της προσφορά. Δυο μορφές γνώριμες και λίαν αγαπητές και σ΄εμάς.
    Πρόκειται για τους μακαριστούς, ήδη, Γεώργιο Χειλά (συντ/χο διδάσκαλο-93 ετών) και Θεοδόσιο Νεράκη (συντ/χο σιδηρουργό- 73 ετών).
    Ο <<δάσκαλος>>, όπως τον αποκαλούσαμε πάντοτε, Γεώργιος Χειλάς, διέπρεψε στον τομέα της παιδείας, της μόρφωσης εν γένει και του πολιτισμού. Ήταν δάσκαλός μου, ως δ/ντης του 1ου Δημοτικού σχολείου Χίου, τα 2-3 τελευταία χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί. Θυμόμαστε, οι μαθητές του, τον σεβασμό που ενέπνεε σε μικρούς και μεγάλους. Βοήθησε αρκετές οικογένειες σε προσωπικά θέματα και δίδαξε ήθος και ευπρέπεια, δίδαξε την αγάπη για τον άνθρωπο, δίδαξε και ιστορία σε πολλούς και διάφορους.
    Δεν θα ξεχάσω τον αγώνα που έκανε για την ίδρυση του νέου (τότε) κτιριακού συγκροτήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου (στον Αγ. Ιωάννη Θεολόγο) και τη λύση που πρότεινε για την τοποθέτηση του ανδριάντα του μεγάλου ευεργέτη του σχολείου (και της Χίου ευρύτερα) Ιωάννου Πατέρα.
    Δεν θα ξεχάσω το πολυσχιδές έργο του για το αγαπημένο του χωριό, το Πιτυός, του οποίου την ιστορία μελέτησε διεξοδικά και κατέγραψε λεπτομερώς, εκδίδοντάς την, σε εποχές όπου ακόμη οι εκδόσεις αυτές φάνταζαν άθλοι.
    Δεν θα ξεχάσω την προσφορά και συμβολή του σε αλτρουιστικές προσπάθειες, όπως αυτές της Επιτροπής αναστήλωσης και προβολής της Ιεράς Μονής Μουνδών- Διευχών αλλά και της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου, μέλος των οποίων υπήρξε για δεκαετίες, με πλούσιο έργο.
    Ο <<μαστρό- Θοδόσης>> Νεράκης, όπως τον αποκαλούσαμε, ήταν μέσα στην καρδιά μου, από όταν ακόμη ήμουν μικρό παιδί. Με αγαπούσε σαν παιδί του, με συμβούλευε, με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα απεριόριστα. Από μικρός πήγαινα μαζί του όταν επισκευάζαμε τον οικογενειακό μας Ναό, την Αγ. Μαρίνα (στο Πυργί). Μου είχε φτιάξει πολλές κατασκευές. Και ήταν δίπλα μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου.
Πάντοτε τον καμάρωνα και τον αγαπούσα γιατί αγαπούσε την Εκκλησία συνειδητά και φρόντιζε να είναι σε κάθε περίσταση αξιοπρεπής και δίκαιος.
Εάν μου ζητούσε κάποιος να του δείξω έναν πραγματικό χριστιανό, που είμαι βέβαιος ότι κληρονόμησε τον Παράδεισο και βρίσκεται κοντά στον Θεό, δίχως κανένα ενδοιασμό θα του έδειχνα τον <<μαστρό>> Θεοδόση. Χριστιανός και οικογενειάρχης όσο λίγοι στις ημέρες μας. Από το στόμα του ποτέ δεν είχες ακούσει άσχημη κουβέντα και για κανέναν. Με κόπο πολύ και δουλειά ανέστησε την οικογένειά του και έδωσε ανθρώπους χρήσιμους και σωστούς στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας τον είχαν καθηλώσει. Κι όμως, γογγυσμός από το στόμα του δεν ακούστηκε ποτέ. Αντιμετώπισε με πρωτοφανή καρτερία την ασθένειά του, όπως διαβάζουμε στο Συναξάρι και το Γεροντικό, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μόλις πριν από 15 ημέρες τον είχα επισκεφθεί.   
Ας είναι η μνήμη αμφοτέρων αιωνία. Και το παράδειγμά τους, παράδειγμα φωτεινό, ζωής και σωτηρίας, για εμάς τους ζώντες άρτι στην επίγειο Ιερουσαλήμ.-

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Φ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη) στην περιοχή του Νοσοκομείου της πόλης της Χίου από τους μαθητές του τμήματος Γ1 του στο 4ου Γυμνασίου Χίου (Πιλοτικό)

Οι μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας εκπόνησαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Τριμήνου του σχολικού έτους 2013–2014 στα πλαίσια του μαθήματος της Τοπικής Ιστορίας ένα σε εκλαϊκευμένη μορφή και σε απλή από όλους κατανοητή γλώσσα γραμμένο 32 σελίδων βιβλίο με την καθοδήγηση των Θεολόγων Καθηγητών τους κ. Μπεκριδάκη Δημητρίου και Καρατζά Κωνσταντίνου. Το αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας των παιδιών έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό που υπήρχε στην χιακή εκκλησιαστική ιστοριογραφία. Για πρώτη φορά συντάχθηκε αυτοτελές βιβλίο, που αφορά την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη), η οποία είναι παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας. Γι’ αυτήν μέχρι σήμερα υπήρχαν σποραδικές μόνο αναφορές σε διάφορα συγγράμματα, άρθρα χιώτικων εφημερίδων και περιοδικών. 

Από τις βιβλιογραφικές αυτές αναφορές και από δύο ημίωρης διάρκειας συνεντεύξεις που πήραν από τον π. Ιωάννη Τσιμούνη, εφημέριο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας, άντλησαν οι μαθητές το απαραίτητο υλικό για τη σύνταξη της εργασίας τους. Αξίζει να αναφέρουμε ότι, η ενασχόληση με το Ναό του Αγίου Ισιδώρου ήταν επιλογή των ιδίων των παιδιών, μιας και τα περισσότερα κατοικούν στη γειτονιά που είναι κτισμένος ο Ναός.

Την εκτύπωση και βιβλιοδεσία των βιβλίων ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος «άλφα πι» του Γιάννη Ν. Παληού. 

Όσον αφορά τώρα στο κόστος έκδοσης αυτό καλύφθηκε από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας και από τον Σύλλογο Γονέων του Σχολείου μας. Όλους τους παραπάνω τους ευχαριστούμε θερμά. Τα βιβλία θα διατεθούν δωρεάν στους μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας, σε εκπαιδευτικούς και σε Βιβλιοθήκες του νησιού μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι η παρούσα ομαδική εργασία θα αποτελέσει παράδειγμα και πηγή έμπνευσης και θα ενθαρρύνει κι άλλες τέτοιου είδους μαθητικές δράσεις, που αποσκοπούν στη διατήρηση της παράδοσής μας και στην ευαισθητοποίηση των χιωτόπουλων για τα μνημεία του τόπου τους. Θα συμβάλει στην ενίσχυση των προσπαθειών που γίνονται για την προβολή της ιστορικής παράδοσής του νησιού μας και το άνοιγμα του δημοσίου σχολείου στην κοινωνία. Θα αποτελέσει, επίσης, πολύτιμο εκπαιδευτικό υλικό για τυχόν επίσκεψη που θα πραγματοποιήσουν σχολεία της Χίου, και όχι μόνο, στον εν λόγω Ιερό Ναό.

Μπεκριδάκης Δημήτριος          Κων/νος Γεωργ. Καρατζάς

Θεολόγος Καθηγητής              Θεολόγος Καθηγητής– ΜΑ Ιστορίας

– ΜΑ Θρησκειολογίας

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

22 Ἰ­ου­νί­ου 2014 - Κυ­ρια­κὴ Β΄ Ματ­θαί­ου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 25

Κυ­ρια­κὴ Β΄ Ματ­θαί­ου

22 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου δ΄ 18 – 23 

Με­τὰ ἀ­πὸ τὸν κύ­κλο τῶν ἑ­ορ­τῶν τοῦ Πεν­τη­κο­στα­ρί­ου, βλέ­που­με ὅ­τι τὸ ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, προσ­λαμ­βά­νει δυ­να­μι­κὲς πλέ­ον δι­α­στά­σεις, ὅ­πως αὐ­τέ­ς ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται αὐ­θεν­τι­κὰ μέ­σα στὸ χῶ­ρο τοῦ ἰ­δί­ου τοῦ Σώ­μα­τός Του, ποὺ εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ πρό­σκλη­ση ποὺ ἀ­πηύ­θυ­νε πρὸς τοὺς πρώ­τους μα­θη­τές Του, ση­μα­το­δο­τεῖ τὴ νέ­α πε­ρί­ο­δο σὲ πο­λὺ δι­ευ­ρυ­μέ­νους ὁ­ρί­ζον­τες, μὲ φόν­το τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τὰ βή­μα­τα τῆς ὁ­ποί­ας κα­τευ­θύ­νει ἀ­δι­ά­λει­πτα εἰς «πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θεια», ἡ συ­νε­χὴς πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ κλή­ση τῶν πρώ­των μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, στὴν ὁ­ποί­α ἀ­να­φέ­ρε­ται τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πευ­θύ­νε­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ σὲ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὅ­πως τό­τε οἱ μα­θη­τὲς ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα μπο­ροῦ­με νὰ δεί­ξου­με τὴν ἴ­δια προ­θυ­μί­α. Μὲ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἔ­χου­με τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ βι­ώ­νου­με μέ­σα στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­λα τὰ γε­γο­νό­τα τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας ὡς πα­ρόν­τα. Μέ­σα ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ γε­γο­νό­τα, ὁ Χρι­στὸς μᾶς φα­νε­ρώ­νει καὶ μᾶς προ­σφέ­ρει τὴν Βα­σι­λεί­α Του. 

Ἡ κλή­ση τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α ἔρ­γο ἀν­θρώ­πι­νο. Πρό­κει­ται γιὰ Θεῖ­ο προ­σκλη­τή­ριο ποὺ ἐκ­φρά­ζει τὴ βού­λη­ση τοῦ Θε­οῦ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο. Ὁ Χρι­στὸς προ­σκα­λεῖ ὅ­λους μας νὰ με­τά­σχου­με στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γι­’ αὐ­τὸ ἡ ἀν­τα­πό­κρι­σή μας θὰ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γη. Οἱ μα­θη­τὲς δέ­χθη­καν τό­τε ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς ἀ­να­στο­λὲς τὴν κλή­ση τοῦ Κυ­ρί­ου: «Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν Αὐ­τῷ». Ἡ ἄ­με­ση αὐ­τὴ ἀν­τα­πό­κρι­ση, πή­γα­ζε ἀ­πὸ κά­ποι­α χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ὅ­πως ἦ­ταν ἡ ἁ­πλό­τη­τα τῆς καρ­διᾶς τους. Ἦ­ταν τό­σο ἀ­νοι­κτή, ποὺ δε­χό­ταν τὰ μη­νύ­μα­τα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ καὶ μά­λι­στα τὰ ἀν­τι­πρό­σφε­ρε καὶ στοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Δι­έ­θε­ταν ἐ­πί­σης οἱ μα­θη­τὲς αὐ­τὸ ποὺ ὀ­νο­μά­ζου­με ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση. Ἀ­γά­πη­σαν μὲ ὅ­λη τὴν ψυ­χὴ τους τὸ Χρι­στὸ καὶ πί­στε­ψαν σ’ Αὐ­τόν, ὅ­τι εἶ­ναι ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νὸς Σω­τῆ­ρας. Ἀ­κρι­βῶς, αὐ­τὴ τὴν ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ζη­τεῖ ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ τὸν κα­θέ­να μας ὡς προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ μα­θη­τεί­α κον­τὰ στὸ Χρι­στό.

Οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου μό­λις ἔ­γι­ναν ἀ­πο­δέ­κτες τῆς Θεί­ας πρό­σκλη­σης, ποὺ συ­νι­στοῦ­σε καὶ μί­α με­γά­λη εὐ­λο­γί­α ποὺ κα­τα­ξι­ώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν ὅ­λες τὶς μέ­ρι­μνες τῆς ζω­ῆς, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως κρα­τοῦν τὸν ἄν­θρω­πο δέ­σμιο στὴ γῆ. Ἄ­φη­σαν τὰ δί­χτυ­α, τὰ πλοῖ­α, τοὺς συγ­γε­νεῖς τους καὶ ὅ,τι ἄλ­λο τοὺς δέ­σμευ­ε γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ τὸ Χρι­στό. Αὐ­τὴ ἡ στά­ση βέ­βαι­α δὲν ση­μαί­νει μὲ κα­νέ­να τρό­πο ὅ­τι πε­ρι­φρο­νοῦ­με αὐ­τὰ ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Ση­μαί­νει ὅ­μως ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες τὶς φρον­τί­δες καὶ τὶς μέ­ρι­μνες ποὺ δὲν ἐ­πι­τρέ­πουν πολ­λὲς φο­ρὲς νὰ θυ­μού­μα­στε τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ποὺ πρέ­πει νὰ προ­σέ­ξου­με κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα, δη­λα­δὴ μή­πως οἱ φρον­τί­δες καὶ οἱ μέ­ρι­μνες μᾶς ἀ­φή­νουν προ­σκολ­λη­μέ­νους στὶς δι­κές μας ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ δὲν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πουν νὰ πλη­σι­ά­σου­με τὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ. Μὲ ἄλ­λα λό­για κα­τὰ πό­σο μᾶς κα­θη­λώ­νουν στὴ γῆ καὶ δὲν μᾶς ἀ­φή­νουν φτε­ρὰ γιὰ νὰ πε­τά­ξου­με στὸν οὐ­ρα­νό.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος στέ­κε­ται καὶ ἀ­πευ­θύ­νει πάν­το­τε τὴν πρό­σκλη­ση ἀ­γά­πης Του σὲ ὅ­λους τους ἀν­θρώ­πους. Ἂς φρον­τί­σου­με κι ἐ­μεῖς λοι­πὸν νὰ τὴν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με γιὰ νὰ γε­μί­σει πραγ­μα­τι­κὰ ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ τὴν πα­ρά­κλη­ση καὶ τὴν πα­ρη­γο­ρί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ὁ­πλί­ζε­ται ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ αἰ­σι­ο­δο­ξί­α καὶ χα­ρὰ καὶ λει­τουρ­γοῦν ἔ­τσι ὅ­λες οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιὰ νὰ γί­νου­με πραγ­μα­τι­κοὶ μα­θη­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τὸ ἔ­πρα­ξαν καὶ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νες μορ­φὲς ποὺ κο­σμοῦν τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὸ κα­θι­στοῦν αἰ­ώ­νια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Εὐ­σέ­βιος, τοῦ ὁ­ποί­ου τὴ μνή­μη τι­μοῦ­με σή­με­ρα. Ἔ­γι­νε μάρ­τυ­ρας Χρι­στοῦ προ­σφέ­ρον­τας τὴν ἴ­δια τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ἀ­γά­πη Του. Ἡ μαρ­τυ­ρί­α Χρι­στοῦ, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται σὲ ὅ­λες τὶς ἐκ­φάν­σεις τῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται καὶ ἀ­πό ἐ­μᾶς σή­με­ρα, σύμ­φω­να μὲ τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Εὐ­σε­βί­ου ἀλ­λὰ καὶ τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τῶν ὁ­ποί­ων γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­χε ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα. Ἀ­μήν.

Ψήφισμα Κληρικών Ιεράς Μητροπόλεως Χίου για την υποβάθμιση των Δημοτικών Σχολείων Καλλιμασιάς και Νενήτων

ΨΗΦΙΣΜΑ

Στὴν Ἐνοριακή Αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Λειβαδίων Χίου, οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν συνήλθαμε σὲ Ἱερατική Σύναξη, σήμερα, 30 Μαΐου 2014, μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» γιὰ νὰ μᾶς χαροποιήσει καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει πὼς ἡ δοξασμένη ἐπάνοδος τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ στὸ Θρόνο τῆς Θεότητας ἀπορρέει ἄπειρες σωτήριες δωρεές γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία.

Κατά τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως μᾶς ἀπασχόλησε καὶ τὸ θέμα τῆς ὑποβαθμίσεως τῶν Δημοτικῶν Σχολείων Καλλιμασιᾶς καὶ Νενήτων Χίου μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ μειωθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν διδασκόντων στὰ Σχολεῖα αὐτά. Διαπιστώσαμε μετά λύπης ὅτι σὲ κρίσιμες στιγμές γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἑλληνικό ἔθνος ἀποδυναμώνεται, χωρίς νὰ ὑπάρχουν σοβαροί λόγοι, τὸ διδακτικό προσωπικό τῶν Σχολείων τοῦ ἀκριτικοῦ μας νησιοῦ. 

Τὸ γεγονός αὐτό μᾶς ἐπίκρανε, διότι στὴν εὐαίσθητη περιοχή ποὺ διαμένουμε, ἡ ὁποία ἀνέδειξε σπουδαῖες προσωπικότητες, Οἰκουμενικούς Πατριάρχες, Ἀρχιερεῖς, Ἐπιστήμονες καὶ Ἐπιχειρηματίες, Ὀλυμπιονίκες, στὰ Χωριὰ τῶν παραγωγῶν τῆς μαστίχας, στὴ Χίο, τὴ ναυτομάνα τοῦ Αἰγαίου, τὴν πρωτοπόρο σὲ ὅλον τὸν κόσμο στὴ ναυτιλία, μὲ τὰ καράβια καὶ τοὺς ναυτικούς της, ἐπιχειρεῖται ἡ ὑποβάθμιση τῆς παρεχόμενης στὰ παιδιά μας παιδείας. 

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ἡ πρώτη αἰτία τοῦ παγκόσμιου διασυρμοῦ μας καὶ τῆς κοινωνικο-οικονομικῆς κρίσης μας εἶναι ἡ ἀπονεύρωση καὶ ἴσως ἀπονέκρωση τῆς παιδείας μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη τῆς ἐθνικῆς μας ὑποστάσεως. Ἀσυγχώρητα ἐπιπόλαιες ἢ καὶ καταστροφικὲς πολιτικὲς στὸν χῶρο τῆς παιδείας, ἐδῶ καὶ χρόνια, προσπάθησαν συστηματικὰ νὰ μᾶς ἀποξενώσουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, νὰ ξεθωριάσουν τὴν ἱστορία μας, νὰ γελοιοποιήσουν τὴν πίστη μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὶς διαχρονικὲς ἀρχές μας, νὰ καταργήσουν τὴν ἠθική μας, νὰ ἀμφισβητήσουν τὶς ἱστορικὲς σταθερές μας, νὰ γκρεμίσουν τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας μας. 

Ἐπειδή πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Παιδεία μας, ἀλλά οὔτε νὰ χάνονται πολύτιμες διδακτικές ὧρες μὲ καταλήψεις καὶ ἀποχές, γι’ αὐτό ὑψώνουμε τὴ φωνή μας καὶ διαμαρτυρόμαστε. Τὸ διατρανώνουμε στὰ παιδιά μας καὶ στοὺς δασκάλους τους. Βεβαιώνουμε τοὺς ὑπευθύνους, θὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε. Θὰ ἀποφύγουμε τὸν ἐφησυχασμό, τὴ σιωπή, τὴν ἀδράνεια, τὴν ἀναβολή. Ἡ παιδεία μας πρέπει νὰ ἀναστηθεῖ. Καὶ αὐτὸ δὲν θὰ γίνει μὲ καταργήσεις, συγχωνεύσεις καὶ ὑποβαθμίσεις τῶν Σχολείων. Θὰ τὸ πετύχουμε μὲ ἀγῶνα καὶ προσπάθεια. 

Μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι οἱ ἁρμόδιοι θὰ φροντίσουν ἐγκαίρως γιὰ τὴν ἀνάκληση τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι θὰ μεριμνήσουν γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τῶν Σχολείων μας καὶ τὴν ἀναβάθμισή τους, προσευχόμαστε ὁ «ἐν δόξῃ ἀναληφθείς Κύριος» νὰ τοὺς καθοδηγήσει ὀρθά, προκειμένου νὰ λάβουν τὶς κατάλληλες ἀποφάσεις, ὥστε νὰ συνεχίσουν ἀπρόσκοπτα τὰ Σχολεῖα, οἱ δάσκαλοι καὶ τὰ παιδιά μας τὸν ἀγὼνα τους γιὰ μάθηση καὶ πνευματική καλλιέργεια, γιὰ τὸ καλό τῆς πατρίδας καὶ τοῦ ἔθνους μας.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς εὐλογεῖ ὅλους καὶ νὰ μᾶς φωτίζει.

Οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν

Ο Αρχιερατικός Επίτροπος Νενήτων Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου μετέβη την Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014 στην Αθήνα, ως εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου, όπου είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Σωτήριο Γκλαβά για το θέμα της υποβάθμισης των Δημοτικών Σχολείων Καλλιμασιάς και Νενήτων και επέδωσε το ανωτέρω Ψήφισμα των Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. 

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πανηγυρικός εορτασμός του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου στην πλατεία Ναυτοσύνης των Οινουσσών

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

  Πνευματικά και εκκλησιαστικά ζητήματα
                ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΕΛΕΣΗΣ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ
                          Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα θείου λόγου

    Επειδή εδώ και καιρό υπάρχει μια έντονη επιθυμία αρκετού κόσμου να πληροφορηθεί τα της πίστεώς μας, περί των αυτοχείρων- αυτοκτονούντων, και τη στάση που η Αγία μας, Ορθόδοξη, Εκκλησία τηρεί έναντι τούτων, θεώρησα υποχρέωσή μου, να παρουσιάσω -με δυο λόγια- όσα πρεσβεύει, στηριζόμενος στον λόγο της Αγίας Γραφής, όπως τούτος έχει ήδη επισημανθεί από κείμενα Πατέρων αλλά και χριστιανικών εντύπων της εποχής.
    Προκειμένου να μην κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ή γεγονότα τοπικού ενδιαφέροντος, θα εξετάσουμε το όλο ζήτημα, έχοντας υπόψη μας το περιστατικό της αυτοκτονίας 15χρονου μαθητή, πριν από 10 περίπου χρόνια, σε πόλη της Ελληνικής επικράτειας, με τη δικαιολογία ότι, ο καθηγητής του τον απέβαλε από το σχολείο, θέτοντας, με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος (ο μαθητής) τέρμα στην πρόσκαιρη ζωή του. Ακολούθησε, τότε, έντονη αντιπαράθεση μικρής μερίδας πολιτών με τον Εφημέριο της ενορίας του μαθητή ο οποίος αρνήθηκε να  τελέσει την Εξόδιο (νεκρώσιμη) Ακολουθία.
    Έτσι, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 15χρονου μαθητή –λόγω άδικης αποβολής από το σχολείο του– και την άρνηση του Ιερέα της ενορίας του να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας, γράφτηκαν πολλά και διάφορα από πολλούς. Το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε αυτοχειρία (αυτοκτονία) και άρνηση των εκκλησιαστικών Αρχών να τελέσουν τη νεκρώσιμη Ακολουθία. Πρέπει να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας ο Ιερέας ή όχι ? Με βάση τον λόγο της Αγίας Γραφής δεν πρέπει. Και ιδού το γιατί:
    1. Καταρχήν είναι επιταγή των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας η μη μνημόνευση του αυτόχειρα. Ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθέου Αλεξανδρείας απαγορεύει την εκκλησιαστική μνημόνευση του αυτόχειρα, εκτός βεβαίως εάν είναι ψυχοπαθής. Τον ιερό αυτό Κανόνα επικύρωσε και του έδωσε οικουμενικό κύρος ο Β΄ Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μάλιστα ο Κανόνας μνημονεύει, ότι στην απαγόρευση εμπίπτουν και οι αυτόχειρες που αυτοκτονούν από <<επήρειαν>> ανθρώπων ή <<άλλως πως από ολογωρίας>> (Πηδάλιον, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976, σελ. 673). Δηλαδή, ακόμη και όταν η αυτοκτονία γίνεται από σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του αυτόχειρα, και πάλι δεν συγχωρείται να μνημονευθεί. Συνεπώς, γιατί κατηγορούμε τους Κληρικούς όταν αυτοί εφαρμόζουν τους Κανόνες της Εκκλησίας ? Μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν αστυνομικό ή δικαστικό ή εν γένει δημόσιο υπάλληλο διότι εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας ? Μα, αυτό ακριβώς, δεν τους ζητάμε όλοι ? Και όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται δεν επικρίνουμε την παρανομία ?
    2. Λένε μερικοί: <<Και που ξέρουμε εάν ένα δευτερόλεπτο πριν ξεψυχήσει  μετανόησε ?>>. Εάν μετανόησε, ο παντογνώστης και εύσπλαχνος και ελεήμων Κύριος δύναται να του παράσχει τη σωτηρία. Δεν δεσμεύεται ο Θεός εάν η Εκκλησία Του, κρίνουσα κατά άνθρωπον και μη έχουσα άλλη πληροφορία, αρνηθεί να μνημονεύσει τον νεκρό.
    3. Γιατί να αυτοκτονήσει, ένας νεαρός 15 ετών, από μια ασήμαντη αιτία, από μια άδικη αποβολή από το σχολείο ? Η ζωή είναι γεμάτη πιέσεις, διώξεις, βία, συκοφαντίες, κατατρεγμούς, προπηλακισμούς, χλευασμούς, ειρωνείες. Δεν δικαιολογούμε, βέβαια, τις καταστάσεις αυτές, ούτε συμφωνούμε η κοινωνία μας να είναι απάνθρωπη, να είναι <<έρημος και χέρσος από ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα>>, όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, δηλαδή μια κοινωνία <<έρημος και καταπεσούσα>>. Απεναντίας, πρέπει κανείς να εμμένει στον αγώνα για την ανατροπή της  κατάντιας αυτής στην κοινωνία μας. Αλλά σε έναν κόσμο που έφθασε να λατρεύει τον διάβολο και τα πάθη του, είναι αναπόφευκτο να έλθουμε αντιμέτωποι με τη σκληρότητα, και επιβάλλεται –με τη βοήθεια του Θεού, την προσωπική άσκηση και την κατάλληλη αγωγή– να χαλυβδώσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε να αντέχει σε όλες αυτές τις δοκιμασίες. Συνεπώς, η αυτοκτονία του νεαρού, αντί να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του Ιερέα που αρνήθηκε να τον κηδεύσει (ή -εξ αντιδιαστολής- το να επαινούμε μια εκκλησιαστική Αρχή, που επέτρεψε την  κηδεία κάποιου αυτόχειρα, ενώ δεν θα έπρεπε), θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει σε εργώδη αναζήτηση των αιτίων που η σημερινή οικογένεια, το σχολείο και η όλη κοινωνική αγωγή δημιουργεί λαπάδες, πλαδαρούς, μαλθακούς, κυριολεκτικά ετοιμόρροπους και αναμένοντες την πρώτη ελαφρά ώθηση για να πέσουν, νέους. Παλαιότερα οι καθηγητές ήταν αυστηροί, άτεγκτοι, είρωνες, προσβλητικοί στο έπακρο, αυθάδεις και ενίοτε απάνθρωποι και -δόξα τω Θεώ- δεν είχαμε αυτοκτονίες. Σήμερα, το σύστημα εκτρέφει <<μπούληδες>>. Και αντί να ανησυχούμε γι΄ αυτό, τα βάζουμε με τους Ιερείς. Θέλουμε να τηρούν οι Ιερείς τους Ιερούς Κανόνες για τον εαυτό τους (και εάν δεν το κάνουν, πέφτουμε σαν τα όρνια να τους φάμε), αλλά δεν θέλουμε να τους τηρούν όσον αφορά εμάς !!! Όπως τα βάζουμε και με τους τροχονόμους, όταν παραβαίνουμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
    4. Λέχθηκε, ότι η Ακολουθία της κηδείας δεν είναι μυστήριο, αλλά μια απλή προσευχή για καλή αποδοχή και ανάπαυση μετά των Αγίων, του αποβιώσαντος. Και συνεπώς δεν είναι σοβαρή παράβαση το να τελεσθεί και σε έναν αυτόχειρα. Και όμως η κηδεία είναι Μυστήριο και κανονικά τελείται μετά της Θείας Λειτουργίας. Και αυτό διασώζεται και σήμερα ακόμη στις κηδείες κληρικών και μοναχών, οι οποίες γίνονται μετά Θείας Λειτουργίας. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Γάμο, αλλά και με το Βάπτισμα και Χρίσμα. Τελούνταν μαζί με τη Θεία Λειτουργία, μέσα στη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, όμως, η φοβερή εκκοσμίκευση και η απομάκρυνση των χριστιανών από την Εκκλησία κατάντησαν τον Γάμο, το Βάπτισμα και την κηδεία απλές κοινωνικές κοσμικές τελετές, με ένα ελαφρό επίχρισμα χριστιανικής προσευχής. Βεβαίως, τα Μυστήρια παραμένουν Μυστήρια (και ο αριθμός τους ως προς το ότι είναι 7 είναι συμβολικός – ασφαλώς και είναι περισσότερα, πλείστα όσα τελούμενα συνιστούν Μυστήριο, όμως τα βασικά είναι 7), αλλά ο κόσμος δεν ωφελείται καθόλου από την παρουσία του σε αυτά ή όχι, εφόσον  ευρίσκεται μεν εκεί σωματικώς, όμως ψυχικά και πνευματικά βρίσκεται πολύ μακριά από τα τελούμενα και δεν συμμετέχει ενσυνείδητα. Κάποτε πρέπει τα Μυστήρια αυτά να ξαναμπούν ουσιαστικά στη ζωή των χριστιανών, οι οποίοι οφείλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτά με πλήρη συναίσθηση των τελουμένων. Επίσης, μετά την κηδεία ακολουθούν, ως γνωστόν, τα μνημόσυνα, που συνδέονται με τη Θεία Λειτουργία. Εάν κηδευτεί κάποιος που αυτοκτόνησε, έπεται ότι θα γίνει και μνημόσυνο, δηλαδή Θεία Λειτουργία υπέρ αυτού, πράγμα που απαγορεύει ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθεόυ Αλεξανδρείας.
    5. Συνεχώς αυξάνονται οι φωνές εκείνων που εξανίστανται και εξοργίζονται διότι η Εκκλησία προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους και τα σχολεία σε εκκλησιασμό, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, Ορθόδοξη κατήχηση. Φωνάζουν διαρκώς οι δαίμονες επιδιώκοντας την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη μεταβολή του σε μάθημα θρησκειολογικό, ιστορικό, χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα. Συνεχώς προτείνουν τη διάρρηξη των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους (πολιτείας), κ.τ.λ.  Ποιος, όμως, αντιδρά σε αυτές τις φασιστικές μεθοδεύσεις, που αφήνουν τη
νεολαία μας ακαθοδήγητη και ανερμάτιστη, πλαδαρή και νωχελική, ετοιμόρροπη και ευάλωτη ? Λείπει, λοιπόν, πλέον η σωστή, ρωμαλέα, ασκητική και νηπτική, εκκλησιαστική αγωγή. Οδηγούμε τους νέους μας σε μόνιμη ακηδία, σε ψυχική αποχαύνωση, σε επικίνδυνη χαλάρωση και έλλειψη κάθε ηθικής αντίστασης. Δηλαδή στην πνευματική νέκρωση. Μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν οι νέοι, μη έχοντας κάπου αλλού να στηριχτούν και να αντισταθούν στα όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία –και όχι μόνον– καταλήγουν στα φασιστικά τάγματα των  χρυσαυγιτών και στις κτηνώδεις και εξτρεμιστικές αντιδράσεις, που θυμίζουν το φανατικό Ισλάμ. Συμβαίνει διότι έβγαλαν από τη ζωή τους τον Χριστό, που είναι η ειρήνη και έλυσε τον φραγμό, το μεσότοιχο, της έχθρας που μας κατέτρεχε επί μακρόν -από καταβολής κόσμου- μέχρι την ενανθρώπισή Του. <<Ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα έν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας>>(Εφεσ. Β΄, 14-15). Και μετά απορούμε γιατί η Εκκλησία, με την άρνηση ταφής των -προ πολλού- πνευματικά νεκρών, μας υπενθυμίζει την ευθύνη και την ενοχή μας για το κατάντημά τους.
           Τούτη είναι, τελικά, η αιτία των αντιδράσεων αυτών. Και γι΄αυτό ζητούν όλοι εκείνοι τις Κηδείες. Να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας και να αποσείσουμε την ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, μέσα στις ψαλμωδίες της εκκλησιαστικής κηδείας. Νομίζοντας έτσι ότι ο νεκρός αναπαύεται, ένας νεκρός σωματικά που, όμως, προ πολλού νέκρωσε το πνεύμα και την ψυχή του, ενδεχομένως εξαιτίας των δικών μας παραλείψεων ή λαθών. Στο σημείο αυτό ταιριάζει απόλυτα η φράση του Κυρίου, προς εκείνο τον νέο, που ζήτησε από τον Κύριο να του  επιτρέψει να πάει να θάψει τον νεκρό πατέρα του και στη συνέχεια να επιστρέψει για να Τον ακολουθήσει, ότι <<άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς>>(Ματθ. Η΄, 22). <<Άσε τους πνευματικά νεκρούς να θάψουν αυτούς που έχουν πεθάνει>>.
        6. Σε όλα τούτα να προσθέσουμε ότι, μοναδική εξαίρεση για να κηδευτεί κάποιος αυτόχειρας κατά το εκκλησιαστικό Τυπικό υπάρχει μόνον εάν ήταν ψυχοπαθής ή φρενοβλαβής. Εάν, λοιπόν, η Εκκλησία επιτρέπει σε κάποιους αυτόχειρες την κηδεία, τούτο συμβαίνει έχοντας εχέγγυα ότι ο θανών ανήκε, έστω περιστασιακά, σε μια από τις δύο τούτες καταστάσεις. Και το να δηλώνει κάποιος τρίτος (συγγενής ή και ΜΜΕ) ότι συνειδητά προέβη στο απονενοημένο βήμα, αποτελεί όνειδος για τη μνήμη του, αλλά και υποδηλώνει ότι εξαπατήθηκε η Αρχή, που  επέτρεψε την τέλεση της κηδείας, εφόσον ο συνειδητά πράττων την αυτοχειρία επ΄ ουδενί δικαιολογείται να τύχει κηδείας στην Εκκλησία. Διαφορετικά, ποιος θα ήταν ο παιδευτικός (εκπαιδευτικός) αλλά και σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας, εάν και εφόσον δεν κανόνιζε (λάμβανε μέτρα, κατά τους ιερούς Κανόνες) όλους εκείνους που βλασφημούν τον Θεό και δε σέβονται τη ζωή, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές από την επίγειο βιοτή που, εξάλλου, δεν έφεραν εκείνοι στο φώς της υπάρξεως ? Μακροθυμία και ανοχή δείχνει η Εκκλησία για τη σωτηρία  της ψυχής. Όλα έχουν σκοπό τη σωτηρία μέσω της μετάνοιας. Αλλά σε αυτόν που, πλέον, δεν μπορεί να μετανοήσει διότι <<εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια>>(Ι. Χρυσόστομος) -δηλαδή <<μετά θάνατον δεν μπορείς πια να μετανοήσεις>> αλλά και <<Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας>>(Ρωμ. ΣΤ΄, 7), δηλαδή <<ο πεθαμένος δεν μπορεί πια να αμαρτήσει>>, αυτό σημαίνει η φράση αυτή – όχι εκείνο που εσφαλμένα ισχυρίζονται οι ανίδεοι περί την Αγία Γραφή και επικαλούνται ότι <<ο νεκρός συγχωρείται>>. Διαφορετικά όλοι θα συγχωρούνταν και όλοι θα σώζονταν (τότε  γιατί κάποιος να είναι δίκαιος στη ζωή του αφού θα συγχωρεθεί)- τι είδους μακροθυμία μπορείς να δείξεις ? <<Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος>>(Εβρ. Ι΄, 31). Είναι φοβερό να πέσεις στα χέρια του Θεού, που είναι-όντως- ολοζώντανος !-



Πηγές- Βοηθήματα- Κείμενα:
1.    Αγία Γραφή
2.    Ιερό Πηδάλιο, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976
3.    Περιοδικό <<Σπίθα>>, Ι. Μονή Λογγοβάρδας Πάρου, τεύχος Ιουνίου 2005

15 Ἰουνίου 2014 - Κυριακὴ Α΄ Ματθαίου (τῶν Ἁγίων Πάντων)

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 24

Κυ­ρια­κὴ Α΄ Ματ­θαί­ου (τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των)

15 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι΄ 32 – 33, 37 – 38, ιθ΄ 27 – 30 

Οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἔ­γι­ναν με­τὰ τὴν Πεν­τη­κο­στὴ Μάρ­τυ­ρε­ς τῆς ἀ­λή­θειας καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας ποὺ προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς «ἕ­ως ἐ­σχά­του τῆς γῆς». Τὶς δι­ό­δους τῆς φω­τει­νῆς τους πο­ρεί­ας ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι ποὺ κο­σμοῦν τὸ στε­ρέ­ω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὴ λαμ­πρύ­νουν μὲ τὴ μαρ­τυ­ρί­α τους. Σή­με­ρα, Κυ­ρια­κὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τι­μᾶ τὴν ἱ­ε­ρή μνή­μη ὅ­λων «τῶν ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος εὐ­α­ρε­στη­σάν­των ἁ­γί­ων». Ἐ­πει­δὴ ὑ­πάρ­χουν καὶ πρό­σω­πα τὰ ὁ­ποί­α δὲν ἔ­γι­ναν γνω­στὰ καὶ δὲν συμ­πε­ρι­λή­φθη­καν τὰ ὀ­νό­μα­τά τους στὸ ἁ­γι­ο­λό­γιο, μὲ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των, ὅ­λες οἱ μορ­φὲς ποὺ κα­τα­ξι­ώ­θη­καν ν’ ἁ­γιά­σουν ἀ­πο­λαμ­βά­νουν τῆς τι­μῆς ποὺ προ­σφέ­ρει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α.

Ὁ κοι­νὸς αὐ­τὸς ἑ­ορ­τα­σμὸς γί­νε­ται ἀ­κό­μα γιὰ νὰ δο­ξα­στεῖ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ, ἐ­πει­δὴ οἱ Ἅ­γιοι ἀ­πο­τε­λοῦν τὸν σπου­δαι­ό­τε­ρο καρ­πὸ τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὅ­πως εἴ­δα­με τὴν προ­η­γού­με­νη Κυ­ρια­κή, τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς «ἐ­πε­δή­μη­σεν ἐν κό­σμῳ».

Ἕ­να ἀ­πὸ τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ γνω­ρί­σμα­τα τῶν μορ­φῶν αὐ­τῶν ποὺ λάμ­πρυ­ναν μὲ τὴ ζω­ὴ τους τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι ἡ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἀ­γά­πη τους πρὸς τὸν Θε­ό. Ἐ­φάρ­μο­σαν τέ­λεια τὴν πρώ­τη ἐν­το­λὴ ποὺ ἔ­δω­σε ὁ Θε­ὸς στὸν Μω­ϋ­σῆ: «Ἀ­γα­πή­σεις Κύ­ριον τὸν Θε­όν σου ἐξ ὅ­λης τῆς ψυ­χῆς καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς καρ­δί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς δι­α­νοί­ας σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς ἰ­σχύ­ος σου». Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι οἱ ἅ­γιοι ἀ­γά­πη­σαν ἔμ­πρα­κτα τὸ Θε­ὸ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κό­μα καὶ ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό τους.

Αὐ­τὸ ἄλ­λω­στε μαρ­τυ­ροῦν τὰ βα­σα­νι­στή­ρια ποὺ ὑ­πέ­μει­ναν μέ­χρι θα­νά­του, ἀλ­λὰ καὶ ἡ πε­ρι­φρό­νη­ση ποὺ ἐ­πέ­δει­ξαν ἀ­πέ­ναν­τι στὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θά. Ἀ­πέ­δει­ξαν μὲ τὴ ζω­ή τους ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸ Θε­ὸ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρό­τε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λη ἀ­γά­πη καὶ δὲν ἐ­πι­δέ­χε­ται κα­νέ­ναν πε­ρι­ο­ρι­σμό. Ἄλ­λω­στε αὐ­τὸ το­νί­ζει καὶ ὁ Ἅ­γιος Μα­κά­ριος ὁ Αἰ­γύ­πτιος ὅ­ταν μᾶς λέ­ει ὅ­τι ἡ ἀ­πό­λαυ­ση τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­κό­ρε­στη. Σ’ αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν ἀ­γά­πη ὀ­φεί­λε­ται καὶ ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ νέ­φους τῶν Μαρ­τύ­ρων καὶ τοῦ ἀ­μέ­τρη­του πλή­θους ἐ­κεί­νων ποὺ προ­τί­μη­σαν ἀν­τὶ τῶν με­γα­λεί­ων τοῦ κό­σμου τὴν οὐ­ρά­νια πο­ρεί­α ποὺ ἀ­νε­βά­ζει κον­τὰ στὸ Θε­ό.

Αὐ­τὲς οἱ στρα­τι­ὲς τῶν Ἁ­γί­ων ἔ­δω­σαν καὶ ἰ­σχυ­ρὴ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή τους. Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α εὔ­κο­λη ὑ­πό­θε­ση, ἀ­φοῦ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ϊ­σμοῦ καὶ τὴν πρό­σκτη­ση τῆς τα­πεί­νω­σης. Χω­ρὶς τὴν ἀ­ρε­τὴ αὐ­τὴ φαν­τά­ζει νὰ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­μη ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως.

Ἡ πί­στη δὲν συ­νι­στᾶ μί­α ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἔν­νοι­α, ἀλ­λὰ μί­α βι­ω­μα­τι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ποὺ ἐκ­πη­γά­ζει ἀ­πὸ τὴν ἕ­νω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸ Χρι­στό. Συ­νή­θως ἀ­πὸ τὸ ἐκ­κο­σμι­κευ­μέ­νο πνεῦ­μα ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ σή­με­ρα, ἀ­πο­κο­μί­ζου­με τὴν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι πί­στη εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἡ πα­ρα­δο­χὴ με­ρι­κῶν ἀ­λη­θει­ῶν ἢ ἕ­να ἰ­δε­ο­λο­γι­κὸ σύ­στη­μα τὸ ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει νὰ πα­ρα­δε­χθοῦ­με καὶ ἴ­σως νὰ τὸ κα­τα­νο­ή­σου­με δι­α­νο­η­τι­κά. Βέ­βαι­α, εἶ­ναι καὶ αὐ­τά, ἀλ­λὰ ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη εἶ­ναι κά­τι βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρο. Ὑ­πο­δη­λώ­νει μί­α βα­θιὰ ὑ­παρ­κτι­κὴ κα­τά­στα­ση. Προ­σφέ­ρει ἕ­να μο­να­δι­κὸ βί­ω­μα καὶ μί­α ἐμ­πει­ρί­α ζω­ῆς ποὺ ὑ­φαί­νε­ται μέ­σα ἀ­πὸ τὴ λει­τουρ­γι­κὴ πρά­ξη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ποὺ εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ.

Τὴ με­γά­λη ση­μα­σί­α ποὺ ἔ­χει ἡ ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως στὴ ζω­ή μας, το­νί­ζει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σει: «Πᾶς ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς». Ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ὅ­ταν κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης Του θὰ ὁ­μο­λο­γή­σει ὡς φί­λους του ἄ­ξιους νὰ εἰ­σέλ­θουν στὴν Βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τέ­ρα Του, ὅ­λους ἐ­κεί­νους οἱ ὁ­ποῖ­οι στὴν πα­ροῦ­σα ζω­ὴ ἔ­δω­σαν ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως μὲ τὸν ἕ­να ἢ τὸν ἄλ­λον τρό­πο.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, μπο­ρεῖ σή­με­ρα ὡς μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας νὰ λε­γό­μα­στε πι­στοί, ἀλ­λὰ πολ­λοὶ ἀ­πὸ μᾶς ὄ­χι μό­νο δὲν ἔ­χου­με κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Χρι­στό, ἀλ­λὰ οὔ­τε κὰν γνω­ρί­ζου­με τὶς ἀ­λή­θει­ες τὶς ὁ­ποῖ­ες μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε. Ἀ­γνο­οῦ­με βα­σι­κὲς δι­δα­σκα­λί­ες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τε­λοῦ­με ὑ­πὸ ἄ­γνοι­α καὶ ταυ­τό­χρο­να ἀ­δυ­να­τοῦ­με νὰ συ­ναι­σθαν­θοῦ­με τὴν ἀ­δυ­να­μί­α μας αὐ­τή. Δὲν δι­α­θέ­του­με τὸν ἀ­παι­τού­με­νο ζῆ­λο γιὰ νὰ ζή­σου­με τὴν ἀ­λή­θεια ποὺ μᾶς σῴ­ζει. Οἱ και­ροὶ σή­με­ρα μὲ ὅ­λες τὶς προ­κλή­σεις ποὺ ξε­δι­πλώ­νουν κα­θη­με­ρι­νὰ μπρο­στά μας, μᾶς προ­σφέ­ρουν τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ δώ­σου­με κι ἐ­μεῖς ὁ­μο­λο­γί­α πί­στε­ως γιὰ τὴν πα­ρου­σί­α τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Αὐ­τὸ μπο­ροῦ­με νὰ τὸ κά­νου­με ὅ­ταν συμ­με­τέ­χου­με στὴν μυ­στη­ρια­κὴ ζω­ή της καὶ βι­ώ­νου­με τὰ Θεί­α δι­δάγ­μα­τά της, ὅ­πως αὐ­τὰ ἀ­πορ­ρέ­ουν μέ­σα ἀ­πὸ τὴν ἀ­λή­θεια τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

Ἂς τοὺς πα­ρα­κα­λοῦ­με λοι­πόν τοὺς Ἁ­γί­ους μας, νὰ πρε­σβεύ­ουν γιὰ μᾶς γιὰ ν’ ἀ­πο­κτή­σου­με αὐ­τὴ τὴ ζων­τα­νὴ πί­στη ἡ ὁ­ποί­α θὰ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρὸ στή­ριγ­μα τοῦ δι­κοῦ μας πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γῶ­να. Ἀ­μήν. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ο Μέγας Αντώνιος και ο μπαλωματής!

Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ' όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ' ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.

Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλη.

'Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του.

Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.

Ο απλοϊκός άνθρωπος, που δε του πήγαινε ο νους ποιός μπορούσε να ήταν εκείνος ο γερο-καλόγερος που ήλθε τόσο ξαφνικά να τον εξετάσει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά-αργά με ηρεμία:

- Δεν ξέρω, Αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. Κάθε πρωϊ σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στο λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ' αυτή την πόλι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες.

Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.

Ο Όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση:

- Συ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα.

Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα και κόπιασα, μα δεν έφτασα την ταπείνωσύνη σου.

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος Ελάτης

Στιγμιότυπα από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίας Τριάδος Ελάτης (Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 9 Ιουνίου 2014). Το φωτογραφικό υλικό είναι του κ. Γιάννη Μαρουκάκη. Δείτε το φωτογραφικό υλικό εδώ.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Oι γονείς μου όλο γκρινιάζουν

- Γέροντα, οι γονείς μου όλο γκρινιάζουν και πλέον δεν τους υποφέρω μέσα στο σπίτι τι να κάνω ;

- Βρε ευλογημένε , εσύ όταν ήσουν στην κούνια, μέρα νύχτα γκρίνιαζες .

Εκείνοι,τότε , σ΄επαιρναν στην αγκαλιά τους και σ΄έσφιγγαν γεμάτοι στοργή και αγάπη.

Θα σου άρεσε τότε εσένα να προβληματιζόντουσαν κι εκείνοι -όπως εσύ τώρα - και να σκεφτόντουσαν μήπως θα έπρεπε να σε στείλουν σε κανένα ίδρυμα για να ησυχάσουν ;

Η δικαιοσύνη του Θεού σου δίνει τώρα την δυνατότητα να ξεχρεώσεις λίγο από το χρέος προς τους γονείς σου με την ανάλογη εκ μέρους σου συμπεριφορά , που είχαν παλαότερα κι εκείνοι για σένα .

Πηγή: Αγάπη εν Χριστώ

Τα μνημόσυνα στο Άγιο Όρος

Τα μνημόσυνα στο Άγιο Όρος

Μνημόσυνο ξεχωριστό, στο Άγιο Όρος, δεν κάνουν στους μοναχούς. Μαζί με το κόλλυβο του Αγίου, βάζουν κι ένα μικρό πιατάκι με κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Μνημονεύονται οι Ηγούμενοι της τελευταίας 100ετίας και οι ιερείς και μοναχοί της τελευταίας 30ετίας. Κόλλυβο γίνεται όποτε τοποθετείται στο ναό εικόνα για προσκύνηση. Το Σάββατο πάντως γίνεται οπωσδήποτε των κεκοιμημένων, εκτός αν τύχει απόδοση δεσποτικής γιορτής. Είναι ένα τσίγκινο πιατάκι με σταράκι βρασμένο που το βάζουν κάτω από την εικόνα του Χριστού.

Το κόλλυβο της πανήγυρης απαιτεί αληθινή ζαχαροπλαστική τέχνη. Συνήθως στην επιφάνειά του αγιογραφείται ο κτήτωρ ή ο Άγιος επ΄ ονόματι του οποίου τιμάται το καθολικό, π.χ. ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στη Μεγίστη Λαύρα, ο Τίμιος Πρόδρομος στη Μονή Διονυσίου.

Οι Αγιογραφίες αυτές με χρωματιστή ζάχαρη είναι έργα τέχνης, που δυστυχώς καταστρέφονται, αφού τα κόλλυβα μοιράζονται και τρώγονται.

Το συνηθισμένο κόλλυβο γίνεται ως εξής: Βάζουν χτυπημένο σιτάρι (συνθλίβεται) στο νερό να φουσκώσει. Το βράζουν σε κρύο νερό. Σε μισή ώρα με 3/4 χύνουν το νερό και βάζουν άλλο που βράζει, ώσπου το σιτάρι να γίνει τριαντάφυλλο και το ζουμί του γίνει χυλός. Προσθέτουν λίγο αλατάκι. Μετά παίρνουν το ζουμί, που γίνεται σαν ρόφημα με ζάχαρη και κανέλλα. Μετά πλένουν το σιτάρι με κρύο νερό, για να φύγει η κόλλα του και το απλώνουν να στεγνώσει. Δύο με τρεις ώρες πριν τη Θεία Λειτουργία ο διακονητής παίρνει ψιλοτριμμένο παξιμάδι και ρίχνει μια χούφτα μέσα στα κόλλυβα, για να τραβήξει την υγρασία, νάναι στεγνά. Ύστερα θα το κοσκινίσει, για να φύγει το παξιμάδι. Το σιτάρι είναι πιά έτοιμο. Το στρώνει και από πάνω του στρώνει τη ζάχαρη (όχι άχνη, αλλά κρυσταλλική) και κάνει σταυρό με ζάχαρη χρωματισμένη με κανέλλα. Αν θέλει, ανακατεύει προηγουμένως το σιτάρι με φουντούκι τριμμένο.

Στο κόλλυβο της πανήγυρης προσθέτει τριμμένο καρύδι, μοσχοκάρφια κοπανισμένα, κίμινο. Αντί καρυδιού σε μερικά μοναστήρια βάζουν καβουρδισμένα φουντούκια τριμμένα (τους αφαιρούνται οι φλούδες) κι αντί για μοσχοκάρφια κανέλλα.

Αξίζει να αναφερθεί πως γίνονται οι Αγιογραφίες: με σπιρτόξυλο ή την ξύλινη άκρη ψιλού πινέλλου ζωγραφικής πατούν το σχέδιο πάνω στη ζάχαρη από το ανθίβολο. Τώρα πιά μπορούν να γεμίσουν τα ρούχα, το πρόσωπο, τα μαλλιά με ζάχαρη διαφόρων χρωμάτων. Για διακόσμηση βάζουν ακόμη κουφέτα και ασημένια κουφετάκια (που είναι μακαρόνια και φακές βουτηγμένες σε ασημί ζαχαρόπηκτο.

Το συνηθισμένο κόλλυβο είναι το καθημερινό γλύκισμα των μοναχών στα κοινόβια. Οι Ρώσοι συνηθίζουν στο Άγιον Όρος να κάνουν το κόλλυβο όχι με σιτάρι, αλλά με ρύζι, όπως στη Ρωσία. Ο Σμυρνάκης σημειώνει ότι αυτό γίνεται τόσο στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος όσο και στις ρωσικές σκήτες και κελλιά.

πηγή:Πληροφορίες: Ι.Μ. Χατζηφώτη,

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ,

εκδ. Δημ.Ν. Παπαδήμα,

Αθήνα, 1999.

8 Ἰουνίου 2014 - Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 23 

Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς 

8 Ἰ­ου­νί­ου 2014 

Ἰ­ω­άν­νου ζ΄, 37-52, η΄12

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρια­κή της Πεν­τη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι ἡ γε­νέ­θλιος ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. 

Ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι «ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τῶν αἰ­ώ­νων ἐν τῷ Θε­ῷ τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να γνω­ρι­σθῇ νῦν ταῖς ἀρ­χαῖς καὶ ταῖς ἐ­ξου­σί­αις ἐν τοῖς ἐ­που­ρα­νί­οις διὰ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ». 

Ἐ­δῶ βλέ­που­με νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται πο­λὺ βα­σι­κὲς ἀ­λή­θει­ες: α) Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει «πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων» στὸ Πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, β) εἶ­ναι ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη, για­τί ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χε δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος καὶ ἔ­πρε­πε ὁ Θε­ὸς Λό­γος νὰ σαρ­κω­θεῖ ἐν χρό­νῳ, γ) τὰ πάν­τα ἐ­κτί­σθη­σαν διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ποὺ εἴ­ναι «εἰ­κὼν τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­ο­ρά­του» καὶ ὁ τε­λι­κὸς προ­ο­ρι­σμὸς τῆς ὕ­παρ­ξής μας καὶ δ) ἐ­γνω­ρί­σθη διὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ. 

Σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἡ με­γά­λη ὑ­πό­σχε­ση τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ποὺ εἶ­ναι ὁ ἐρ­χο­μὸς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ἦ­ταν ἡ ὑ­πό­σχε­ση γιὰ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο. Μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε μὲ ἀν­θρώ­πι­νο τρό­πο τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο. Ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­πε­κά­λυ­ψε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ καὶ σω­σμέ­νου ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ νε­ροῦ γιὰ νὰ μᾶς πα­ρα­πέμ­ψει στὴ ζω­τι­κὴ ἐ­νέρ­γεια τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν, δη­λα­δὴ αὐ­τὸ ποὺ χο­ρη­γεῖ τὴ ζω­ὴ στὸν ἄν­θρω­πο, εἶ­ναι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου «πνεῦ­μα Θε­οῦ ἐ­πε­φέ­ρε­το ἐ­πά­νω τοῦ ὕ­δα­τος». Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀγ­κα­λιά­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸν κό­σμο καὶ μὲ τὴν πνο­ὴ του ζω­ο­ποι­εῖ τὰ πάν­τα. Καὶ στὴ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται ἀ­να­φο­ρὰ γιὰ «πνο­ὴ ζω­ῆς», μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ὸς ἐ­νε­φύ­ση­σε τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα στὸν ἄν­θρω­πο. Χω­ρὶς τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ὁ ἄν­θρω­πος δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὴ καὶ ζων­τα­νὴ ὕ­παρ­ξη. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­νυ­ψώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸ βι­ο­λο­γι­κὸ ἐ­πί­πε­δο στὸ χῶ­ρο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ κό­σμος τῆς ἐ­πο­χῆς μας ὅ­μως δὲν πα­ρου­σι­ά­ζε­ται πρό­θυ­μος νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὶς ἀ­λή­θει­ες ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἑ­ορ­τὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Ἡ ση­με­ρι­νὴ κοι­νω­νί­α, δυ­στυ­χῶς, υἱ­ο­θε­τεῖ ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κὰ στη­ρίγ­μα­τα. Ἐν­θαρ­ρύ­νει τὴ δι­ά­σπα­ση τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης καὶ ἐγ­κλω­βί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὸ ἀ­το­μι­κὸ ἐ­γώ. Ἡ τρα­γω­δί­α τοῦ ση­με­ρι­νοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὅ­τι πι­στεύ­ει πὼς μὲ τὴ μο­να­ξιὰ του ἀ­μύ­νε­ται καὶ δι­α­σώ­ζει τὴν ἀν­θρω­πιά του, ἐ­νῶ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τὴν κα­τα­δι­κά­ζει καὶ τὴν ἐ­ξον­τώ­νει. 

Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­πο­κα­θι­στᾶ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης ἀ­νά­με­σα στὸ Θε­ὸ καὶ τοὺς ἀν­θρώ­πους. Μό­νον ἔ­τσι δι­α­λύ­ε­ται ἡ σύγ­χυ­ση καὶ ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ ἀ­πο­κα­θί­στα­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα μᾶς χα­ρί­ζει τὸ ζω­ο­ποι­ὸν ὕ­δωρ ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ρέ­ει ἡ χρη­στό­τη­τα, ἡ κα­λω­σύ­νη, ἡ ἀ­γα­θω­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Κι ἔ­τσι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ζω­ο­ποι­εῖ τὰ ἀν­θρώ­πι­να πρό­σω­πα. 

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος δι­α­λύ­ει τὰ ἀ­βά­στα­χτα σκο­τά­δια τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει: «Ἐ­γὼ εἰ­μι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Τὸ φῶς, ποὺ χα­ρί­ζει καὶ προ­ά­γει τὴ ζω­ή, εἶ­ναι ἡ κοι­νω­νί­α τῆς χρη­στό­τη­τας καὶ τῆς ἀ­γά­πης. Μᾶς τὴν προ­σφέ­ρει ὁ Κύ­ριος μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, ποὺ «συγ­κρο­τεῖ ὅ­λον τὸν θε­σμὸ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Γι’ αὐ­τὸ καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι καὶ θὰ εἶ­ναι «τὸ στε­ρέ­ω­μα, ἡ κα­τα­φυ­γὴ καὶ ἡ σω­τη­ρί­α μας». Ἀ­μήν.

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ (5 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ (5 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

“Ο άγιος Δωρόθεος ζούσε κατά τους χρόνους του βασιλιά Λικίνιου και ήταν επίσκοπος Τύρου. Επί των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, λόγω του διωγμού που επρόκειτο να ξεσπάσει, άφησε την οικία του και τον τόπο του και απήλθε στη Δυσσόπολη. Μετά την καταστροφή αυτών, πήγε στην Τύρο και κατεύθυνε την Εκκλησία του μέχρι την εποχή του Ιουλιανού του παραβάτη. Τότε ξαναπήγε στη Δυσσόπολη, όπου αφού συνελήφθη από τους άρχοντες του Ιουλιανού και υπέμεινε πολλά βασανιστήρια, σε βαθύτατο γήρας έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, προσφέροντας την ψυχή του στον Θεό την ώρα που έπασχε, σε ηλικία ήδη εκατόν επτά ετών. Άφησε διάφορα εκκλησιαστικά συγγράμματα και ιστορίες, στα ελληνικά και τα ρωμαϊκά. Διότι γνώριζε και τις δύο γλώσσες, από τη μεγάλη σπουδή του και την κλίση της φύσης του”.

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος, όπως γίνεται συνήθως στην εκκλησιαστική υμνολογία, αξιοποιεί το όνομα του αγίου Δωροθέου, προκειμένου να τον τοποθετήσει από πλευράς πνευματικής: ο άγιος υπήρξε το δώρο του Θεού στην Εκκλησία για να βοηθήσει τους πιστούς στη σωτηρία τους, ο ίδιος προσφέρθηκε ως δώρο στον Θεό με την ασκητική του διαγωγή και το μαρτύριό του. ῾Αυτός που από την πλούσια αγάπη Του παρέχει τα δώρα ως Θεός σ᾽ αυτούς που έχουν ανάγκη, δώρισε εσένα, Δωρόθεε, σαν θεϊκό δώρο στην Εκκλησία, για τη φανερή σωτηρία των πιστών᾽(῾Σε ως θείον δώρον, Δωρόθεε, ο τα δώρα ως Θεός παρέχων πλουσία χρηστότητι τοις δεομένοις εις πιστών εναργή σωτηρίαν, τη Εκκλησία εδωρήσατο᾽) (ωδή θ´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου, παμμακάριστε Δωρόθεε, ως καθαρότατο δώρο στον Θεό, με τον τέλειο βίο σου και το ιερό μαρτύριό σου᾽(῾Δώρον Θεώ, παμμάκαρ, σεαυτόν προσήξας καθαρώτατον, διά βίου τελείου και σεπτού μαρτυρίου, Δωρόθεε᾽) (ωδή α´). ῾Πρόσφερες τον εαυτό σου ως άγιο θεϊκό δώρο στον Δημιουργό, αφού προηγουμένως διέπρεψες στην άσκηση και ύστερα άθλησες με δύναμη στο μαρτύριο᾽ (῾Δώρον θείον άγιον σαυτόν προσήξας τω Κτίστη, πρότερον εν τη ασκήσει ενδιαπρέψας, ύστερον τω μαρτυρίω στερρώς αθλήσας᾽) (κοντάκιο).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

ΠΗΓΗ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ

Εγκώμια και Χαιρετισμοί Αγίου Ιωάννου Ρώσσου

ΕΓΚΩΜΙΑ

(Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης)

ΣΤΑΣΙΣ Α. Ήχος πλ. α . Η ζωή εν τάφω.

Ακροστιχίς: Χαίροις Ρώσσων το καύχημα.

Χαρισμάτων θείων, ως υπάρχων κρουνούς, θείαν χάριν ουρανόθεν παράσχου μοι, Ιωάννη Ρώσσων πάντιμε βλαστέ.

Αριστεύσας μάκαρ, εν αγώσι καλοίς, Ιωάννη αριστεύειν αξίωσον, και ημάς εν θείοις σκάμμασιν αεί.

Ιλαρά καρδία, τω Δεσπότη Χριστώ, Ιωάννη εφεπόμενος είληφας, θείου Πνεύματος αφθάρτους δωρεάς.

Ρώσσων έθνος άπαν, εγκαυχάται εν σοι, εκ γαρ τούτων ως αστήρ ανατέταλκας, Ιωάννη καταυγάζων πάσαν γην.

Ουρανών δυνάμεις, και χορείαι βροτών, πολιτείαν σου την θείαν γεραίρουσιν, Ιωάννη Εκκλησίας θησαυρέ.

Ισταμένω οίκω, Ιωάννη Θεού, της ψυχής σου την λαμπάδα ετήρησας, ανημμένην εν ελαίω αρετών.

Στρατευθείς παμμάκαρ, επιγείω στρατώ, εκ Ρωσσίας ως αιχμάλωτος έφθασας, εν Ασία Ιωάννη τη Μικρά.

Ρήσεσιν ενθέοις, Ιωάννην Χριστόν, ωμολόγεις του αυθέντου σου έμπροσθεν, τον κρατούντα πασν κτίσιν τη χειρί.

Ωραΐσας Πάτερ, σην ψυχήν αρεταίς, Ιωάννη Εκκλησίαν εφαίδρυνας, ταις αφθάρτοις και τιμίαις καλλοναίς.

Σφραγισθείς τω τύπω, του Τιμίου Σταυρού, Ιωάννη τον πολέμιον ήσχυνας, ως στρουθίον υποτάξας σοις ποσίν.

Ως ναόν τον σταύλον, ενεποίεις Θεού, και εν τούτω Ιωάννη ανέμελπες, την χρηστότητα Αυτού διηνεκώς.

Νυσταγμόν βλεφάροις, ουκ εδίδως τοις σοις, έως ου τον Παντεπόπτην ιλέωσας, Ιωάννη Ον επόθεις εκ παιδός.

Τας πικρίας πάσας, διελθών εν χαρά, ευφροσύνης της αρρήτου ηξίωσαι, Ιωάννη συν Οσίων τοις χοροίς.

Όλβον ελογίζου, πάσαν χλεύην σκληράν, διο πλούτον τον πολύτιμον εύρηκας, Ιωάννη εν ταμείοις τ’ ουρανού.

Κρίμασιν οις οίδεν, Ιωάννη Χριστός, της δουλείας τον ζυγόν καθυπέμεινας, ελευθέραν δε εκέκτησο ψυχήν.

Άνωθεν το όμμα, ανατείνων Θεώ, Ιωάννη τοις Αγγέλοις συνόμιλος, συ εγένου και εδόξαζες Αυτόν.

Υετώ των θείων, και σεπτών σου ευχών, καταρδεύεις Ιωάννη πανεύφημε, τας καρδίας των τιμώντων σε πιστώς.

Χείρας εκπετάσας, Ιωάννη Θεώ, του ελέους δωρεάς εναπείληφας, διανέμεις όθεν ταύτας τοις πιστοίς.

Η φαιδρά σου μνήμη, συγκαλεί των πιστών, τας χορείας Ιωάννη αοίδιμε, ανυμνείν τον σε δοξάσαντα Αυτόν.

Δόξα. Τριαδικόν.

Μίαν προσκυνούμεν, εν προσώποις τρισί, την Θεότητα: Πατέρα τον Άναρχον, συν Υιώ τε Πνεύμα Άγιον πιστώς.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Απειράνδρως μόνη, τον Θεόν εν σαρκί, απεκύησας Μαρία Πανάχραντε, και εβάστασας χερσί σου Μητρικαίς.

ΣΤΑΣΙΣ Β. Ακροστιχίς: Της Ελλάδος πλούτε αδιάφθορε.

Τάξεις λειτουργών, Ασωμάτων καθορώσαι Πάτερ, τρόπαια τα σα εν θάμβει εξέστησαν, Ιωάννη α επέγραψας εν γη.

Ήλιον Χριστόν, τον ανέσπερον πάσι μηνύεις, σου τοις θαυμαστοίς και θείοις πυρσεύμασιν, Ιωάννη της Ρωσσίας ο φωστήρ.

Σε ομολογώ, τον οικτίρμονα Θεόν των όλων, και των δυσμενών αρνούμαι το άθεον, Ιωάννη ανεβόας ευθαρσώς.

Έδωκας ημίν, ταπεινώσεως τελείας τύπον, ότι θαυμαστώς τας θλίψεις υπέμεινας, Ιωάννη δυναμούντός σε Χριστού.

Λάμπεις τηλαυγώς, των θαυμάτων σου φαιδραίς ακτίσι, και των πειρασμών σκεδάζεις σκοτόμαιναν, Ιωάννη υπηρέτα του Φωτός.

Λύμην του εχθρού, απεβάλου καρτεροίς σου πόνοις, και τας εντολάς Κυρίου σου έστερξας, Ιωάννη οία δούλος αγαθός.

Αύρα ως λεπτή, εκ σορού σου της αγίας πνέει, Πάτερ η οσμή χαρίτων του Πνεύματος, Ιωάννη κατατέρπουσα ημάς.

Δάκρυσι την γην, καταρδεύσας Ιωάννη θείοις, ήνεγκας καρπόν πολύχουν και πάντιμον, της στερράς ομολογίας του Χριστού.

Όπλον ιερόν, την νηστείαν κεκτημένος Πάτερ, θέλημα σαρκός τελείως ενέκρωσας, Ιωάννη και εζώωσας ψυχήν.

Σκίρτα ιερώς, και αγάλλου της Ευβοίας γαία, ότι θησαυρόν ατίμητον έσχηκας, Ιωάννου θαυματόβρυτον σορόν.

Πέτρα της ζωής, Ιωάννη ως ερείσας πόδας, λύπαις και ποιναίς ασάλευτος έμεινας, των πιστών επιστηρίζεις δε ψυχάς.

Λάρνακα την σην, κατασπάζομαι ω Ιωάννη, θείου γλυκασμού εκβλύζουσαν νάματα, και μηνύουσαν την μόνην χαρμονήν.

Όμμασι ψυχής, το αμήχανον εώρας κάλλος, όθεν ηδονάς προσκαίρους εμίσησας, Ιωάννη του Κυρίου εραστά.

Ύδωρ της ζωής, Ιωάννη το καινόν τε πόμα, χείλεσιν αγνοίς αξίως εξέπιες, και κατέσβεσας την δίψαν σης ψυχής.

Τέτρωται εχθρός, Ιωάννη ταις πληγαίς σαρκός σου, και σης προσευχής ροπή τα νοσήματα, θεραπεύεις των σωμάτων και ψυχών.

Έστειλας τροφήν, τω αυθέντη σου μακράν εστώτι, την προς τον Θεόν πολλήν παρρησίαν σου, Ιωάννη προδηλούσαν εμφανώς.

Άνακτα Χριστόν, τον συντρίψαντα θανάτου κράτος, πάσί τε βροτοίς ζωήν δωρησάμενον, Ιωάννη διαγγέλεις τοις λαοίς.

Δράκοντα δεινόν, εναπέκτεινας ω Ιωάννη, τον εκ της Εδέμ Αδαμ εξωρίσαντα, ζωηφόρους δε κατώκησας αυλάς.

Ίππων εν σμικρώ, σκοτεινώ τε κατοικήσας σταύλω, τούτον ως φωτός εποίησας θάλαμον, Ιωάννη σαις απαύστοις προσευχαίς.

Άχραντα Θεού, και αμώμητα ζητήσας Δώρα, μήλω εν μικρώ μετέσχες προ τέλους σου, Ιωάννη ιερέως ταις χερσίν.

Φόβον τον αγνόν, εν γαστρί σου συλλαβών καρδίας, έτεκες Θεού το φίλτρον το άγιον, Ιωάννη ως υιός αγαπητός.

Θάρσει ιερώ, ωμολόγεις τω Θεώ των όλων, Ον και νυν ημίν ευίλατον ποίησον, Ιωάννη παρρησία σου πολλή.

Όλη σου ψυχή, Ιωάννη τον Θεόν ποθήσας, έλαβες καλώς μυρίων απόλαυσιν, καθορών Αυτού το φως το τριλαμπές.

Δόξα. Τριαδικόν.

Ρήματι τω Σω, εκ μη όντων συνεστήσω πάντα, Άναρχε Τριας Πατήρ ο αγέννητος, ο Υιός τε και το Πνεύμα το ευθές.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Έτεκες σαρκί, απειράνδρως τον Θεόν Μαρία, γάλακτι τω Σω Αγνή δε εξέθρεψας, τον τω μάννα διαθρέψαντα λαόν.

ΣΤΑΣΙΣ Γ. Ήχος γ’ . Αι γενεαί πάσαι.

Ακροστιχίς: Ιωάννη νέε Ομολογητά. Ισιδώρας.

Ίλαθι Οικτίρμον, πρεσβείαις Ιωάννου, του Ομολογητού Σου.

Ώραν Ιωάννη, νεότητος παρείδες, Θεώ ακολουθήσας.

Άνακτι των όλων, πειθήσας Ιωάννη, τερπνά της γης ηρνήσω.

Ναίων Ιωάννη, εν τω ναώ Κυρίου, την χάριν εκομίζου.

Νεύσει ολοτρόπω, τας εντολάς τας θείας, ετήρεις Ιωάννη.

Ήλιος καθάπερ, εκλάμπεις Ιωάννη, φωτώνυμε εργάτα.

Νύκταν και ημέραν, Θεόν εδοξολόγεις, παμμάκαρ Ιωάννη.

Έσχες Ιωάννη, ψυχή σου εν αγία, αγνόν Κυρίου φόβον.

Έλεγες ευτόλμως, Θεόν τον εν Τριάδι, πιστεύων Ιωάννη.

Όμμασι καρδίας, Σταυρόν Χριστού το θείον, εώρας Ιωάννη.

Μέλεσι σαρκός σου, εδέχθης Ιωάννη, παντοδαπάς κακώσεις.

Όψις σου η θεία, σιδήρω πυρωθέντι, εστέφθη Ιωάννη.

Λύμην της κακίας, απώσω Ιωάννη, αγαθωσύνης τρόποις.

Όλβιον νυν σκήνος, του Ρώσσου Ιωάννου, ασπάζομαι εκ πόθου.

Γη η της Ευβοίας, τη λάρνακί σου μάκαρ, καυχάται Ιωάννη.

Ήρας αφθαρσίας, το στέφος Ιωάννη, χειρός εκ ζωηφόρου.

Τρόπαιά σου θεία, απαύστως μεγαλύνω, θεόφρον Ιωάννη.

Άγγελος καθάπερ, σαρκί επολιτεύσω, εν γη ω Ιωάννη.

Ίδον Ιωάννη, φωτός πυρίνην στήλην, τω τάφω σου τω θείω.

Σαρξ η άφθορός σου, φλεχθείσα ουκ εκάη, χαρίες Ιωάννη.

Ίαμα και χάριν, εκβλύζεις Ιωάννη, ποτάμιον ως ρείθρον.

Δέχου Ελεήμον, αεί Σε δυσωπούντα, τον Ρώσον Ιωάννην.

Ως χρυσόν πλουτούμεν, σορόν σου Ιωάννη, και ευωδίας κρήνην.

Ράνον Ιωάννη, των σων ευχών τω όμβρω, την χάριν σοις ικέταις.

Δόξα. Τριαδικόν.

Άναρχον Πατέρα, συνάναρχον Υιόν τε, και Πνεύμα σέβω θείον.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Σύσκιόν Σε όρος, δασύ τε Θεοτόκε, προφήτης Σε εκάλει.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ. Ήχος πλ. α’ .

Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με, τον Όσιόν Σου μέλψαι.

Την αγίαν σου μνήμην, μετά δέους τιμώσιν, Ιωάννη παμμάκαρ, αιτών Ρώσσων πατριαί, και Ελλήνων το γένος, τρόπαια λαμπρά των σεπτών αγώνων σου, μετά δέους άμα εγκωμιάζοντες.

Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με, τον Όσιόν Σου μέλψαι.

Ως αιχμάλωτος ήχθης, αδουλώτω ψυχή σου, ιερέ Ιωάννη, εκ Ρωσσίας της κλεινής, εις την γην της Ασίας, ήνπερ θαυμαστώς δαδουχίαις άθλων σου, ως λαμπάς Κυρίου εφωταγώγησας.

Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με, τον Όσιόν Σου μέλψαι.

Εν τω στάβλω διήλθες, υπομένων τας θλίψεις, καρτερώς Ιωάννη, τας νηστείας τας μακράς, προσευχάς τας αγρύπνους, ύβρεις τε πικράς και σαρκός σου κάκωσιν, την ψυχήν σου θείως όθεν ελάμπρυνας.

Ευλογητός ει Κύριε, δόξη στέψας τον Ομολογητήν Σου.

Της αφθόρου σαρκός σου, το πανίερον σκήνος, ευλαβώς Ιωάννη, προσκυνούμέν οι πιστοί, εξ αυτής απαντλούντες, ρώσιν των ψυχών και σωμάτων ίασιν, ως θαυμάτων κρήνη η αδαπάνητος.

Ευλογητός ει Κύριε, μεγαλύνας τον Ομολογητήν Σου.

Μεγαλόνησος χαίρει, επί σοι και καυχάται, της Ευβοίας αξίως, ωσεί πλούτος γαρ, αυτή Ιωάννη εδόθης, πάντας ευλογών τους εις σε προστρέχοντας, θησαυρίζων χάριν την πολυχεύμονα.

Δόξα. Τριαδικόν.

Συν Πατρί προσκυνούμεν, τον Υιόν και το Πνεύμα, ομοδύναμον κράτος, την Τριάδα την απλήν, και αμέριστον φύσιν, συν ταις στρατιαίς των Αγγέλων ψάλλοντες, ομοφώνως πάντες ύμνον Τρισάγιον.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Παρθενίας Σου κλείθρα, ασφαλή επαφήκε, ο Δεσπότης των όλων, εν τη μήτρα Σου Αγνή, κατοικήσας αφράστως, και σωματωθείς υπέρ νουν και έννοιαν, Θεοτόκον μόνην σε απειργάσατο.

Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, δόξα Σοι ο Θεός (γ ).

ΕΓΚΩΜΙΑ ΕΤΕΡΑ. Ήχος γ . Ακατάληπτόν εστι.

Ακροστιχίς: Σκήνός σου το άφθαρτον σέβω Ιωάννη. Ισιδώρας.

Σελασφόροις σου ευχαίς, θείε Ομολογητά, Ιωάννη το βαθύ, σκότος λύσόν μου ψυχής.

Κράτυνόν μου την φωνήν, Ιωάννη του υμνείν, αριστείας σου πολλάς, θείε Ομολογητα.

Ηδυνθείς ταις καλλοναίς, του Δεσπότου σου Χριστού, Ιωάννη τας εν γη, εβδελύξω καλλονάς.

Νέος ώφθης ως αστήρ, εκ Ρωσσίας της κλεινής, Ασιάτιδα δε γην, Ιωάννη φρυκτωρείς.

Ουδαμώς την του Θεού, καταλείπω στρατειάν, τοις αθέοις ευθαρσώς, Ιωάννη εκβοάς.

Σάλου ρύου με παθών, ασαλεύτοις σου ευχαίς, Ιωάννη τω Χριστώ, ο ερείσας πόδας σους.

Σάκκον Πάτερ και σποδόν, ενεδύσω επί γης, λαμπροτάτην ουν στολήν, Ιωάννη εύρες νυν.

Όπλον έσχες ισχυρόν, Ιωάννη την ευχήν, δάκρυα υπομονήν, και ταπείνωσιν πολλήν.

Ύβρεις και μυκτηρισμόν, έπιες περιχαρώς, Ιωάννη του Χριστού, πάθος θείον ενορών.

Των αλόγων σκοτεινόν, έχων στάβλον ως στρωμνήν, Ιωάννη του Ιώβ, εμιμήσω ανδρικώς.

Όρους θέμενον ζωής, Ιωάννη και καιρούς, εν τω βίω σου παντί, ενστερνήσω αληθώς.

Άλλος Λάζαρος πτωχός, έζης εν υπομονή, ευχαρίστω τε ψυχή, Ιωάννη θαυμαστέ.

Φύλαξ θείων εντολών, και εργάτης ων πιστός, Ιωάννη δυσωπείς, Νομοδότην εκτενώς.

Θέλημα το της σαρκός, Ιωάννη παντελώς, ως νεκρώσας την ζωήν, εύρες την αληθινήν.

Άρτον τον ζωοποιόν, αγαπήσας τον Χριστόν, ειστιάθης την ψυχήν, Ιωάννη εσαεί.

Ρώσσων γένος σε τιμά, και Ελλάς εν σοι σκιρτά, ως πλουτούσα θησαυρόν, Ιωάννη σην σορόν.

Των Οσίων στρατιαί, Ομολογητών χοροί, επαγάλλονται εν σοι, Ιωάννη ιερέ.

Όμβροις θείων σου ευχων, καταρδεύεις μυστικώς, Ιωάννη τας ψυχάς, των φωνούντων σε πιστώς.

Νουνεχώς εμμελετών, Ιωάννη τας γραφάς, ώφθης γνώσεως κρατήρ, της σοφίας τε πηγή.

Σκήνός σου το ιερόν, Ιωάννη προσκυνώ, τον Δεσπότην σου υμνών, τον αλλότριον φθοράς.

Εν ναώ σου ιερώ, ως εν άλλη Σιλωάμ, ρώσις βλύζει των παθών, Ιωάννη δαψιλώς.

Βαπτιστού την ιεράν, κλήσιν μάκαρ ως πλουτών, Ιωάννη την οδόν, μετανοίας μαρτυρείς.

Ως θησαύρισμα σεπτόν, χάριτός τε κιβωτός, λάρναξ δέδοται η ση, Ιωάννη της πιστοίς.

Ίθυνόν με προς ζωής, Ιωάννη τας οδούς, ο θανάτου της σαρκός, αρνησάμενος φθοράν.

Ώφθης βέλος κατ’ εχθρού, θείε Ομολογητά, Ιωάννη τη πολλή, άκρα τε υπομονή.

Ασκηθείς εν δουλικώ, Ιωάννη τω ζυγώ, ελευθέρα σου φωνή, καθωμίλεις τω Θεώ.

Νίκης στέφος το λαμπρόν, ση ετέθη κορυφή, αντί πόνων σου μακρών, Ιωάννη Αθλητά.

Νεύσον Πάτερ συμπαθώς, παρακλήσεσιν ημών, Ιωάννη ο Χριστώ, ανανεύων ακλινώς.

Ήλιον τον μυστικόν, καταγγέλεις τοις λαοίς, Ιωάννη του φωτός, ως ακτίς θεολαμπής.

Ιλαρά σου τη ψυχή, Ιωάννη εντολάς, εξετέλεις του Χριστού, οία δούλος αγαθός.

Στίγματα εν τη σαρκί, μαρτυρίου του σεπτού, επεβάστασας καλώς, Ιωάννη ιερέ.

Ίλαθι τοις στεναγμοίς, Ιωάννη των πιστών, ο βοήσας τω Θεώ, αλαλήτοις στεναγμοίς.

Δίψαν παύσον των ψυχών, ομβροτόκοις σου ευχαίς, Ιωάννη ως πιών, τον χειμάρρουν της τρυφής.

Ωραιότητος πηγή, ως εγγίσας τω Χριστώ, Ιωάννη καλλονής, ώφθης τύπος θεϊκής.

Ρώμην δίδου τοις πιστοίς, τον εχθρον καταπατείν, Ιωάννη ο εχθρώ, ρωμαλέως συμπλακείς.

Δόξα. Τριαδικόν.

Αγεννήτου εκ Πατρός, γεννηθέντα τον Υιόν, δια Πνεύματος ημίν, Ιωάννη μαρτυρείς.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Σαρκοφόρος ο Θεός, καθωράθη Μαριάμ, εν γαστρί Σου της αγνής, εθεώθη τε Αδάμ.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

(Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης)

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ . Τη Υπερμάχω.

Ομολογίας της αρίστης τον ακραίμονα, της ταπεινώσεως της θείας το υπόδειγμα, εκουσίως καρτερήσαντα τας πικρίας, της σαρκός εν αφθαρσία διαλάμποντα, Ιωάννην μεγαλώνυμον τιμήσωμεν, αναμέλποντες:

χαίροις Ρώσσων το καύχημα.

Άϋλον πολιτείαν υλική εν σαρκί σου, διήξας επί γης Ιωάννη (εκ γ )• και Αγγέλων Ασωμάτων τάξεις μιμησάμενος, Θεόν τον πλαστουργήσαντά σε κατεδόξασας, εν έργοις θαυμαστοίς και θείοις, όθεν ακούεις παρ’ ημών των θαυμαζόντων σε τοιαύτα:

Χαίροις, της ευσεβείας η εικών η τιμία•

χαίροις, πίστεως αγίας η πλουσία θημωνία.

Χαίροις, των αγωνισμάτων των ενθέων αριστεύς•

χαίροις, των υπουργημάτων των υψίστων προνομεύς.

Χαίροις, των Οσίων πάντων η καλλίστη ακρότης•

χαίροις, των ομολογούντων σεβασμία λαμπρότης.

Χαίροις, ο της Εκκλησίας τιμαλφέστατος όλβος•

χαίροις, της κλεινής Ρωσσίας, ευκλεέστατος γόνος.

Χαίροις, φωταυγείας θείας, τηλαυγέστατος πυρσός•

χαίροις, των απαυγασμάτων των αγίων ο φανός.

Χαίροις, κρήνη δωρημάτων, των αφθάρτων και σεπτών•

χαίροις, αφθαρσίας δώρον, και θειότατος κανών.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Βάρβαροι συμπλακέντες τω σω έθνει εν μάχαις, αιχμάλωτόν σε είλον παμμάκαρ, εν Ασία όθεν ευρεθείς, και δεινώ αυθέντη πωληθείς, αυτώ ολοσχερώς εδούλευσας εν αγογγύστω καρτερία Πάτερ. Και τούτω μεν υπήκουες ως δούλος ταπεινός, Ιωάννη, Θεώ δε τω κυβερνήτη του παντός ανέμελπες τον ύμνον, ψάλλων ασιγήτως•

Αλληλούϊα.

Γνώμη σου εκουσία, τον Χριστόν εμιμήσω, το Πάθος υπομείναντα θείον, όθεν ύβρεις πάσας Ιωάννη καθυπέμεινας, εν ιλαρά και αδιστάκτω σου καρδία. Και χλεύην και πικρίαν πάσαν, ωσεί πόμα το ηδύ εξέπιες, διο ευφραίνεις νυν τους εκβοώντάς σοι τοιαύτα•

Χαίροις, του Θεού των όλων, οικονόμος αληθής•

χαίροις, απηνούς αυθέντου, υπηρέτης ευπειθής.

Χαίροις, ο καθυπομείνας, ανυποίστους κακώσεις•

χαίροις, ο καταπλουτήσας, ουρανίους αντιδόσεις.

Χαίροις, τον ζυγόν δουλείας υπομείνας της πικράς•

χαίροις, τον ζυγόν Κυρίου, ο βαστάξας εν χαρά.

Χαίροις, έσοπτρον το θείον, αυγασμάτων μυστικών•

χαίροις, το σεπτόν δοχείον, θεοσδότων δωρεών.

Χαίροις, της μυσταγωγίας της αρρήτου ο αλείπτης•

χαίροις, ο της Εκκλησίας, διαλάμπων μαργαρίτης.

Χαίροις, λύχνος ο αυγάζων, τας καρδίας των πιστών•

χαίροις, ήλιον μηνύων, τον ανέσπερον Χριστόν.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Δείπνον ως ετελείτο του Κυρίου σου χάριν, εν τούτου τη πλουσία οικία, ετέλεσας παμμέγιστον θαύμα, ευχή διαπρυσίω σου Πάτερ. Και γαρ μακράν απέστειλας αυτώ τροφήν, εν πίνακι αυτού ιδίω Ιωάννη, ευφράνας τούτον τω θερμώ εδέσματι. Θεόν δε τον εν υψίστοις κατοικούντα ηύφρανας, ζεούση εν καρδία ψάλλων την ωδήν•

Αλληλούϊα.

Έχων εν τη καρδία τη αγία σου Πάτερ, Κυρίου τον αγνότατον φόβον, Δαβίδ καθώς φησίν ο προφήτης, επλούτησας αγάπην τελείαν. Και τη πηγή αγάπης, τω Θεώ εγγίζων τελειότερον, αυτού τον νόμον εμελέτας νουνεχώς, ω Ιωάννη πάντιμε, το όνομα Αυτού επικαλούμενος απαύστως εν καρδίας χείλεσιν. Διο ακούεις παρ’ ημών των επικαλουμένων σε, εν ακορέστω τη στοργή, αδιακόπως ταύτα•

Χαίροις, του Θεού των όλων, ο πιστότατος λάτρης•

χαίροις, του Δεσπότου πάντων, ο αναίμακτος Μάρτυς.

Χαίροις, του Ιώβ πλουτήσας, την πολλήν μακροθυμίαν•

χαίροις, ο ατρόμως δώσας, την καλλίστην μαρτυρίαν.

Χαίροις, θλίψεων την τρίβον, ο βαδίσας ακλινώς•

χαίροις, της ψυχής αυχένα, υποκλίνας τω Χριστώ.

Χαίροις, των χαρίτων σκεύος, πλήρες θείας ευωδίας•

χαίροις, των θαυμάτων ρείθρον, και ευώδης κληρουχία.

Χαίροις, Ρώσσων θυμηδία, και κατάκαρπος βλαστός•

χαίροις, των Ελλήνων πλούτος, άφθορός τε θησαυρός.

Χαίροις, του χορού Αγγέλου, σύναυλος ο ιερός•

χαίροις, μυστικής Τραπέζης, άριστος συνδαιτυμών.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Ζέοντι Ιωάννη, ακροτάτω τε πόθω, Χριστώ κατηκολούθεις προθύμως. Και Αυτού το όνομα το άγιον και πανσθενές, ουκ εξηρνήσω ουδαμώς μακάριε, ποιναίς υποβληθείς ποικίλαις, αλλ’ ως αδάμας έστης εν ταις θλίψεσι, Χριστού την Εκκλησίαν ωραΐζων ταις μαρμαρυγαίς της ακραιφνούς ομολογίας σου, ην έδωκας αθέων δυναστών ενώπιον, φωνή διαπρυσίω Πάτερ, Θεώ δε ασιγήτως ομιλών, ωδήν εφώνεις την τρισάγιον, ψάλλων ευχαρίστως•

Αλληλούϊα.

Ήχθης εκ της Ρωσσίας, ως αιχμάλωτος Πάτερ, εν γη τη ιερά της Ασίας. Και ταύτην τοις οσίοις πόνοις σου εκαλλιέγρησας, πολύχουν τον καρπόν της πίστεως προσάξας Θεώ τω γεωργήσαντί σε. Εν ελευθέρα δε ψυχή, Αυτώ δουλεύων Ιωάννη Όσιε, αδούλωτον ετήρησας το φρόνημα, Αυτόν επευλογών αξίως. Διόπερ και ημείς οι ευλογούντές σε, φρονήματι ενθέω καρδία τε ειλικρινεί, βοώμέν σοι ανεμποδίστω τη φωνή τοιαύτα•

Χαίροις, ο εν αμπελώνι κοπιάσας μυστικώ•

χαίροις, βότρυν ο τρυγήσας, πόνων σου αθλητικών.

Χαίροις, δάκρυσιν τιμίοις, καταβρέξας σην στρωμνήν•

χαίροις, ευφροσύνης θείας, επομβρίζων χαρμονήν.

Χαίροις, τάλαντον το μέγα, τη χειρί Θεού λαβών•

χαίροις, ο πολυπλασίως επαυξήσας τον μισθόν.

Χαίροις, αύλαξι καρδίας, σπόρον άγιον δεχθείς•

χαίροις, της ομολογίας, καλόν λόγον καρπωθείς.

Χαίροις, αρετών παντοίων, ο ευδαίμων δουλευτής•

χαίροις, του Δεσπότου πάντων, ο εχέφρων μαθητής.

Χαίροις, κλέος Εκκλησίας και καλλίκαρπος βλαστός•

χαίροις, των Οσίων δόξα, των Αγγέλων θαυμασμός.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Θέλημα του Κυρίου εκουσίως εκτελών, διηκόνησας προθύμως Ιωάννη ιερέ, ταπεινώ φρονήματί σου εκτελών τας εντολάς, όθεν χαίρων κατεδέξω της δουλείας τον ζυγόν,

δι’ αγάπην την Εκείνου, ην εξέχεε ημίν, δούλου την μορφήν λαβόντος αγαθότητος πολλή, ολοπόθω δε καρδία, χαρμοσύνω τη φωνή, ύμνον Τούτω προσεφώνεις και ωδήν χρεωστικήν•

Αλληλούϊα.

Ίππων σκοτεινώ εν σταύλω διαμένων καρτερώς, φως Χριστού τη ση καρδία εθεώρεις μυστικώς, και τον Φωτοδότην ύμνεις Ιωάννη αληθώς, την λαμπάδα της ψυχής σου ανημμένην συντηρών, ταις φωτιστικαίς ακτίσι πανιέρων σου ευχών, ζόφον σκέδασον ψυχής μου της αλόγου δυσωπώ, ίνα λόγον σοι προσάξω φωτοφόρον τε ωδήν, λέγων εκτενώς σοι ταύτα ευχαρίστω τη φωνή•

Χαίροις, τη ομολογία της καλλίστης ο θεράπων•

χαίροις, των καλών αγώνων, ο στερρός και θείος άκμων.

Χαίροις, πίστεως αμώμου, το τερπνότατον δοχείον•

χαίροις, των τερπνών χαρίτων, το αμώμητον ταμείον.

Χαίροις, θησαυρών Αγίων, ο πλουτήσας δωρεάς•

χαίροις, πλούτω τω τιμίω, ο ενδύων τας ψυχάς.

Χαίροις, έαρ το μηνύον, απαθείας μυρισμόν•

χαίροις, φρέαρ το ποτίζων, πνεύματος τον δροσισμόν.

Χαίροις, ράκεσι την σάρκα, θλίβων Πάτερ ταπεινοίς•

χαίροις, την ψυχήν ευφράνας, άσμασιν υψοποιοίς.

Χαίροις, των υπουργήματων των αρίστων κοινωνός•

χαίροις, θείων θελημάτων, υπηρέτης ο πιστός.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Κράτος το σαθρόν του πλάνου, ως συνέτριψας εχθρού, της καρδίας συντριβή σου Ιωάννη θαυμαστέ, ηνορθώσω πύργον μέγαν της ισχύος του Θεού, εν τω οίκω της ψυχής σου, τον ασάλευτον παντί, ένθα του Θεού εφώνεις μεγαλεία τα τρανά. Τράνωσον καμού τα χείλη, ευπροσδέκτοις σου ευχαίς, ίνα τήν ισχύν του πλάνου διολέσω παντελώς, και προσάδω συν Αγγέλοις τω πανσθενουργώ Θεώ την ωδήν•

Αλληλούϊα.

Λάμπων της ψυχής τω κάλλει, πλέον του φθαρτού χρυσού, Εκκλησίαν ωραΐζεις Ιωάννη του Χριστού, χρυσαυγέσιν αγλαΐαις σων καμάτων ιερών, απαστράπτων ημίν πάσιν κάλλος το Δεσποτικόν. Της ψυχής μου τον χιτώνα τον χρανθέντα ηδοναίς, λάμπρυνον ταις ικεσίαις ευπροσδέκτοις δυσωπώ, ίνα κατά χρέος άδω την θερμήν σου αρωγήν, λέγων σοι πανευφροσύνως, λόγους τούτους εκτενώς•

Χαίροις, ιαμάτων κρήνη, των θαυμάτων ποταμός•

χαίροις, νόσων ανιάτων, ιατρός ο ταχινός.

Χαίροις, τον Θεόν υψώσας, έργοις σου τοις θαυμαστοίς•

χαίροις, τον εχθρόν τροπώσας, αλαλήτοις στεναγμοίς.

Χαίροις, ο καλώς ζηλώσας, καρτερίαν του Ιώβ•

χαίροις, Λάζαρος ως άλλος, εν πενία καρτερών.

Χαίροις, της Εδέμ τον πλούτον, κληρωσάμενος καλώς•

χαίροις, θησαυρόν τον μέγαν, ο ευράμενος σοφώς.

Χαίροις, της φθοράς θανάτου, μη γευσάμενος σαρκί•

χαίροις, αφθαρσίαν χάριν, απολαύσας εν τη γη.

Χαίροις, τω Θεώ προσάγων, ικεσίας εκτενείς•

χαίροις, των πιστών απάντων, αντιλήπτωρ συμπαθής.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Μέλεσι σαρκός τιμίοις, έφερες ω Αθλητά, της στερράς ομολογίας στίγματα τα ιερά, υποστάς πολλάς κακώσεις, ανενδότω λογισμώ, και ποινάς καθυπομείνας, και τας ύβρεις τας πικράς, της τρυφής χειμάρρουν πίεις, ευφροσύνην τε τρυγάς, αιωνίαν εν τη πόλει Ιωάννη της Εδέμ, ένθα συν χοροίς Οσίων, ομηγύρεσι σεπταίς, των Μαρτύρων τε και δήμοις θείων ομολογητών, τω Θεώ τω εν Τριάδι ψάλλεις ύμνον εκτενώς, και ωδήν εν ευφροσύνη την χαρμόσυνον αεί•

Αλληλούϊα.

Ναίων εν τω θείω οίκω, Γεωργίου του λαμπρού, και ενδόξου τροπαιούχου, εν Ασία τη Μικρά, πανημέροις ικεσίαις, ολονύχτοις τε ευχαίς, εξηυμένιζες Δεσπότην, Ιωάννη, του παντός. Τούτον νυν εξευμενίζου, και ημίν σοις υμνηταίς, παρεχόμενος πταισμάτων άφεσιν και ταις ψυχαίς, την ειρήνην την βαθείαν και παθών απαλλαγήν, όπως ευγνωμόνως πάντες κράζωμέν σοι αληθώς•

Χαίροις, προσευχής ταμείον, εγκρατείας ο κανών•

χαίροις, της αγάπης ρείθρον, ιλαρότητος εικών.

Χαίροις, τάγματα ζηλώσας, ουρανού χερουβικά•

χαίροις, τάξεις ο λαμπρύνας, των Οσίων τας σεπτάς.

Χαίροις, της αγνείας οίκος, καθαρότητος στολή•

χαίροις, πολιτείας θείας, ο ακραίμων μιμητής.

Χαίροις, ο ναώ του θείου, Γεωργίου καρτερών•

χαίροις, συν εκείνω Πάτερ, τον Θεόν εκδυσωπών.

Χαίροις, των Μαρτύρων πάθος, ο δεξάμενος σαρκί•

χαίροις, συν εκείνοις πάσι, τον Θεόν ομολογών.

Χαίροις, του Χριστού διδάσκων, την ταπείνωσιν ημίν•

χαίροις ύψος απαθείας, επεφθάσας της χρηστής.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Ξένως εν τη γη βιώσας, ωκειώθης τω Χριστώ, τω βουλήσει ξενωθέντι δι’ ημάς τους γηγενείς, ίνα φίλοι καταστώμεν και οικείοι του Θεού, παραβάσεως της πρώην λυτρωθέντες και χαράς, μέτοχοι της αιωνίου ευρεθώμεν εν φωτί. Φωτοφόροις ουν ευχαίς σου, υπηρέτα του φωτός, χάριν ημίν δίδου πάσιν Ιωάννη ιερέ, ίνα σκότους λυτρωθέντες μεγαλώνυμον ωδήν, και ασίγητον τον ύμνον, ψάλλωμεν τω Φωτουργώ, και Δεσπότη των απάντων, μελωδούντες εκτενώς.

Αλληλούϊα.

Όλη διανοία Πάτερ, ηκολούθεις ακλινώς, τω Δεσπότη των απάντων, Ον επόθεις εκ παιδός, και Αυτού τοις στρατιώταις ηριθμήθεις ευπειθώς, νόμους Τούτου δε εγγράψας, εν καρδίας σου πλαξί, και τηρών εν ακριβεία οία δούλος αγαθός, έλαβες την θείαν χάριν, εμπορίας ως μισθόν, και το πρόσωπον εώρας Νομοθέτου ως Μωσής. Τούτω πρέσβευε απαύστως Ιωάννη αγαθέ, και ημάς καταξιώσαι, νόμον άγιον τηρείν, ίνα ευρεθώμεν πάντες εν νυμφώνι τω λαμπρώ, ψάλλομεν νυν δε εκ καρδίας λόγους σοι τους αγαθούς•

Χαίροις, θεαμάτων θείων, άριστος μυσταγωγός•

χαίροις, της λαμπράς Τραπέζης, τίμιος συνδαιτυμών.

Χαιροις, ο φίλος του Δεσπότου, και υιός αγαπητός•

χαίροις, των πιστών προστάτης, και σεπτός νυμφαγωγός.

Χαίροις, ο καταδοξάσας, τον αθάνατον Θεόν•

χαίροις, ο κατασυντρίψας, τον ανίσχυρον εχθρόν.

Χαίροις, την χριστωνυμίαν, αληθεύσας θαυμαστώς•

χαίροις, των θαυμάτων ρείθρον, ιαμάτων ποταμός.

Χαίροις, Ρώσσων η τερπνότης, των Ελλήνων γλυκασμός•

χαίροις, της Ευβοίας φάρος, Εκκλησίας στολισμός.

Χαίροις, των ομολογούντων, η κρηπίς η ιερά•

χαίροις, Αθλητών Κυρίου, η σεμνότης η φαιδρά.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Πάσας αλγεινών ιδέας υπομείνας εν χαρά, πύργος της ισχύος ώφθης, Ιωάννη κατ’ εχθρών, τροπωσάμενος τας τούτων μηχανάς παντοδαπώς, και το στέφος εκομίσω εκ χειρός παντουργικής, και ημάς ευχαίς σου Πάτερ, καταξίωσον νικάν, τας αυτού μηχανουργίας και εγείραι κραταιά, τρόπαια ενθέου νίκης, και τα γέρα της ζωής, λάβωμεν βοώντες πάντες, την νικοποιόν ωδήν•

Αλληλούϊα.

Ρώσσων γένος εγκαυχάται, μνήμη σου τη ιερά, και σκιρτά και μεγαλύνει, Ιωάννη τον Θεόν, ότι δέδωκέ σου τούτοις, ως πανίερον βλαστόν. Συγχορεύει άμα, δόξη και Ασία η Μικρά, ην ηυλόγησας εν πόνοις και καμάτοις ιεροίς, και συνάμα της Ευβοίας, χαίρει νήσος η κλεινή, η πλουτούσα ωσεί όλβον, σκήνός σου το θαυμαστόν, το φθοράς απηλλαγμένον, και επέκεινα τροπής, συγκαλείται δε Ελλήνων, πάσας πόλεις και λαόν, τον χριστώνυμον βοάν σοι λόγους τούτους ευμενώς•

Χαίροις, ο πιών τας ύβρεις, ώσπερ ύδωρ το γλυκύ•

χαίροις, τα ονείδη φέρων, ως ευφρόσυνον τρυφήν.

Χαίροις, στίγματα βαστάσας, του Κυρίου σου σαρκί•

χαίροις, αφθαρσίας φέρων, την σφραγίδα εν αυτή.

Χαίροις, Άνακτι των πάντων, ο προσάξας σεαυτόν•

χαίροις, ο εστώς τω θρόνω, Τούτου νυν εν ουρανώ.

Χαίροις, ο εν τη δουλεία, ως χρυσός δοκιμασθείς•

χαίροις, του χρυσίου πλέον, διαλάμπων τοις εν γη.

Χαίροις, ο φλογμόν απάτης, κατασβέσας πόνοις σοις•

χαίροις, ο φθοράν σαρκός σου, διασώσας εν φλογί.

Χαίροις, μαθητάς ο σώσας, εκ κινδύνου χαλεπού•

χαίροις, πάντων τας καρδίας, ο πληρώσας θαυμασμού.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Σκήνωμα το άφθαρτόν σου, προσκυνούντες ευλαβώς, Ιωάννη ευλογούμεν, τον αθάνατον Θεόν, τον λυτρούμενον θανάτου γένος άπαν των βροτών, Τριημέρω τε Εγέρσει, αναστήσαντα ημάς, και φωναίς χαριστηρίοις άδοντες Αυτού πιστώς, την ισχύν των μεγαλείων, θαυμασίων τε πληθύν, εκβοώμεν εκ καρδίας, συν χοροίς Αγγελικοίς, ύμνον τον χαρμόσυνόν τε και ωδήν χερουβικήν•

Αλληλούϊα.

Τέλος το μακάριόν σου, Ιωάννη προϊδών, των Αχράντων Μυστηρίων, επεζήτεις μετασχείν, ίνα της ζωής γενήση της αλήκτου κοινωνός. Ταύτα επεκόμισέ σοι, ενί μήλω ιερεύς, θησαυρόν ως κεκρυμένον απ’ απίστων δυσμενών, Ον λαβών ψυχήν σου Πάτερ, επεδίδως τω Θεώ. Τούτον νυν δοξολογούντες, ως ζωής τον Αρχηγόν, λέγομέν σοι εκ καρδίας, ταύτα πάντες εκτενώς•

Χαίροις, δωρημάτων θείων, το υπέρτιμον σεμνείον•

χαίροις, αρετών τιμίων, το υπερφώτον ταμείον.

Χαίροις, αγαθών μηνύων, την υψίστην ευκληρίαν•

χαίροις, Πνεύματος Αγίου, ο πλουτήσας ευωδίαν.

Χαίροις, των στερρών Μαρτύρων, προσκτησάμενος τον ζήλον•

χαίροις, τούτων εν φρονήσει, μιμησάμενος τον βίον.

Χαίροις, των Οσίων πάντων, αντιγράψας πολιτείαν•

χαίροις, των Αγγελικών ταγμάτων, επεφθάσας υμνωδίαν.

Χαίροις, χρόνοις επί πλείστοις, εν ζοφώδει μείνας σταύλω•

χαίροις, ο αεί σκηνώσας, του φωτός εις τας επαύλεις.

Χαίροις, ο καταγλαΐσας, του Χριστού την Εκκλησίαν•

χαίροις, ο κατακοσμήσας, θείαν νήσον της Ευβοίας.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Ύλην πάσαν της κακίας, καταφλέξας αληθώς, ήνθησας τη Εκκλησία ως πανεύοσμος λειμών, αρετών τη ευκοσμία κατατέρπων τους πιστούς, όθεν πάντες Ιωάννη, μνήμην σου την ιεράν, καταστέφοντες ενθέως, άνθεσι χρεωστικοίς, ύμνον πλέκομεν αξίως, σε τιμώντες εκ ψυχής, τω Κυρίω δε συμφώνως, τον εν χάρισι πολλαίς, καταστέψαντά σε Πάτερ, μελωδούμέν εν χαρά•

Αλληλούϊα.

Φως ωράθη τω σω τάφω, ωσεί στύλος του πυρός, προμηνύον Ιωάννη τοις παρούσιν εμφανώς, τον ολόφωτόν σου βίον, ον εξήσκησας εν γη, παρρησίαν ην πλουτείς τε, τω Φωτών νυν Πατρί. Χείρας Τούτω μη ελλείπης, του εκτείνειν δυσωπώ, ίνα σκότους λυτρωθέντες, εν φωτί των εντολών, πορευθώμεν οι σοι δούλοι, ανυμνούντες εκτενώς, Φωτοδότην και Σωτήρα, Λυτρωτήν τε Ιησούν, σοι δε λέγομεν απαύστως, εν μια ψυχής φωνή•

Χαίροις, του Φωτός ο λύχνος, ζόφον των παθών σκεδάσας•

χαίροις της ψυχής σου λύχνον, εντολών φωτί ανάψας.

Χαίροις, των πιστών καρδίας, τω σω φέγγει ιλαρύνων•

χαίροις, θείαν Εκκλησίαν, τω σω κάλλει ο φαιδρύνων.

Χαίροις, άνερ θελημάτων, των ενθέων και αγίων•

χαίροις, εραστής ο θείος, εντολών των σεβασμίων.

Χαίροις, ο κατακοσμήσας, το στερέωμα το άνω•

χαίροις, στερεών εν ξύλω, του Σταυρού ψυχάς απάντων.

Χαίροις, η πηγή των θείων, και ζωοποιών ναμάτων•

χαίροις, ρείθρον των απείρων, εξαισίων τε θαυμάτων.

Χαίροις, δένδρον καταγγέλων, παγκαρπίαν παραδείσου•

χαίροις, άνθος το προχέον, ευωδίαν Παρακλήτου.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Χαίρων τρίβον περαιώσας, της δουλείας της πικράς, εν χερσί Θεού απέθου την αγίαν σου ψυχήν, και χαράν κατεκληρώσω, Ιωάννη αληθή, συν Αγγέλων ταις χορείαις ευφραινόμενος αεί. Πάντες χαίρέ σοι φωνούμεν του Κυρίου Αθλητά, εορτάζοντες εκ πόθου μνήμην σου την φωταυγή, ασπαζόμενοί τε πίστει σκήνός σου το ιερόν. Και κροτήσαντες χορείαν, επί γης χαρμονικήν, άμα τοις επουρανίοις εκβοώμεν την ωδήν, τω Θεώ τω εν υψίστοις μέλποντες αεί Αυτώ•

Αλληλούϊα.

Ψάμμον της θαλάσσης Πάτερ, υπερβαίνει αληθώς, των θαυμάτων η πληθύς σου, ην προχέεις τοις πιστοίς, κατά χρέος προσελθόντες, εν ναώ σου ουν σεπτώ, εξαιτούμεν σην πρεσβείαν Ιωάννη ιερέ, ίνα νόσων λυτρωθέντες και παθών επιφοράς, ανακράξωμεν προθύμως εν καρδία ιλαρά:

Χαίροις, νόσων ο ακέστωρ, των δαιμόνων ελατήρ•

χαίροις, των θαυμάτων βρύσις, ευλογίας ο κρατήρ.

Χαίροις, ως αστήρ ο λάμπων, την Τρισάκτινον αυγήν•

χαίροις, των παθών σκεδάζων, την ψυχόλεθρον αχλύν.

Χαίροις, πλούτον πάσι δίδων, του Δεσπότου ακριβή•

χαίροις, θησαυρόν εκβλύζων, αδιάφθορον πιστοίς.

Χαίροις, ο λιμήν ο θείος, διασώζων τας ψυχάς•

χαίροις, άρχοντι ειρήνης, ο προσοικειών ημας.

Χαίροις, μεγαλεία ξένα, ο τρανώσας αληθώς•

χαίροις, της φθοράς σαρκός σου, ξενωθείς ως θαυμαστώς.

Χαίροις, της Ρωσσίας στύλος, της Ελλάδος θησαυρός•

χαίροις, οικουμένης πάσης, ο ακοίμητος φρουρός.

Χαίροις, Ρώσσων το καύχημα.

Ω πανίερε Πάτερ, των θείων ομολογητών η ακρότης, νεόφωτε αστήρ Ιωάννη (εκ γ)˙ ο των Μαρτύρων πείραν σω τιμίω σώματι δεξάμενος, και των Οσίων τους ιδρώτας, και καμάτους εκουσίως υπελθών, χειρί δε του οικείου σου Δεσπότου, στέφος το ακήρατον δεξάμενος, και αφθαρσίας της αγίας σου σαρκός τετιμημένος, τιμήν ημίν την άφθαρτον εν ουρανοίς, ευχαις σου υψηγόροις πάσι δίδου, ίνα ζωής της αιωνίου εύρωμεν την εύκλειαν, συν πάσι τοις σωζομένοις. Κυρίω δε γηθόμενοι την ωδήν προσάδωμεν, βοώντες συν Ασωμάτοις ακαταπαύστως:

Αλληλούϊα.

Πηγή: Χριστιανός