Ἀριθμός 2
Κυριακή 8 Ἰανουαρίου 2017
( Ἐφεσ.δ΄7-13 )
Μία
ἀπό ἐκεῖνες τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀδελφοί μου, πού
ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, εἶναι καί ἡ πρός Ἐφεσίους
ἐπιστολή, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀκούσαμε σήμερα ὡς Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.
Ὀνομάζονται ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας, διότι ἐγράφησαν μέσα στή φυλακή,
στή φυλακή τῆς Ρώμης, ὅπου βρισκόταν δέσμιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Σέ
σκοτεινό κελί κλεισμένος, καί ὅμως βρίσκει τόν τρόπον νά νουθετήσῃ, νά
παραγγείλλῃ, νά διδάξῃ, νά φωτίσῃ τά πνευματικά του τέκνα, ἀλλά καί τό
πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ φυλακή, γιά τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἶναι ὁ
ἄμβωνας ἀπ’ ὅπου κηρύττει τήν Ἀλήθεια (τό Α κεφαλαῖο), τόν Χριστόν, ὁ
ὁποῖος εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Τί
διδάσκει μεταξύ τῶν ἄλλων; Ὅτι «ἑνί ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ χάρις κατά τό μέτρον
τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».Ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει λάβει τήν Χάριν τοῦ
Χριστοῦ καί μάλιστα ὡς δῶρον, ὡς δωρεά ἀπό τόν Θεόν. Τί σημαίνει αὐτό;
Τί σημαίνει Χάρις τοῦ Θεοῦ; Στό ἐρώτημα θά μᾶς ἀπαντήσουν θεόπνευστοι
Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύοντες αὐτήν τήν φράσιν μᾶς
λέγουν:
Χάρις
τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δυνατότης πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός νά ζήσωμε τήν
αἰώνιον ζωήν κοντά Του, νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν σωτηρία. Χάρις τοῦ Θεοῦ
εἶναι ὅλον τό ἀπολυτρωτικόν ἔργον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ἐγεννήθη ὡς
ἄνθρωπος, ἔζησε ἀνάμεσά μας, ἐδίδαξε, ἐπόνεσε, ἐσταυρώθη, ἀλλά καί
ἀνέστη ὡς Θεός, Ὅλ’αὐτά συνιστοῦν αὐτό πού ὀνομάζομε σωτηρία. Καί ἡ
σωτηρία εἶναι χάρις, εἶναι δωρεά τοῦ Χριστοῦ, εἶναι δῶρον τῆς ἀγάπης καί
τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε
τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή
ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ἔκτοτε « ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς
σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».
Κατά
μίαν ἄλλην ἑρμηνείαν, Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, εἶναι τά πολλά καί ποικίλα χαρίσματα πού λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος
ἀπό τήν στιγμήν πού βαπτίζεται καί γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ
Χριστοῦ, καί, κατόπιν, καθώς τελεῖται τό Ἱερό Μυστήριον τοῦ Χρίσματος,
ὁπότε ὁ Ἱερεύς χρίει τόν νεοφώτιστον μέ τό Ἅγιο Μύρο, λέγοντας «σφραγίς
δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Τότε μεταδίδονται σ’αὐτόν τά χαρίσματα τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος. Κάποια ἀπό αὐτά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά κατονομάζει, ὅταν
μᾶς λέγει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,
μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια».
«Ἑνί
ἑκάστῳ ἐδόθη ἡ Χάρις κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει
ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δώσει στόν καθένα μας, ἔχει προικίσει τόν
καθένα μας μέ κάποια ἰδιαίτερα, ξεχωριστά, εἰδικά χαρίσματα, τά ὁποῖα
διαφέρουν ἀπό ἄνθρωπον σέ ἄνθρωπον. Γιά παράδειγμα, κάποιος ἔχει τό
χάρισμα τῆς ὑπομονῆς καί λέμε «αὐτός εἶναι πέτρα τῆς ὑπομονῆς», ἐνῶ
κάποιος ἄλλος εἶναι εὐέξαπτος, «ἀνάβει σάν τό σπίρτο », ὅπως λέμε. Ἕνας
ἄλλος ἔχει τό χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας, δηλαδή ὁ πόνος τοῦ ἄλλου τόν
ἀγγίζει στήν ψυχή, τόν εὐαισθητοποιεῖ, τρέχει νά βοηθήσῃ σάν καλός
Σαμαρείτης, ἐνῶ κάποιος ἄλλος ἀδιαφορεῖ, μένει ἀσιγκίνητος, ψυχρός,
βλέποντας μόνον τό ἄτομό του, τόν ἑαυτούλην του, τό ΕΓΩ του. Ἤ, ὁ ἕνας
εἶναι ταπεινός, φθονεῖ τήν προβολή, ὅταν κάνει τό καλό θέλει νά τό
γνωρίζῃ μόνον ὁ Θεός, ζητάει ὡς ὁ τελώνης τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, λέγοντας «ὁ
Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ», ἐνῶ κάποιος ἄλλος διαχωρίζει τόν ἑαυτόν
του ὡς ἄλλος Φαρισαῖος λέγοντας «οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων,
ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, …». Ἄλλο παράδειγμα: ὁ ἕνας δέχεται μέ
καρτερία καί ἀγογγύστως τήν ἀνίατη ἀρρώστια καί… δοξάζει τόν Θεόν,ναί
δοξάζει καί εὐχαριστεῖ τόν Θεόν γι’αὐτήν τήν ἐπίσκεψίν Του, ἐνῶ ὁ ἄλλος
ὀλιγοπιστεῖ καί τά βάζει μέ τόν Θεόν. Θέλετε κι ἄλλο παράδειγμα;
Κάποιος εἶναι εὐχαριστημένος ἀπό τά λίγα ἀγαθά πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ
Θεός, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ἀχόρταγος ὤν, ἄν καί ἔχει πολλά, δέν εὐχαριστεῖ
τόν δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν Θεόν, γιατί θέλει κι ἄλλα.
Ὅμως,
εἴτε μέ τήν πρώτην ἔννοιαν δοῦμε τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, εἴτε μέ τήν
δευτέραν, εἴτε μέ τήν τρίτην, σημασίαν ἔχει κι ἄς τό προσέξωμε τοῦτο:
Ποιός ὁ σκοπός καί ποιό τό χρέος μας; Δηλαδή, γιατί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τά
χαρίσματα; «Πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων…», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Δηλαδή, σκοπός τῶν χαρισμάτων εἶναι: Πρῶτον, ἡ προκοπή τῶν πιστῶν στήν
ὀρθή πίστι καί τήν ἐν Χριστῷ ζωήν. Δεύτερον, τό ἔργον τῆς διακονίας. Πού
σημαίνει, μᾶς τά ἔδωσε ὁ Θεός ὄχι μόνον γιά τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά καί
γιά τό καλό τῶν ἀδελφῶν μας, γιά νά θέσωμε τά χαρίσματά μας στήν
ὑπηρεσία τοῦ κοινοῦ συμφέροντος. Καί τρίτον, γιά νά στερεώνεται τό
πνευματικό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δοξάζεται ὁ Θεός.
Τό
χρέος μας; Ποιό τό χρέος μας; «Νά καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς ἄνδρα
τέλειον». Δηλαδή, νά προσπαθοῦμε νά ὁμοιάσωμε μέ τόν Χριστόν, νά γίνωμε,
κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, τέλειοι, ἅγιοι, ξερριζώνοντας μέσα ἀπό τήν
ψυχή μας τά πάθη πού φωλιάζουν καί κατατρώγουν ὡς ἄλλος καρκίνος τήν
ψυχή μας, ὅπως αὐτά τοῦ θυμοῦ, τῆς ὀργῆς, τῆς ὑπερηφανείας, τοῦ
ἐγωισμοῦ, τῆς πλεονεξίας, τῆς ἀχαριστίας, τῆς φιλαυτίας, τῆς φιληδονίας,
τῆς φιλαργυρίας κ.λπ. Δύσκολο, βεβαίως, τοῦτο, ὅμως ὄχι ἀκατόρθωτο.
Ἀδελφοί μου!
Ἡ
Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη. Ὁ Θεός « πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι
καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ὅμως δέν σώζει μόνη ἡ Χάρις, διότι ὁ
Θεός σέβεται τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου. Τά χαρίσματα, ἐπίσης, εἶναι
δεδομένα. Ὁ Θεός ἔχει προικίσει τόν κάθενα μας μέ ἰδιαίτερα χαρίσματα.
Τί μένει σέ μᾶς; Ἡ δική μας διάθεσις, ἡ θέλησίς μας, ὁ ζῆλος μας, ἡ
προσπάθεια νά ζήσωμε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τηρήσωμε τίς
ζωηφόρες ἐντολές Του, ἀξιοποιώντας κατ’αὐτόν τόν τρόπον καί ἐπαυξάνοντας
τά δοθέντα ἀπό τόν Θεόν σέ μᾶς χαρίσματα, μέ ἀπώτερο σκοπόν τήν ΣΩΤΗΡΙΑ
μας. Γένοιτο!
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
