Ἐγκύκλιον Σημείωμα 1936/881/27-9-2015 Σχολές Γονέων Ἱερᾶς μητροπόλεων Χίου

Ἐγκύκλιον Σημείωμα 1936/881/27-9-2015 Σχολές Γονέων Ἱερᾶς μητροπόλεων Χίου

Ἀριθμ. Πρωτ. 1936

Ἀ­ριθμ. Δι­εκπ.  881

Ἐν Χί­ῳ τῇ  27ῃ  Σεπτεμβρίου 2015

Μνήμη Καλλιστράτου μάρτυρος

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν

τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως

Ἐν­ταῦ­θα

Διά τοῦ παρόντος γνωρίζομεν ὑμῖν, ὅτι αἱ Σχολαί Γονέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν θά λειτουργήσουν καί ἐφέτος, διά τρίτον ἔτος εἰς τήν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ  Ἱ. Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας πόλεως Χίου διά τούς ἐνδιαφερομένους ἐκ τῆς πόλεως Χίου, Κάμπου, Καμποχώρων, Θυμιανῶν καί Νεοχωρίου, εἰς τήν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ  Ἱ. Ναοῦ Παναγίας Ἐρειθιανῆς Βροντάδου διά τούς ἐνδιαφερομένους ἐκ Βροντάδου καί Βορείου Χίου καί εἰς τήν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ  Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Νενήτων διά τούς ἐνδιαφερομένους ἐκ τῆς Νοτίου Χίου.

Διά τόν μῆνα Ὀκτώβριον 2015 τό πρόγραμμα ἔχει ὡς ἀκολούθως:

• Σάββατον 10 Ὀκτωβρίου 2015 ὥρα 6.30 μ.μ. εἰς τήν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Νενήτων.

• Κυριακή 11 Ὀκτωβρίου 2015 ὥρα 6.30 μ.μ. εἰς τὴν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ Ἱ. Ν. Παναγίας Ἐρειθιανῆς

• Κυριακή 18 Ὀκτωβρίου 2015 ὥρα 6.30 μ.μ. εἰς τήν Ἐνοριακήν Αἴθουσαν τοῦ Ἱ.Ν. Παναγίας Εὐαγγελιστρίας.

Διὰ τάς ὁμιλίας τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου ἔχει ὁρισθῆ Εἰσηγητὴς ὁ κ. Παντελῆς Πρώιος, Διπλωματοῦχος Ψυχολόγος, μὲ θέμα:

«Ἡ ὄμορφη καί ἄχαρη ἐφηβεία».

Προσκαλοῦνται οἱ ἐνδιαφερόμενοι ὅπως προσέλθουν καὶ παρακολουθήσουν τάς ὡς ἄνω ὁμιλίας, μετά τάς ὁποίας θά ὑποβάλλωνται ἐρωτήσεις καί θά ἀκολουθῇ συζήτησις.

Σημείωσις: Παρακαλοῦνται οἱ Εὐλαβ. Ἐφημέριοι, ὅπως ἀναγιγνώσκουν τό παρόν Ἐγκύκλιον Σημείωμα κατά τάς Ἱ. Ἀκολουθίας ὡς καί πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θ. Λειτουργίας

α) τῶν Ἀρχιερατικῶν Ἐπιτροπειῶν Νενήτων καί Πυργίου τήν 4ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ.

β) τῶν Ἀρχιερατικῶν Ἐπιτροπειῶν Βροντάδου καί Καρδαμύλων τήν 4ην καί 11ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ.

γ) τῶν Ἀρχιερατικῶν Ἐπιτροπειῶν Χίου, Κάμπου καί Χαλκείου τήν 11ην καί 18ην Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ.

Κοινοποίησις: Τομεύς Γάμου καί Οἰκογενείας. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Γιατί έχουμε στενοχώρια;

Γιατί έχουμε στενοχώρια;

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χωρίς Χριστό ἀχριστεύεσαι καί ἀχρηστεύεσαι! Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας.
Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του άνθρωπου από τις πολλές στεναχώριες. Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για oλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ό άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.
Ή χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ό θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ό άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο.

Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες;
Αυτό είναι το ερώτημα, πού θέτει ό Σωτήρας στην ανθρωπότητα πού είναι ταραγμένη και διαμελισμένη σε κομμάτια από τις πολλές στεναχώριες. -Ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημα του; (Ματθ. 6, 27). -Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες; Ενδέχεται αύριο το πρωί ό ήλιος να μην ανατείλει;
Εκείνος πού φροντίζει να ανατείλει αύριο το πρωί ό ήλιος στη συγκεκριμένη ώρα και στο συγκεκριμένο δευτερόλεπτο, θα φροντίσει όλες τις δικές σας μικρές στεναχώριες.
Ό Επίκτητος, ό στωικός φιλόσοφος, λέει: πώς ό άνθρωπος πού δεν είναι σοφός, κατηγορεί τούς άλλους ανθρώπους, όταν δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.
Εκείνος πού αρχίζει να κατακτά τη σοφία, συνεχίζει, κατηγορεί τον εαυτό του. Ό σοφός όμως είναι άνθρωπος πού δεν κατηγορεί ούτε τον εαυτό του, ούτε τούς άλλους ανθρώπους. «Σοφός άνθρωπος», σύμφωνα με τον φιλόσοφο, «είναι εκείνος ό όποιος πλήρως παραδόθηκε στα χέρια του Οικουμενικού Νου».
Ό Ησαΐας εξηγεί σαφέστερα την ανθρώπινη πορεία: «Ιδού οι δουλεύοντές μοι άγαλλιάσονται εν ευφροσύνη, υμείς δε κεκράξεσθε διά τον πόνον της καρδίας υμών και από συντριβής πνεύματος υμών ολολύξετε» (Ησαΐας ΞΕ’, 14)
Δηλαδή: -Κοιτάξτε οι δούλοι μου θα υμνούν από τη χαρά πού θα έχουν στην καρδιά και εσείς (πού εγκαταλείψατε τον Κύριο), θα κραυγάζετε από τη λύπη πού θα έχετε στην καρδιά και θα θρηνείτε από την συντριβή του πνεύματος σας.
Δούλος του Κυρίου, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα, είναι εκείνος πού υπακούει στο θέλημα του Κυρίου χωρίς να γογγύζει, χωρίς να στεναχωριέται και χωρίς να φοβάται.

Μέ τόν Νικητή, κι ὁ χαμένος νικᾶ!
Τον ωραιότερο λόγο λέει ό Κύριος Ιησούς: -Μάρθα, Μάρθα ασχολείσαι κι αγωνιάς για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεσαι. -Ποιό είναι αυτό το ένα πού χρειάζομαι; -Πίστη ότι ό Πατέρας ζει.
Πώς Αυτός φροντίζει τα πάντα για τον καθένα.
Πώς ό γιός (ό άνθρωπος) δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε από μόνος τον.
Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δεν γίνεται τραγούδι;
Γιατί, αν πράγματι πιστεύετε στον Αληθινό, Άγρυπνο Πατέρα, τότε θα καταλάβετε πώς όλες οι κοσμικές στεναχώριες σας είναι παράλογες και ανόητες.
Με τις ατέλειωτες στεναχώριες σας το μόνο πού κάνετε είναι να αποδεικνύετε την απιστία σας στο Θεό.
Αν ισχυρίζεστε oτι πιστεύετε στο Θεό και πάλι τρικλίζετε στα σκοτεινά από το φορτίο της στεναχώριας σας, τότε ή πίστη σας είναι λίγη.
Ή απιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ότι ό Οικοδεσπότης δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν ξέρει να φροντίσει το σπίτι Του και αφήνει την φροντίδα του σπιτιού του στους δούλους Του. Με ποιό τρόπο οι δούλοι θα σώσουν το σπίτι, αν δεν μπορεί να το σώσει ό Οικοδεσπότης;
Πιθανόν θα θελήσετε να με διορθώσετε και θα πείτε: τα παιδιά και όχι οι δούλοι. Όμως αληθινά παιδιά είναι μόνον όσα αφήνουν όλες τις στεναχώριες τους, όλη τους τη θέληση, όλες τους τις σκέψεις, όλη τους την καρδιά στον Πατέρα και υπακούν με αμεριμνησία στη θέληση Του. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δούλοι χωρίς ίχνος σοφίας, γιατί δεν μπορεί να ονομαστεί σοφός αυτός πού δεν αισθάνεται την παρουσία του ουράνιου Πατέρα. Όλοι οι υπόλοιποι πού δεν υπακούν στο θέλημα του Κυρίου, βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι γεμάτοι στεναχώριες.
Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀδιαπέραστη ὀμπρέλλα στήν βροχή κάθε δυσκολίας!
Ή πίστη είναι ένα χέρι δροσιάς και ανακούφισης πού απλώνεται στους κατοίκους της κόλασης. Όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό το χέρι είναι πυρακτωμένη φωτιά. Οι άμυαλοι άνθρωποι φορτώνοντας τον εαυτό τους με στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σε λιωμένο μόλυβδο. Με τη φλόγα όμως δεν σβήνεται ή φλόγα. Γιατί οι στεναχώριες είναι σαν να καίγεσαι πάνω σε λιωμένο μέταλλο. Μόνο ή πίστη μπορεί να σβήσει αυτή τη φωτιά.
Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.
Τέλεια πίστη-τέλεια αμεριμνησία.
Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά. -Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση. (Ματθ. 5, 12) -Σας τα είπα αυτά, ώστε ή χαρά ή δική μου να είναι μέσα σας κι ή χαρά σας να είναι ολοκληρωμένη (Ίωάν. 15, 11).
Ό Μωυσής ακολουθούσε τον Θεό όπως το παιδί τον πατέρα. Το ίδιο και ό Αβραάμ και ό Ισαάκ και ό Ιακώβ. Το ίδιο και ό Σαμουήλ και ό Δαβίδ. Θυμηθείτε πότε δυσκολεύονταν ό Μωυσής και ό Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού έχαναν την εμπιστοσύνη τους στον Κύριο και «φορτώνονταν» ατέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Και ό Ιησούς; Δεν ήταν το τελειότερο παιδί πού είχε πλήρη αφοσίωση, υπακοή και εμπιστοσύνη στον Πατέρα; Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι χαρά και όχι λύπη! Ανακούφιση και όχι στεναχώρια.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΚΟΙΜΗΣΟΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ.

Ένα γραμμάριο πίστης αξίζει περισσότερο από ένα ολόκληρο φορτίο με στεναχώριες!
Ό χριστιανός πού δεν το συνειδητοποίησε αυτό και δεν το αποδέχτηκε, είναι βαπτισμένος μόνο με νερό και όχι με Άγιο Πνεύμα.
Ό ιερέας πού δεν το αντιλήφθηκε και δεν το υιοθέτησε ως αρχή «κατρακυλά» σαν πέτρα από βουνό, γιατί αυτός είναι πού πρέπει να στηρίζει, να ενθαρρύνει άλλους ανθρώπους να σηκωθούν.
Ή ευλογία του Θεού, ή ειρήνη, ή υγεία ακολουθούν τον δούλο του Χριστού πού έχει τη δύναμη να φωνάξει με όλη την ψυχή του: -Αληθινά, περισσότερα καταφέρνει κανείς με την πίστη παρά με την στεναχώρια!
«Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε άνατίθημι, Μήτερ τον Θεού, φύλαξαν με υπό την σκέπην σου».

---

Πηγή: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, Αντέχουμε

27 Σεπτεμβρίου 2015 - Κυριακή ΙΖ΄

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 39

Κυριακή ΙΖ΄ 

27 Σεπτεμβρίου 2015

(β΄Κορ. στ΄16 - ζ΄1)

«Καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός».

Καί θά εἶμαι Θεός ἰδικός των καί αὐτοί θά εἶναι λαός μου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπενθυμίζει στούς Κορινθίους ἕνα χωρίο πού βρίσκουμε στήν Παλαιά Διαθήκη. Τούς λέγει ὅτι, ἀφ’ ὅτου πιστέψατε στό Χριστό ἀποτελεῖτε τό λαό τοῦ Θεοῦ. Πλησιάσατε τό Θεό καί ὁ Θεός πλησίασε σ’ ἐσᾶς καί περπατεῖ ἀνάμεσά σας. Ἦλθε τόσο κοντά σας, ὥστε γίνατε ἕνας ναός, μέσα στόν ὁποῖο ὁ Θεός κατοικεῖ καί λατρεύεται. Ἔχετε ὑποχρέωση νά ζεῖτε μ’ ἕναν ἄλλο τρόπο, μία  ζωή, ὄχι ὅπως θέλει ὁ κόσμος ἀλλ’ ὅπως θέλει ὁ Θεός. Γι’ αὐτό ξεχωρίστε ἀπό τόν κόσμο καί τή νοοτροπία του, μή μιμεῖσθε καί μήν ἀγγίζετε τήν ἀκάθαρτη ζωή τους.

Μειοψηφία ἀποτελοῦν οἱ γνήσιοι χριστιανοί, πού, ὅμως, διαφέρει ἀπό τούς ἄλλους. Γιατί ἄν δέν διαφέρει, θά λέγονται χριστιανοί ἀλλά στήν πραγματικότητα θά εἶναι εἰδωλολάτρες. Ἕνας πραγματικός χριστιανός, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, μπορεῖ μέ τό ζῆλό του νά διόρθώσει ὁλόκληρο λαό. Ἄραγε ἐμεῖς σήμερα οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες μποροῦμε νά καυχιόμαστε πὼς εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ;

Ἄν ἤμασταν λαός τοῦ Θεοῦ δέν θά τολμοῦσε κανείς νά βλασφημήσει τό Χριστό, τήν Παναγία μας, τά ὅσια καί τά ἱερά τῶν πατέρων μας. Ἄλλοτε στήν πατρίδα μας δέν ἀκουγόταν βλασφημία. Σήμερα ἀκόμα καί ἀπό τά μικρά παιδιά ἀκούγονται, ἀφοῦ κι ἐκεῖνα ἀκοῦν τούς μεγαλύτερούς τους. Ὁρισμένοι ἀνόητοι παπποῦδες μάλιστα, ὅταν τό πεντάχρονο ἐγγόνι τους βλασφημήσει τό ἔχουν καμάρι, γιατί… «μεγάλωσε». Μάλιστα γίνονται καί συζητήσεις νά ἀποποινικοποιηθεῖ ἡ βλασφημία. Καταδιώκεται κάποιος ἄν βρίσει τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ἤ τόν Πρωθυπουργό ἀλλά ὄχι ὅταν βλασφημήσει τό Χριστό μας.

Ἄν ἤμασταν λαός τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπῆρχε τόση διαφθορά, κλοπή, ἀδικία, ἐκμετάλλευση, ψευδορκία, χαρτοπαιξία, τζόγος, φόνοι, ἀμέτρητα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, ὅπου ἡ νεολαία, ἡ ἐλπίδα τοῦ τόπου μας, κάνει τή νύχτα, μέρα καί βέβαια ποῦ δουλειά τό πρωί, πολύ χειρότερα ποῦ ἐκκλησιασμός τήν Κυριακή!

Ἄν ἤμασταν λαός τοῦ Θεοῦ τά ζευγάρια πού παντρεύονται μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά γεννοῦσαν ὅσα παιδιά τούς δίνει ὁ Θεός καί θά τά ἀνέτρεφαν σωστά. Σήμερα γονεῖς καί γιατροί γίνονται παιδοκτόνοι. Οἱ ἐκτρώσεις στή χώρα μας, τήν Ἑλλάδα πού γερνάει, ἔχουν ξεπεράσει τίς 400.000 τό χρόνο. Ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος. Πότε θά τό καταλάβουμε; Οἱ παπποῦδες μας πού γεννοῦσαν 5, 7, 10, 12 παιδιά ζοῦσαν ἁπλά χωρίς πολλές ἔννοιες. Ζοῦσαν μέ ὅ,τι εἶχαν κι ἦταν εὐτυχισμένοι, γιατί γύρω τους εἶχαν τά παιδιά τους, τό μεγαλύτερο θησαυρό. Κι ὅταν ἦρθε ἡ κατοχή καὶ ἡ πεῖνα καί πέθαιναν οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ πέρασε ἡ δυσκολία, ἡ πατρίδα μας ὀρθοπόδησε, γιατί ὑπῆρχαν παιδιά πού μεγάλωσαν καί ἡ χώρα μας ἀναπτύχθηκε. Ἄν σήμερα ἔρθει μία παρόμοια καταστροφή μέ ποιά παιδιά θά συνεχιστεῖ τό ἑλληνικό γένος; Οἱ γείτονές μας, οἱ Τοῦρκοι, πολλαπλασιάζονται μέ γοργό ρυθμό τήν ὥρα πού ἐμεῖς μειωνόμαστε.

Ἄν ἤμασταν λαός τοῦ Θεοῦ, ἡ νομοθεσία τοῦ κράτους μας θά ἦταν σύμφωνη μέ τό Εὐαγγέλιο. Σήμερα ψηφίζονται ἑκατοντάδες ἀντιχριστιανικοί νόμοι. Στό ὄνομα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καταργοῦνται ἐκκλησιαστικοί κανόνες Ἁγίων Συνόδων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Στό ὄνομα τῆς δημοκρατίας οἱ αἱρετικοί ἁλωνίζουν ἀνενόχλητοι τίς πόλεις καί τά χωριά τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδας. Μέ νόμους μεταρρυθμιστικούς καταργοῦν τήν ἑλληνοχριστιανική ἀγωγή στήν ἐκπαίδευση. Τροποποιεῖται τό οἰκογενειακό δίκαιο γιά νά ὑπάρχει ἰσότητα μεταξύ ἄνδρα καί γυναίκας. Ἀλλά αὐτό πού ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει εἶναι πώς ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα εἶναι ἰσότιμοι. Στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας ψηφίστηκε ὁ «πολιτικός γάμος» πού μόνο γάμος δέν εἶναι. Τί εἶναι; Μιά καμουφλαρισμένη πορνεία.

Ἄν ἤμασταν λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ γάμος θά ἦταν ἀδιάλυτος. Θά ἴσχυε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «ὃ ὁ Θεός συνεζευξεν, ἄνθρωπος μή χωριζέτω» (Ματθ. 19, 6). Διαζύγια δέν θά ὑπῆρχαν. Σήμερα οἱ δικηγόροι ζοῦν ἀπό τά διαζύγια καί τίς κληρονομικές διαφορές καί οἱ γιατροί ἀπό τίς ἐκτρώσεις. Ποῦ εἶσαι Κολοκοτρώνη, ποῦ εἶσαι Κανάρη καί οἱ ἀείμνηστοι ἥρωες τοῦ 1821 πού θεσπίσατε τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος», νά δεῖτε τό κατάντημά μας!

Δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, δέν εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ καί μεγάλη εὐθύνη ἔχει ἐκτός τῶν ἄλλων καί ὁ κλῆρος. Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα μας θά γίνει καί πάλι χώρα Ἁγίων, καί θά ἀνατείλουν καλύτερες μέρες στό Ἔθνος μας. Ἀμήν.ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἐγγραφές μαθητῶν στή Σχολή Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Ἐγγραφές μαθητῶν στή Σχολή Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Ἀριθμ. Πρωτ.    1720

Ἀ­ριθμ. Δι­εκπ.     771

Ἐν Χί­ῳ τῇ 19^ῃ Αὐγούστου 2015

Μνήμη Ἀνδρέου στρατηλάτου

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον

καί τόν εὐ­σε­βῆ Λα­όν

τῆς κα­θ' ἡ­μᾶς Ἱ. Μη­τρο­πό­λε­ως

Διά τοῦ πα­ρόν­τος, σᾶς γνω­ρί­ζο­μεν ὅ­τι τήν Πέμπτην 1^ην Ὀ­κτω­βρί­ου ἐ.ἔ., καί ὥ­ραν 18.00΄ θά ἀρ­χί­σουν τά μα­θή­μα­τα τῆς Σχο­λῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς Μου­σι­κῆς τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Χίου «Μη­τρο­πο­λί­της Δι­ο­νύ­σιος Μπα­ϊ­ρα­κτά­ρης», στήν Αἴ­θου­σα, πλη­σί­ον τοῦ Ἱ. Να­οῦ Με­τα­μορ­φώ­σε­ως Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ.

Στήν Σχο­λή δι­δά­σκον­ται τά Μα­θή­μα­τα: Βυ­ζαν­τι­νή Μου­σι­κή (Θε­ω­ρί­α καί Πρά­ξη), Ἑρ­μη­νεί­α Ὑ­μνο­γρα­φι­κῶν Κει­μέ­νων, Με­τρι­κή, Τυ­πι­κόν, Λει­τουρ­γι­κή, Ὑ­μνο­λο­γί­α, Ἱ­στο­ρί­α Βυ­ζαν­τι­νῆς Ἐκ­κλ/κῆς Μου­σι­κῆς, Μου­σι­κο­λο­γί­α καί  Ἀ­παγ­γε­λί­α Ἀ­να­γνω­σμά­των.

Γίνονται δε­κτοί ὅ­σοι ἐ­πι­θυ­μοῦν νά σπου­δά­σουν τήν Βυ­ζαν­τι­νήν Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κήν Μου­σι­κήν, ἀ­πό ἡ­λι­κί­ας 10 ἐ­τῶν καί πε­ρισ­σό­τε­ρον.

Στήν Σχο­λή θά δι­δά­ξουν ὁ Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Χί­ου κ. Μᾶρ­κος, κα­θώς καί Θε­ο­λό­γοι Κλη­ρι­κοί καί Πρω­το­ψάλ­ται τῆς Νή­σου. Ἡ φο­ί­τη­ση εἶ­ναι δω­ρε­άν, τά δέ ἔ­ξο­δα της Σχολῆς κα­τα­βάλ­λον­ται ἀ­πό τήν Ἱ­ε­ράν Μη­τρό­πο­λιν Χίου.

Οἱ ἐγ­γρα­φές θά γί­νων­ται στά Γρα­φεῖ­α τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως, ἀ­πό τήν 15^ην Σε­πτεμ­βρί­ου μέ­χρι τήν Τετάρτην 30ήν Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, καί ἀ­πό ὥ­ρας 09.00 ἕ­ως 13.00.

Οἱ ἤ­δη φοι­τῶν­τες πρέ­πει νά γνω­στο­ποι­ή­σουν, ἐ­άν ἐ­πι­θυ­μοῦν νά συ­νε­χί­σουν τήν φο­ί­τη­σίν τους.

Προ­τρέ­πο­με καί πα­ρα­κα­λοῦ­με το­ύς γο­νεῖς, νά συ­στή­σουν στά παι­διά τους νά ἐγ­γρα­φοῦν στή Σχο­λή, ἀ­πό τήν ὁ­πο­ί­αν θά ἀ­πο­κο­μί­σουν με­γά­λη ὠ­φέ­λεια.

ΣΗΜ: Παρακαλοῦνται οἱ Αἰδεσιμ. Ἐφημέριοι, ὅπως ἀφ' ἑνός μέν ἀναγνώσουν τήν παροῦσαν Ἀνακοίνωσιν, κατά τήν Θ. Λειτουργίαν τῆς  14^ης , 20^ῆς καί τῆς 27^ης Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ., ἀφ' ἑτέρου δέ ἐνημερώσουν τούς ἤδη μαθητάς τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς  Ἐκκλ/κῆς  Μουσικῆς τῆς Ἐνορίας των, διά τήν ἔναρξιν τῶν μαθημάτων, προτρέψουν δέ καί ἄλλους νέους ἐκ τῆς Ἐνορίας των, ὅπως προσέλθουν, πρός ἐκμάθησιν τῆς πατροπαραδότου Βυζαντινῆς Ἐκκλησιαστικῆς  Μουσικῆς, καί νά ἀναρτήσουν τό παρόν εἰς τόν Πίνακα Ἀνακοινώσεων τοῦ Ναοῦ. ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

αράδεισο αρετής γι’ αυτούς που, από αγάπη σ’ Εκείνον, αποδέχονται το σταυρό Του. Συνεπώς ο σταυρός είναι η δύναμη του Χριστού, που, αν την προσλάβουμε, μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο στον παράδεισο. Γι’ αυτό το σκοπό ο Χριστός μένει μαζί μας έως της συντέλειας των αιώνων. Χωρίς αμφιβολία, ο πλήρης παράδεισος θα πραγματωθεί μόνο μετά την παγκόσμια ανάσταση.

Η δημιουργία μεταβλήθηκε σε πεδίο μάχης ανάμεσα στους ανθρώπους, εξαιτίας της απληστίας και των εγωιστικών παθών γενικά. Μπορεί όμως να αποκατασταθεί στην παραδεισιακή κατάσταση διά του σταυρού. Η ορθόδοξη Εκκλησία στη γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου, ψάλλει: «Εν Παραδείσω με το πριν ξύλον εγύμνωσεν, ούπερ τη γεύσει ο εχθρός εισφέρει νέκρωσιν· του Σταυρού δε το ξύλον, της ζωής το ένδυμα ανθρώποις φέρον, επάγη επί της γης και κόσμος όλος επλήσθη πάσης χαράς» (Κάθισμα εορτής). Δι’ αυτού ο παράδεισος ανοίχτηκε ξανά, γιατί η «στρεφόμενη ρομφαία» (Γεν. 3,24), που εμπόδιζε την είσοδο σ’ αυτόν, εξαιτίας της ανθρώπινης απληστίας, δεν μπορούσε πια να τον κρατήσει κλειστό. Γιατί τώρα ο Χριστός εισήλθε στον παράδεισο, αφού τον άνοιξε, φέρνοντας ως ένας άνθρωπος το ξύλο του σταυρού, διά του οποίου κατανίκησε την απληστία και προτίμησε την απάρνηση του εαυτού Του. Και θα εισέλθουν στον Παράδεισο όλοι όσοι θα πράξουν το ίδιο.

Σίγουρα υπάρχει ένας παράδεισος, στον οποίο εισέρχονται οι ψυχές των πιστών μετά θάνατο. Αλλά μπορεί να υπάρχει ένας εν εξελίξει παράδεισος και έδώ στη γη, αποκατάσταση του αρχικού παραδείσου. Μπορεί να εξελιχθεί διά του σταυρού, που υψώνεται στο μέσο της γης και που οι άνθρωποι τον αποδέχονται ως κανόνα της ζωής τους. Ο μετά θάνατον παράδεισος των ψυχών των πιστών, υπάρχει ήδη χάρη στην επίγεια ζωή τους, που ακολουθεί το πνεύμα του σταυρού. Τελικά ο εν εξελίξει επίγειος παράδεισος, θα γίνει μετά την ανάσταση των σωμάτων, ο τέλειος και αιώνιος παράδεισος.
Αλλά χωρίς την προσπάθεια να κάνουμε τη γη, σ’ ένα κάποιο βαθμό, παράδεισο, δεν προχωρούσε προς τον παράδεισο του επέκεινα. Γι’ αυτό το σκοπό ο Χριστός μένει μαζί μας ως το τέλος του κόσμου.

Αποκτούμε ήδη στη γη μια πρόγευση του εσχατολογικού παραδείσου. Η ορθόδοξη Εκκλησία σ’ ένα άλλο ύμνο ψάλλει: «Ω του παραδόξου θαύματος! το ζωηφόρον φυτόν, ο Σταυρός ο πανάγιος εις ύψος αιρόμενος εμφανίζεται σήμερον δοξολογούσι πάντα τα πέρατα εκδειματούνται δαίμονες άπαντες• ω οίον δώρημα τοις βροτοΐς κεχάρισται!» (Αίνοι Υψώσεως Τιμίου Σταυρού).

Από όλους τους ύμνους της ορθόδοξης Εκκλησίας, προκύπτει ο ρόλος του σταυρού στην αγιοποίηση και τη μεταμόρφωση του κόσμου. Όπως το σώμα του Κυρίου αγιάσθηκε διά του σταυρού, έτσι αγιάζονται και τα δικά μας σώματα και οι σχέσεις μας με τον κόσμο και ο ίδιος ο κόσμος. Λαβαίνουμε αγιασμό με τη δύναμη του Χριστού, μέσα στην οποία ο σταυρός διατηρεί την παρουσία του, και αποτελεί προέκταση της συνετής, υπομονετικής, αναμάρτητης στάσης του απέναντι στον κόσμο, και γίνεται δοξολογία του Πατέρα, προσφορά σ’ Αυτόν όλων των σχέσεων με τον κόσμο.

Γι’ αυτό, στην ορθόδοξη Εκκλησία, όλα τα πρόσωπα και όλα τα πράγματα, μέσω του σταυρού, θυσιάζονται και προσφέρονται. Οι χριστιανοί, κάνοντας το σημείο του, σταυρού ζητούν τη δύναμη να φερθούν με καθαρότητα απέναντι στον κόσμο. Ακόμη διαδηλώνουν τη θέλησή τους, να υψωθούν με την προσπάθειά τους, ως τη συνάντηση αυτής της δύναμης· να δοξάσουν το Θεό με όλες τους τις πράξεις και τις οδύνες μέσα στον κόσμο, ακόμη και με το θάνατό τους· να ζήσουν και να πεθάνουν για το Θεό, να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο, ότι θυσιάζονται σ’ Εκείνον. Η Εκκλησία διά του σταυρού αγιάζει τα πάντα· το νερό, με το οποίο ραντίζει τους πιστούς, τις τροφές, τα σπίτια, τα περιβόλια και τα χωράφια με τους καρπούς τους, τα δώρα που προσφέρονται στο Θεό. Ο σταυρός όλα τα αγιάζει, τα καθαίρει στο βαθμό πού καθαρίζονται, καθιστώντας το Θεό διάφανο, Κύριο τους. Ο σταυρός τα θέτει, μέσα από όλα τα πράγματα, σε επικοινωνία με το Θεό. Τα πάντα προσφέρονται ως δώρα στο Θεό. Όλες οι λατρευτικές ακολουθίες αρχίζουν και τελειώνουν με το σημείο του σταυρού, Όλες οι κύριες χειρονομίες της λατρείας συνοδεύονται από το σημείο του σταυρού, γιατί η ίδια η δύναμη του Χριστού κατέρχεται διά του σημείου του σταυρού στο βαθμό, που κάνοντάς το, Τον επικαλούμαστε. Μ’ αυτό το σημείο οι πιστοί έρχονται να συναντήσουν τη δύναμη του Χριστού, υποσχόμενοι να προσφερθούν καθαρή θυσία στο Θεό, να φερθούν με καθαρότητα σε κάθε πράξη τους μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτό, το σημείο του σταυρού, συνοδεύεται πάντοτε από την επίκληση της Αγίας Τριάδας. Γιατί αυτή ενεργεί την σωτηρία των ανθρώπων και από αυτή κατέρχεται η θεία δύναμη, που ενεργεί μέσα στον κόσμο, για να τον εξαγιάσει και να τον μεταμορφώσει. Αυτή φανερώνεται διά του σταυρού μέσα στον κόσμο.

Η δύναμη του σταυρού καθαίρει όχι μόνο τούς πιστούς και τη σχέση τους με τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο τον κόσμο. Διά του σταυρού αποδιώχνονται οι δαίμονες, που προξενούν το κακό και εκτοξεύουν τους πειρασμούς μέσα από το νερό, το κρασί, τους καρπούς, τα ανθρώπινα πρόσωπα.

Οι πιστοί πιστεύουν πως, κάνοντας το σημείο του σταυρού, σε όλες τους τις πράξεις και όλους τους δρόμους της ζωής τους, σε κάθε επαφή τους με την φύση και τους ανθρώπους, έχουν συναντιλήπτορα το Άγιο Πνεύμα. Υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στο σταυρό και το Άγιο Πνεύμα, γιατί ο σταυρός είναι η ανθρώπινη προσπάθεια καθαρμού, ενώ το Άγιο Πνεύμα είναι η εξαγιάζουσα θεία δύναμη. Και τα δύο χρειάζεται να συμπορεύονται.

Ο σταυρός είναι η καθαρτήρια δύναμη του σύμπαντος. Κι όταν κάνουμε το σημείο του με πίστη και θέληση, για μια ζωή καθαρή μέσα στον κόσμο, έρχεται η δύναμη του Πνεύματος του Χριστού, που υπήρξε καθαρός μέσα στον κόσμο, κι αγιάζει το σώμα του με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Κι εμείς αποφεύγουμε την αμαρτία και υπομένουμε το θάνατο. Ο σταυρός μας δίνει αυτή την δύναμη του Χριστού γιατί, έχοντάς τον στη μνήμη μας, θέλουμε να μιμηθούμε το παράδειγμά του και να φερόμαστε μέσα στον κόσμο χωρίς πάθη εγωιστικά, με πνεύμα σωφροσύνης, ειρήνης και συμφωνίας με τους άλλους.

«Ο σταυρός είναι όπλο εναντίον του διαβόλου», ψάλλει η ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι όπλο ενάντια σε όλους τους πειρασμούς και τις μεθόδους του διαβόλου, ενάντια στα πάθη που μας οδηγούν σε φιλονικίες, ενάντια στην απολυτότητα. Ο σταυρός είναι όπλο εναντίον του διαβόλου, στο βαθμό που δυναμώνει μέσα μας το πνεύμα της θυσίας, της κοινωνίας με το Θεό και μεταξύ μας.

Μόνο ο σταυρός, με το να τιθασεύσει τα εγωιστικά πάθη μας, και με το να εξασθενίζει την υπερβολική προσκόλλησή μας στον κόσμο, που θεωρείται ως η μόνη πραγματικότητα, μπορεί να φέρει μια διαρκή ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και στους λαούς.

Οι Άγιοι Πατέρες πρεσβεύουν, ότι η θέα του Θεού μέσα στον κόσμο, ή, η διαφάνεια του Θεού στον κόσμο, εξαρτάται από τον καθαρμό μας από τα πάθη. Αυτή η ιδέα αναπτύχθηκε θεωρητικά, με ιδιαίτερο τρόπο, από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Κατ’ αυτόν, όταν κοιτάζουμε τα πράγματα καθαροί από πάθη, αποκαθιστούμε το αληθινό τους νόημα, δηλαδή την μέσα από αυτά διαφάνεια του Θεού. Λέγει: «Νόημα έστιν εμπα¬θές, λογισμός σύνθετος από πάθους και νοήματος. Χωρίσωμεν το πάθος από του νοήματος και απο¬μένει ο λογισμός ψιλός. Χωρίζομεν δε δι’ αγάπης πνευματικής και εγκράτειας, εάν θέλωμεν». (Μα¬ξίμου Όμολ. 400 Κεφάλαια περί Αγάπης III, 43, Ρ.G. 90, 1029). Αυτό όμως, δεν σημαίνει καταστροφή του κόσμου, αλλά ανακάλυψη (ξανά) των αληθινών του νοημάτων, που δεν έχουν παραμορφωθεί από τα πάθη, και της θεϊκής τους διαφάνειας.

Όταν αναλάβουμε το σταυρό, γινόμαστε με τη δύναμη του σταυρού του Χριστού «καινή κτίσις» (Β’ Κορ. 5,16-17), όπως λέγει ο Απ. Παύλος. Σ’ αύτη την κατάσταση βλέπουμε πως «τα πάντα εκ του Θεού» (Β’ Κορ. 5,18), όπως λέγει ο ίδιος στη συνέχεια Απόστολος. Μ’ αυτό τον τρόπο προετοιμάζουμε την κτίση, για να φτάσει στην κατάσταση της ελευθερίας, στην οποία θα φτάσουμε και μείς ως υιοί Θεού, κι όχι ως δούλοι πια του κόσμου και των παθών. Γιατί ούτε ο κόσμος χαίρεται από την κατάσταση της έκπτωσης, στην οποία, πέφτοντας εμείς, τραβούμε και τον κόσμο και γινόμαστε σκλάβοι του, αντί να είμαστε κύριοι του. Η κατάσταση της ελευθερίας, στην οποία θα φτάσουμε, αντιστοιχεί στην κατάσταση της δόξας, της οποίας μπορούμε να κάνουμε κοινωνό και τον κόσμο (Ρωμ. 8,31).

Η δημιουργία βρίσκεται ακόμη σε ώδινες τοκετού, όσον άφορα αυτή την αληθινή και καινούργια κατάσταση της ύπαρξής της. Είναι οι ωδίνες του σταυρού, το να αντέξεις αναμάρτητα. Ο σταυρός επαληθεύεται ως το μόνο μέσο διά του οποίου ο κόσμος περνά σε μια καινούργια μορφή ύπαρξης, όπου ο Θεός γίνεται ορατός ως ο ων τα πάντα εν πάσι. Είναι η μόνη οδός για να φτάσουμε στο πιο λαμπρό δείπνο, εκεί που αφθονεί η γνώση του Θείου Λόγου, εκεί που η δημιουργία τον καθιστά διάφανο σ’ όλη του την πληρότητα, και ερχόμαστε σε ευθύ και καθαρό διάλογο μαζί Του. Έτσι όλος ο κόσμος θα φανερωθεί μέσα Του, και μέσα μας, ως το κοινό περιεχόμενο του διαλόγου, ως μια ολοφώτεινη διαφάνεια, διά της οποίας θα μας γίνει γνωστός με όλο τον δοσμένο σε μας πλούτο του. (Αγ. Μάξιμος Ομολογητής, Αμφιλεγόμενα, Ρ.G. 91,1373).

Αλλά όλα αυτά θα γίνουν χάρη στο σταυρό του Χριστού αν τον αποδεχτούμε σαν δικό μας. Μόνο μέσα στο φως και μέσα στη δύναμη του σταυρού, που θα φανερωθεί στον ουρανό, σημείο του Υιού του ανθρώπου κατά την ένδοξη παρουσία Εκείνου (Ματθ, 24,30), ο κόσμος θα αναδειχθεί στο τέλος «καινός ουρανός και γη καινή» {Αποκ. 21,1).

---

Πηγή: (Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε, «Στο φως του Σταυρού και της Αναστάσεως», εκδ. Ι .Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος –Κύμη, σ. 27-35)

Ἐγκύκλιον Σημείωμα 1889/856/21-9-2015

Ἐγκύκλιον Σημείωμα 1889/856/21-9-2015

Ἐν Χίῳ τῇ 21ῃ Σεπτεμβρίου 2015

Μνήμη Κοδράτου ἱερομάρτυρος

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἐνταῦθα

Ἐγκύκλιον Σημείωμα 1889/856/21-9-2015

«Τήν νεότητα παιδαγώγησον».

Μέ αὐτούς τούς λόγους ἀπό τήν Θ. Λειτουργίαν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη, ἡ μέριμνα καί ἡ φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας μας πρός τούς νέους. Αὐτή τήν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθώντας, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι ἀπό τήν Παρασκευή 6η Νοεμβρίου 2015 καί κάθε πρώτη Παρασκευή ἑκάστου μηνός ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μᾶρκος θά πραγματοποιεῖ στόν Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως (ὁδός Μητροπολίτου Παύλου 19, Τ.Κ. 82100 – Χίος) καί ὥρα 7.00 μ.μ. συνάντηση καί συζήτηση μέ φοιτητές καί φοιτήτριες, καθώς καί νέους καί νέες ἐπιστήμονες, μέ σκοπό τήν προσέγγιση διαφόρων θεμάτων μέσα ἀπ’ τό φῶς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Μετά τό πέρας τῆς συζητήσεως θά τελεῖται ἡ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου. 

ΣΗΜ: Παρακαλοῦνται οἱ Αἰδεσιμ. Ἐφημέριοι, ὅπως ἀναγινώσκουν τό παρόν Ἐγκύκλιον Σημείωμα , κατά τήν Θ. Λειτουργίαν ἑκάστης Κυριακῆς.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης [24 Σεπτεμβρίου]

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης [24 Σεπτεμβρίου]

Ο ΟΣΙΟΣ Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού. 

Παράτολμο να αγγίξει κανείς τα βιώματα του μεγάλου Οσίου του Χριστού, του Οσίου της θείας Αγάπης, του «Παγκόσμιου» Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Ο βιογράφος του Αγίου Σιλουανού, μακαριστός γέρων Σωφρόνιος, έλεγε ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο για άνθρωπο που δεν έχει ούτε το χάρισμα, ούτε την πείρα του γράφειν. Όμως με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Σιλουανού θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τον βίο και την πολιτεία του. 

Ο πατήρ Σιλουανός, κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντονώφ, χωρικός από την επαρχία Λεμπεντιάσκ, γεννήθηκε το 1866 και προσήλθε στον Άθωνα το 1892. Έλαβε τον μανδύα το 1896 και έγινε μεγαλόσχημος το 1911.

Γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στη ζωή του κατά κόσμον Συμεών ήταν η επιρροή που είχε από το άγιο παράδειγμα του πατέρα του.Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Όσιος «Ποτέ δεν θύμωνε, ήταν πάντοτε μετρημένος και ήσυχος με μεγάλη υπομονή, διάκριση και πραότητα. Να, ένα τέτοιο γέροντα ήθελα να έχω!».
  
Ο Συμεών νέος και δυνατός όντας, εργαζόταν σ’ ένα κτήμα ενός πρίγκηπα, όταν ο Θεός οικονόμησε να πάει για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Ιωάννου Σεζένωφ του έγκλειστου. Τότε εκεί η ψυχή του δέχτηκε τη χάρη του Θεού και γεύτηκε την θεία αγάπη. Από τότε προσευχόταν θερμά και με πολλά δάκρυα και του γεννήθηκε για πρώτη φορά ο πόθος για μοναχικό βίο. 

Όμως για τρεις μήνες, -τόσο διήρκεσε η χάρις στον νεαρό τότε Συμεών- επανήλθε στις διασκεδάσεις με τους φίλους του και έχασε τελείως την Θεία Χάρη και την προσευχή του. Σιγά-σιγά έπεσε στα δίκτυα του κόσμου τούτου και έφτασε να πίνει και βότκα σε σημείο μέθης μαζί με την παρέα του, ώσπου μια μέρα κτύπησε έναν νεαρό μέθυσο, σχεδόν μέχρι θανάτου. 

Όμως η Θεομήτωρ επενέβηκε με θαυμαστό τρόπο σώζοντάς τον από το βούρκο που ζούσε και φέρνοντας τον σε πραγματική μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής. Στον ύπνο του είδε να καταπίνει ένα μεγάλο φίδι και ταράχτηκε τόσο από την αηδία που ένιωσε, που πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος. Τότε άκουσε τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει: «Όπως δεν σου άρεσε που κατάπιες το φίδι, έτσι δεν μου αρέσουν κι εμένα τα έργα σου». Η γλυκιά και γεμάτη πόνο φωνή της Παναγίας μας τον συγκλόνισε και ήταν η αφορμή ν’ αλλάξει αμέσως τρόπο ζωής και να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του ο πόθος για τον μοναχισμό που κράτησε και σε όλη τη στρατιωτική του θητεία.
Κατά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας επισκέφτηκε τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης και εκεί αφήνοντας ένα ολιγόλογο γράμμα στον άγιο, ο Συμεών έλεγε: «Άγιε πάτερ θέλω να γίνω μοναχός. Προσευχηθείτε να μην με κρατήσει ο κόσμος». Έφυγε αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να βουΐζουν γύρω του οι φλόγες του Άδη και αυτό το αισθανόταν από τότε σ’ όλη τη μετέπειτα μοναχική του ζωή. Μετά από λίγο μετάβηκε στον Άθωνα, όπου εκεί άρχισε ο μεγάλος αγώνας του. Αλλεπάλληλες μεταπτώσεις από τη Χάρη στην πλήρη εγκατάλειψη του Θεού, μαρτύριο ανείπωτο για όσους το βίωσαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος ότι «αυτός που δέχτηκε την αγάπη του Θεού στην ψυχή του δεν αντέχει την εγκατάλειψη της Χάριτος και πονεί άχρι θανάτου».

Έτσι λοιπόν ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση, βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα όρια της θλίψεωςκαι το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι αδυσώπητος, τότεγεύτηκε και τη χάρη ως «πυρ καταναλίσκον» στην καρδιά του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και του είπε τον κορυφαίο λόγο «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, οθείος έρωτας γι’ Αυτόν.

Η ευχή του Ιησού έκαιγε αδιαλείπτως στην ψυχή του, αφού του δόθηκε για τον ανδρείο αγώνα του από την ίδια τη Θεοτόκο! Πλέον τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα για όλο τον κόσμο και η καρδιά του πονούσε για όλη την κτίση, που ζούσε μακριά από τον Ποιητή και δημιουργό της. Η προσευχή του με πόνο βαθύ έβγαινε προς τον Θεό και έλεγε: «Δέομαι ουν σου Κύριε, ίνα γνωρίσωσίν Σε εν πνεύματι Αγίω πάντες οι λαοί της γης». Γι’ αυτό άλλωστε αγαπήθηκε πολύ ο Άγιος Σιλουανός από όλα σχεδόν τα έθνη και έγινε Παγκόσμιος Άγιος στις ψυχές όλων. Λίγες γραμμές δεν μπορούν να περιγράψουν τις αρετές ενός γίγαντα Αγίου, όπως την ανεξικακία του, την αγάπη του και ιδιαίτερα την αγάπη του προς τους εχθρούς, την αδιάλειπτη νοερά προσευχή του για όλα τα έθνη, τη χριστομίμητο ταπείνωσή του και την πλήρη υπακοή του σε κάθε αδερφό, όχι μόνο στον πνευματικό. Αρετές που ο Άγιος ήξερε να τις κρύβει πολύ καλά.

---

Πηγή: (περιοδικό Καθ’ οδόν, τεύχ. 23, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού εδώ), Αντέχουμε

Ἑσπερινὴ Εὐχὴ Τρίτης

Ἑσπερινὴ Εὐχὴ Τρίτης

Οἴμοι, ἐν ποίᾳ καταγνώσει ἕστηκα, ἐν ποίᾳ αἰσχύνῃ κατάκειμαι!

Οὐκ ἔστι τὸ κρυπτόμενόν μου ὡς τὸ φαινόμενον.

Περὶ ἀπαθείας διαλεγομένῳ, ἡ τῶν αἰσχρῶν παθῶν μελέτη ἐν ἐμοὶ ὑπάρχει ἡμέρας καὶ νυκτός.

Περὶ ἁγνείας προϊέμενος, λόγους περὶ ἀσελγείας διενθυμοῦμαι.

Οἴμοι, οἵα ἐξέτασίς μοι ἀπόκειται!

Ἀληθῶς σχῆμα εὐσεβείας περίκειμαι, καὶ οὐ τὴν δύναμιν.

Ἐν ποίῳ προσώπῳ προσέρχομαι Κυρίῳ τῷ Θεῷ τῷ γινώσκοντι τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας μου;

Τοσούτοις κακοῖς ὑπεύθυνος ὑπάρχων, δειλιῶ ἱστάμενος ἐν προσευχῇ, μὴ καταβῇ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἐκφλέξῃ με, ὥσπερ ποτὲ τοὺς προσενεγκόντας ἐν ἐρήμῳ (πῦρ ἀλλότριον, ἐξελθὸν) πῦρ παρὰ Κυρίου κατέκαυσεν αὐτούς.

Τί οὖν ἐγὼ προσδοκήσω, πολὺ ἄπειρον βάρος ἁμαρτιῶν περικείμενος;

Πεπώρωταί μου ἡ καρδία, ἠλλοίωταί μου ὁ εὐσεβὴς λογισμός, ἐσκοτίσθη μου ἡ διάνοια.

Ἀεὶ ἐπιστρέφω ὡς κύων ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον.

Οὐκ ἔστι μοι παρρησία πρὸς τὸν ἐτάζοντα καρδίας καὶ νεφρούς·

οὐκ ἔστι μοι ἡ διάνοια καθαρά·

οὐκ ἔστι μοι δάκρυον ἐν προσευχῇ.

Κἂν στενάξω, ψύγω μου τὸ πρόσωπον τὸ ἐν αἰσχύνῃ γεγονός.

Κρούσω μου τὸ στῆθος, τὸ τῶν παθῶν οἰκητήριον, τὸ τῶν πονηρῶν λογισμῶν ἐργαστήριον.

∆όξα σοι, μόνε μακρόθυμε, δόξα σοι, μόνε ἀγαθέ, δόξα σοι, εὐεργέτα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν.

Μεγάλοι σου οἱ οἰκτιρμοὶ ἐπὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡμᾶς, Κύριε.

Μή με ἀπορίψῃς μετὰ τῶν λεγόντων σοι, Κύριε, Κύριε, καὶ μὴ ποιούντων τὸ θέλημά σου·

πρεσβείαις τῆς παναχράντου ∆εσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου·

πρεσβείαις πάντων τῶν εὐαρεστησάντων ἐνώπιόν σου.

Σὺ γὰρ γινώσκεις, Κύριε, τὰ ἐν ἐμοὶ κεκρυμμένα πάθη·

σὺ ἐπίστασαι τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μου.

Ἴασαί με, Κύριε, (καὶ) ἰαθήσομαι.

Εἰ μὴ γὰρ σύ, Κύριε, οἰκοδομήσῃς οἶκον ψυχῆς, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες.

Παρασκευάζομαι γὰρ πρὸς ἀντίστασιν τῶν παθῶν, ἐν τῷ συμβάλλειν πρὸς αὐτά, καὶ ἡ κακοτεχνία τοῦ ∆ράκοντος ἐκλύει μου τὸν τόνον τῆς ψυχῆς διὰ τῆς ἡδονῆς·

καὶ μὴ ὄντος τινὸς τοῦ βιάζοντος, ὥσπερ αἰχμάλωτος αἴρομαι ὑπ' αὐτῶν.

Προθυμοῦμαι ἀποσπᾶσαι τὸν κατακαιόμενον, καὶ ἡ ὀσμὴ τοῦ πυρός, ἔτι νεάζοντός μου, ἐφέλκει με πρὸς τὸ πῦρ.

Πάλιν ὁρμῶ τοῦ σῶσαι τὸν καταποντιζόμενον, καὶ ἀπὸ ἀπειρίας σὺν αὐτῷ καταποντίζομαι.

Ἐπιπλήττω τὸν κάμνοντα, τυφλὸς ὢν αὐτός.

Ἰατρὸς θέλω γενέσθαι ὁ ἄθλιος τῶν παθῶν, αὐτὸς ἐγὼ ὑπ' αὐτῶν αἰχμαλωτιζόμενος.

Φώτισον, Κύριε, τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας μου, ὅπως ἐπιγνώσομαι τὰ πλήθη τῶν παθῶν μου.

Ἡ χάρις σου ἐπισκιάσῃ ἐπ' ἐμέ, ∆έσποτα, καὶ φωτίσῃ μου τὴν ἐσκοτισμένην διάνοιαν, καὶ ἐπὶ τῇ ἀγνωσίᾳ μου γνῶσιν θείαν ἐνοικήσῃ μοι·

ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ σοὶ πᾶν ῥῆμα.

Αὐτός, Κύριε, τὴν ἄβατον θάλασσαν εὐδιάβατον παρέσχες τῷ λαῷ σου ποτέ.

Αὐτὸς ἐκ πέτρας ἀκροτόμου ὕδωρ αὐτοῖς παρέσχες [τῷ λαῷ σου] διψῶσιν.

Αὐτὸς μόνος τὸν ἐμπεσόντα εἰς τοὺς λῃστὰς τῇ ἀγαθότητί σου διέσωσας.

Σπλαγχνίσθητι ἐπ' ἐμοί, Κύριε, διὰ τὴν πολλήν σου ἀγαθότητα, τῷ περιπεσόντι εἰς τοὺς λῃστὰς καὶ δεθέντι ὡς δεσμίῳ ὑπὸ κακοφροσύνης.

Οὐδεὶς ὁ δυνάμενος ἰάσασθαί μου τὸ ἄλγος τῆς ψυχῆς, εἰ μὴ σύ, Κύριε, ὁ ἐπιστάμενος τὰ βάθη τῆς καρδίας μου.

Ὁσάκις ἐθέμην ὁ τάλας ἐν ἐμαυτῷ ὅρους, καὶ τείχη ἀνῳκοδόμησα μεταξὺ ἐμοῦ καὶ τῆς ἀνόμου ἁμαρτίας, καὶ τῶν ἐναντίων ἐξεναντίας βαλόντων εἰς πόλεμον, ἡ διάνοια τοὺς ὅρους παρέβη, καὶ τὰ τείχη κατεσκάφη, διὰ τὸ τοὺς ὅρους μὴ ἔχειν ἀσφάλειαν φόβῳ τοῦ κρείττονος, καὶ διὰ τὸ μὴ τὰ τείχη θεμελιοῦσθαι ἐπὶ εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Τίς οὐ μὴ κλαύσῃ ἐπ' ἐμοί, ὅτι διὰ μικρὰν ἡδονὴν τοῦ ἀτελευτήτου πυρὸς κατεφρόνησα, καὶ τῆς αἰωνίου βασιλείας οὐκ ἀντεποιησάμην;

Ἐδούλωσα τοῖς πάθεσιν ὁ ἄθλιος τὸ τῆς ψυχῆς μου ἀξίωμα.

Κτηνώδης ἐγενόμην, καὶ οὐκ ἰσχύω ἀτενίσαι πρὸς τὸν εὔσπλαγχνον Κύριον.

Ἐκοσμήθην ποτὲ πλουτοποιοῖς χαρίσμασι, νῦν δὲ τὴν πενίαν τῶν παθῶν ἠγάπησα.

Ξένος ἐγενόμην τῶν ἀρετῶν, εἰς χώραν κακίας ἀποδημήσας μακράν.

Ἡμίθνητός εἰμι, βραχύτατον ἔχων ζωῆς λείψανον.

Κλαύσατέ με, ὅσιοι καὶ δίκαιοι, τὸν ἐν πάθεσι καὶ ἁμαρτίαις συλληφθέντα·

κλαύσατέ με οἱ τῆς ἐγκρατείας ἐργάται τὸν γαστρίμαργον καὶ φιλήδονον·

κλαύσατέ με οἱ ἐλεηθέντες καὶ ἐπιγνώμονες, τὸν ἐλεηθέντα καὶ παραπικράναντα·

κλαύσατέ με οἱ ἀγαπήσαντες τὰ ἀγαθὰ καὶ μισήσαντες τὰ πονηρά, τὸν ἀγαπήσαντα τὰ πονηρὰ καὶ μισήσαντα τὰ ἀγαθά·

κλαύσατέ με οἱ βίον ἐνάρετον κεκτημένοι, τὸν ἐν σχήματι ἐνάρετον, τοῖς δὲ ἔργοις ἐμπαθῆ καὶ ἀδιάφορον·

κλαύσατέ με οἱ Θεῷ εὐάρεστοι τὸν ἀνθρωπάρεσκον·

κλαύσατέ με οἱ τὴν τελείαν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὸν πλησίον ἔχοντες, τὸν λόγοις μὲν ἀγαπῶντα, ἔργοις δὲ πόρρω ἀπέχοντα·

κλαύσατέ με οἱ τὴν ὑπομονὴν κεκτημένοι καὶ καρποφοροῦντες, τὸν ἀνυπομόνητον καὶ ἄκαρπον·

κλαύσατέ με οἱ ἀνεπαισχύντως τῷ Θεῷ προσευχόμενοι, τὸν αἰσχυνόμενον ἀτενίσαι εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ·

κλαύσατέ με οἱ τὴν πρᾳότητα κεκτημένοι, τὸν ταύτης ἀλλότριον·

(κλαύσατέ με οἱ ἐλεήμονες τὸν ἀνελεήμονα·) κλαύσατέ με οἱ ταπεινόφρονες, τὸν ὑψηλόφρονα καὶ ὑπερήφανον·

κλαύσατέ με οἱ τὴν ἀκτημοσύνην τῶν Ἀποστόλων κτησάμενοι, τὸν ὑλομανοῦντα καὶ φορτιζόμενον·

κλαύσατέ με οἱ πιστοὶ καὶ ἑδραῖοι τῇ καρδίᾳ πρὸς τὸν Κύριον, τὸν δίψυχον καὶ σαθρὸν καὶ ἀδόκιμον·

κλαύσατέ με οἱ τὸ πένθος ἀγαπήσαντες καὶ τὸν γέλωτα μισήσαντες, τὸν ἀγαπήσαντα τὸν γέλωτα καὶ μισήσαντα τὸ πένθος·

κλαύσατέ με οἱ ἔχοντες ἐν νῷ τὴν μετὰ θάνατον κρίσιν, τὸν ὁμολογοῦντα μεμνῆσθαι, καὶ τὰ ἐναντία πράττοντα·

κλαύσατέ με οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, τὸν γεέννης τοῦ πυρὸς ἄξιον.

∆εήθητε, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ὑπὲρ ψυχῆς κλυδωνιζομένης·

ἐν οἷς δύνασθε, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, βοηθήσατε.

Οἶδα γὰρ ὅτι ἐὰν δεηθῆτε τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, πάντα συγχωρηθήσεται ἡμῖν τῷ πελάγει τῆς αὑτοῦ χρηστότητος.

Καὶ ὥσπερ ὁ Θεὸς ἐστὶ φιλάνθρωπος, οὕτω καὶ ὑμεῖς μὴ ὑπερίδητε ἀξιούμενοι τὴν δέησιν ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅτι οὐκ ἔχω παρρησίαν διὰ τὰ πολλά μου ἁμαρτήματα.

Ἔργον ὑμῖν ἐστίν, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, πρεσβεύειν ὑπὲρ ἁμαρτωλῶν, Θεοῦ δὲ ἔργον ἐστὶ τοὺς ἀπεγνωσμένους ἐλεεῖν.

∆εήθητε, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, τοῦ βασιλέως περὶ αἰχμαλώτου·

δεήθητε τοῦ ποιμένος περὶ τοῦ προβάτου·

δεήθητε τῆς ζωῆς περὶ τοῦ νεκροῦ·

ὅπως ἀποστείλῃ αὐτοῦ τὴν χάριν, καὶ στηρίξῃ τὸ εὐόλισθον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς.

Προσπίπτω τοῖς οἰκτιρμοῖς τῆς σῆς ἀγαθότητος, ∆έσποτα τῶν ἁπάντων.

∆έξαι παράκλησιν ἁμαρτωλοῦ·

γλύκανον ψυχὴν πικρανθεῖσαν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας·

μετάδος διψῶντι ἐκ τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, καὶ ὁδήγησόν με ἐν τῇ ὁδῷ αὐτῆς·

εἰσάγαγέ με εἰς τὴν βασιλικὴν πύλην, ὡς ∆εσπότης τὸν ἴδιον δοῦλον, ὅπως ἐλευθερωθῶ τῆς δουλείας τῶν ἀτίμων παθῶν, ὅτι συνέχεταί μου ἡ καρδία ὡς ἐν ἁλύσει σιδηρᾷ.

Προφθασάτωσάν με οἱ οἰκτιρμοί σου, Κύριε, διὰ τῆς παρακλήσεως τῶν Ἁγίων σου, πρὶν ἑλκυσθῶ ἅμα τοῖς ἐργαζομένοις τὴν ἀνομίαν.

Ἐκεῖ ἀποκαλυφθήσονται τὰ ἐν τῷ σκότει καὶ τὰ ἐν τῷ φανερῷ πεπραγμένα μοι.

Οἴμοι, ποία αἰσχύνη με καταλήψεται, ὅταν ἴδωσί με καταδικασθέντα οἱ δοκοῦντες με νῦν ἄμεμπτον εἶναι!

Τὴν πνευματικὴν ἐργασίαν καταλιπὼν ὁ ἄθλιος, τοῖς πάθεσιν ὑπετάγην!

Οἴμοι, ψυχή!

Τί ἀμαυροῦται τῷ ζόφῳ τῶν παθῶν μου ὁ ἥλιος!

Τί ἐνδαπανᾶται ἡ ζωὴ τῷ θανάτῳ!

Τί οὐκ ἀφανίζεται τῇ παρουσίᾳ τῆς ἀκτῖνος ὁ ζόφος!

Τί τὴν φθορὰν τῆς ἀφθαρσίας προκρίνομεν!

Τί πρὸς γῆν τοῖς πάθεσι, ψυχή, συμφερόμεθα!

Τὸ θεότευκτον ἄμφιον ἠχρειώσαμεν, καὶ ἀνάξιον τοῦ βασιλικοῦ γάμου ἐποιήσαμεν.

Ἑκουσίως ταῖς ἁμαρτίαις ἐπράθημεν.

Τῷ ἐχθρῷ τῆς ζωῆς ἡμῶν κατεδουλώθημεν.

Τί ἐρεῖς τῷ Κριτῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ φοβερᾷ καὶ φρικτῇ;

Ἐπείνασα διὰ σέ, ἢ ἐδίψησα, ἢ ἐγυμνήτευσα, ἢ ἐταπεινώθην;

Ἢ ἠγάπησά σε ὅλῃ μου τῇ ψυχῇ;

Παρρησίᾳ διηνεκῶς βοᾷ ὁ ∆ιδάσκαλος.

∆έξαι ὁ ἐν ἐξουσίᾳ τὸν χαλινόν, ὁ ἐν δουλείᾳ τὴν ἰσοτιμίαν, ὁ πένης τὸν ἄσυλον πλοῦτον.

Τί μὴ τὴν ἐλευθερίαν, ἀλλὰ τὴν στενοχωρίαν;

Τί καιρὸν ἀναμένεις, ἀλλ' οὐ λογισμόν;

Τί φίλον ἐπίβουλον, ἀλλ' οὐ πόθον σωτήριον;

Τί μὴ βοηθοῦμεν τῇ φύσει καιρὸν ἔχοντες;

Ἕως ἔτι τῶν λογισμῶν κύριος εἶ·

ἕως οὔπω νοσεῖ τὸ σῶμα καὶ ἡ διάνοια·

ἕως οὐκ ἐπ' ἄλλοις κεῖται τὸ σὸν ἀγαθόν·

ἕως δῆλόν σοι τὸ δῶρον, ἀλλ' οὐκ ἀμφίβολον, καὶ τοῦ βάθους ἡ χάρις ἐφάπτεται·

ἕως οὗ δάκρυα περὶ σὲ τῆς ἐξόδου μηνύματα·

πρόφθασον, στῆθι γενναίως κατὰ τῶν παθῶν μετὰ τῆς συμμαχίας εἰς Θεοῦ παράταξιν·

ἀρίστευσον κατὰ τοῦ Γολιάθ, μὴ λῃστὴς προλάβῃ, μὴ φονεὺς προαρπάσῃ, μή τις τῶν βιαστῶν καὶ ἁρπακτῶν τῆς βασιλείας σὲ ἀποκλείσῃ.

Φοβητέον καὶ πάσῃ φυλακῇ τηρητέον, μὴ ψεῦσται τῆς ὁμολογίας ἡμῶν φαινώμεθα.

Εἰ γὰρ τὰς πρὸς ἀνθρώπους ὁμολογίας ἐμπεδοῖ Θεὸς μέσος παραληφθείς, πόσος ὁ κίνδυνος ὧν (πρὸς αὐτὸν ἐθέμεθα θείων συνθηκῶν, τούτων) παραβάτας εὑρίσκεσθαι, καὶ μὴ μόνον τῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ ψεύδους ὑποδίκους εἶναι τῇ ἀληθείᾳ, καὶ ταῦτα οὐκ οὔσης δευτέρας ἀναγεννήσεως, οὐδὲ ἀναπλάσεως, οὐδὲ εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀποκαταστάσεως.

∆εινὸν παρελθεῖν τὴν πανήγυριν, καὶ τηνικαῦτα τὴν πραγματείαν ζητεῖν.

∆εινὸν ὑστεροβουλία, καὶ [τὸ] τηνικαῦτα τῆς ζημίας αἰσθάνεσθαι, ὅτι οὐκ ἔστι λύσις ζημίας μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἐκδημίαν καὶ τὸν πικρὸν συγκλεισμὸν τῶν ἑκάστῳ βεβιωμένων.

Ὡς ὁ τελώνης στενάζω, ὡς ἡ πόρνη δακρύω, ὡς ὁ λῃστὴς ἀναβοῶ, ὡς ὁ ἄσωτος υἱὸς κραυγάζω πρὸς σέ, φιλάνθρωπε Χριστέ, Σωτὴρ τοῦ κόσμου, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.

Στήριξον ἐξασθενήσασαν τὴν παρειμένην ψυχήν μου τῇ μέθῃ τῶν ἡδονῶν.

Θεράπευσον τὰ ἕλκη ταύτης, καὶ ἐκτροπὰς τοῦ νοός μου.

Ἀπόπλυνον αὐτὴν μεμελανωμένην τῷ λύθρῳ τῆς ἁμαρτίας, τῷ σῷ τιμίῳ αἵματι.

Νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, νῦν ἡμέρα σωτηρίας.

Ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου ἐπίτρεψόν με, μόνε μακρόθυμε, καὶ ῥῦσαί με ἀπὸ πάσης ἐνηδόνου τρυφῆς.

Μὴ εἰς τέλος καταφλέξῃ με ἡ κάμινος τῶν παθῶν, ἀλλὰ τῇ δρόσῳ τοῦ ἐλέους σου καταμάρανον αὐτήν.

Οὐαί μοι, ὅτι ἐδωρήσω μοι, Κύριε, φωτισμὸν γνώσεως, κἀγὼ αὐτὸν ἀθετῶ!

Οὐαί μοι, ὅτι πάντοτε ἠσθένησα καὶ ἀσθενῶ, καὶ ἀδιαλείπτως ἐπισκέπτεταί με ἡ χάρις σου καὶ ἰᾶταί με, καὶ καθ' ὥραν ἠθέτησα καὶ ἀθετῶ τὴν δωρεὰν τῶν ἰαμάτων αὐτῆς!

Ὅσων δωρεῶν ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν ἐπλήρωσας, ∆έσποτα, καὶ ἀεὶ δωρῇ, ἐγὼ δὲ ὁ τάλας εἰμὶ ἀγνώμων τῇ προαιρέσει!

Πάντοτε γλυκαίνομαι ὑπὸ τῆς χάριτός σου, πάντοτε φωτίζομαι, συνεχῶς στηρίζομαι, καὶ πάντοτε (αὐτὴν) ἀθετῶ καὶ εἰς τὴν πικρότητα ἐμαυτοῦ πάλιν μεταβάλλομαι.

Ὑπομιμνῄσκεις με, Ὑπεράγαθε, τὸν θάνατον, τὰς αἰωνίους τιμωρίας, καὶ ἕλκεις με πάντοτε εἰς τὴν ζωήν, ἵνα σωθῶ, ἐγὼ δὲ τῇ μοχθηρίᾳ ἀεὶ ἐπιμένω.

Χάριν τούτων οὐκ ἔχω οὐδεμίαν ἀπολογίαν ἐκεῖ.

Κρούω, ἵνα ἀνοιγῇ μοι ἡ θύρα τοῦ ἐλέους σου, Κύριε.

Ἐπιμένω δεόμενος, ὅπως ἐπιτύχω τοῦ αἰτήματος.

Ὡς ἀναιδὴς ἐλεηθῆναι ζητῶ.

Μακροθύμησον ἐπ' ἐμοὶ τῷ σκολιῷ.

Ῥῦσαί με τῶν περιεχουσῶν με ἁμαρτιῶν, καὶ ὑγιὴς γενόμενος ἐγερθῶ τῆς κλίνης τῆς φθοροποιοῦ ἁμαρτίας.

Ἐλευθέρωσόν με ἀπὸ παντὸς ἔργου πονηροῦ, πρὶν καταλάβῃ με τὸ τέλος·

(ὅπως εὕρω χάριν ἐνώπιόν σου ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ θανάτου καὶ χωρισμοῦ·) ἐν γὰρ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;

Λεύκανον τὸν σπιλωθέντα μοι χιτῶνα πρὸ τοῦ ἐλθεῖν μοι τὸ πρόσταγμα τὸ φοβερόν, καὶ λαβεῖν με ἀνέτοιμον καὶ ᾐσχυμμένον.

Ῥῦσαι ψυχὴν τεθλιμμένην ἐκ στόματος λέοντος, καὶ σῶσον αὐτὴν χάριτι καὶ οἰκτιρμοῖς, πρεσβείαις τῆς παναχράντου ∆εσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων·

ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου κ. ΜΑΡΚΟΥ μηνός Ὀκτωβρίου 2015

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου κ. ΜΑΡΚΟΥ μηνός Ὀκτωβρίου 2015

1.10.2015   ΠΕΜ.   Ἱερά Μονή Ἁγίας Σκέπης Χαλκειοῦ   Θεία Λειτουργία

10.10.2015   ΣΑΒ.   Ἱερά Μονή Παναγίας "Βοηθείας"   Μ. Ἑσπερινός

11.10.2015   ΚΥΡ.   Ἱερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασιᾶς   Θεία Λειτουργία

13.10.2015   ΤΡΙ.   Ἱερός Ναός Ἁγίας Παρασκευῆς Ζυφιᾶ    Μ. Ἑσπερινός

14.10.2015   ΤΕΤ.   Ἱερός Ναός Ἁγίας Παρασκευῆς Φυτῶν   Θεία Λειτουργία

17.10.2015   ΣΑΒ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Λουκᾶ Καρδαμύλων   Μ. Ἑσπερινός

18.10.2015   ΚΥΡ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Λουκᾶ Λειβαδίων   Θεία Λειτουργία

18.10.2015   ΚΥΡ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Λουκᾶ Βαρβασίου   Μ. Ἑσπερινός

19.10.2015   ΔΕΥ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἀρτεμίου    Μ. Ἑσπερινός

20.10.2015   ΤΡΙ.   Ἱερός Ναός Ἁγίας Ματρώνης Καταβάσεως   Θεία Λειτουργία

23.10.2015   ΠΑΡ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἰακώβου πόλεως Χίου   Θεία Λειτουργία

24.10.2015   ΣΑΒ.   Ἱερός Ναός Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ Βαρβασίου   Μ. Ἑσπερινός

25.10.2015   ΚΥΡ.   Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός Χίου    Θεία Λειτουργία

26.10.2015   ΔΕΥ.   Ἱερός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Ἀρμολίων   Θεία Λειτουργία

27.10.2015   ΤΡΙ.   Ἱερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Βέσσης   Θεία Λειτουργία

28.10.2015   ΤΕΤ.   Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός Χίου   Θεία Λειτουργία

31.10.2015   ΣΑΒ.   Ἱερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Καρυῶν   Θεία Λειτουργία  ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Μνήμη Μικράς Ασίας 2015

Μνήμη Μικράς Ασίας 2015

Ο Μορφωτικός Σύνδεσμος Βαρβασίου Χίου-Βιβλιοθήκη «Ο Φάρος» και η Ιερά Μητρόπολη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών διοργάνωσαν τις ετήσιες εκδηλώσεις στη Μνήμη Μικράς Ασίας, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στον Καθεδρικό Μικρασιατικό Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους στο Βαρβάσι της Χίου, την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου.

Διαβάστε περισσότερα » ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ 

Συγκίνησε το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη στους Χιώτες ναυτικούς

    

Την ευκαιρία να απευθύνει ζωντανό μήνυμα στους ναυτικούς της Χίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης μέσω του Ραδιοφωνικού Σταθμού της χιακής Εκκλησίας, είχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Αμέσως μετά την Πατριαρχική Θεία Λειτουργία ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας μετέβη στο στούντιο του Ραδιοφώνου, όπου έστειλε την ευλογία του σε όλους τους Χιώτες ναυτικούς λέγοντας μεταξύ άλλων:

 Περισσότερα... ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ